Manfred Mann’s Earth BandAlbum

Het is altijd interessant om te zien hoe een band zich heeft ontwikkeld. Vanuit dat perspectief kijken we naar het uit 1972 afkomstige “Glorified Magnified”, het tweede album van Manfred Mann’s Earth Band. Samen met “Messin‘”, dat een jaar later verschijnt, vormen beide albums de aanloop naar het alom geprezen meesterwerk “Solar Fire” uit 1974. Dat is niet alleen feitelijk zo, ook hoor je dat er duidelijk aan af.

We kijken eerst even in de achteruitkijkspiegel. Hoewel “Glorified Magnified” al acht maanden na het titelloze debuut verschijnt, zijn de verschillen met die plaat enorm. “Glorified Magnified” heeft meer muzikaliteit te bieden en laat een band horen die een hechtere eenheid is waardoor er juist ruimte vrij komt voor individuele klasse. Daar waar het debuut nog gezien kan worden als een verzameling liedjes, is “Glorified Magnified” meer een album. Zie hier.

Na opener Meat, dat nog enigszins in lijn ligt met het debuutalbum, gaat de band de diepte in. De bluesinvloeden steken regelmatig de kop op en omdat deze gecombineerd worden met aanstekelijke rock levert dat vaak bruisende muziek op richting Ten Years After en Rory Gallagher. Luister wat dat betreft even naar Look Around, Down Home en Our Friend George. Ga dan ook niet voorbij aan de smeuïge ondergronden waar vooral Mann lekkere progressieve en psychedelische dingen doet met orgel en synthesizer. Dat Mike Rogers een bijzonder attractieve gitarist is blijkt hier eens temeer. Zijn rauwe geluid heeft iets moois dat een beetje aan de gitaarsound van Steve Howe doet denken. Naast de ‘bluesnummers’ zijn er ook enkele lichtvoetige stukken. Zo zijn daar One Way Glass, dat in een ander arrangement al op een Chapter 3 album staat, Ashes To The Wind en het daaruit voortvloeiende instrumentale Wind. De manier waarop Rogers z’n gitaar door One Way Glass vlecht is beeldschoon en dat kan ook gezegd worden van de Moog in Wind. Twee nummers op “Glorified Magnified” vallen op vanwege hun aanstekelijkheid. I’m Gonna Have You All heeft een pakkend en vlot ritme en de Dylan cover It’s All Over Now, Baby Blue is met z’n akoestische gitaar gewoonweg heerlijk. Het album sluit af met het instrumentale titelnummer en dat is nog wel de grootste richtingaanwijzer hoe het worden zal bij Manfred Mann en z’n Earth Band. Het past allemaal goed bij elkaar.

“Glorified Magnified” is een leuk album als je de ontwikkeling van een band wil volgen. Verder is de plaat oké, niks meer en niks minder.