Manfred Mann’s Earth BandAlbum

“Mann Alive” is het tweede officiële live-album van Manfred Mann’s Earth Band (MMEB). De opnamen vonden plaats tijdens de Europese tournee voor het promoten van het album “Soft Vengeance” in 1996/1997. Het album werd uitgebracht in 1998.

De bezetting is vrijwel gelijk aan de basis van de band die voornoemd album opnamen in 1996, met als uitzondering het feit dat John Trotter achter de drums plaatsnam in plaats van Dave Farmer en Clive Bunker die dat in de studio hadden gedaan. Bijzonder aan de samenstelling van MMEB tijdens dit studio-album en de daaropvolgende tour is toch wel dat er maar liefst drie vocalisten van voorgaande edities nu gezamenlijk op de planken stonden: zanger/gitarist van het eerste uur Mick Rogers wordt gesecondeerd door zowel Chris ‘The Voice’ Thompson als Noel McCalla. Hoewel McCalla het niet makkelijk moet hebben gehad naast de beide oudgedienden Rogers en Thompson, doet hij het zeker niet slecht, sterker, hij doet het uitstekend. Dat hij een goede stem heeft bleek al tijdens de opnamen voor Mike Rutherford’s solodebuut, het uitstekende “Smallcreep’s Day” uit 1979. Alleen Thompson en Mann zelf waren al aanwezig op het eerste live-album van de band, “Budapest Live” uit 1984.

Een wat andere setlist dan zestien jaar geleden, maar dat is ook niet zo vreemd. Toch hebben zes nummers van “Budapest Live” het overleefd en zijn terug te vinden op het nieuwe dubbel live-album. We horen slechts twee nummers van het meest recente album, het onbetekenende Nothing Ever Happens en het prima Shelter from the Storm, misschien indicatief. De dubbelaar kent in totaal twintig nummers, met elkaar ca. 1 uur en drie kwartier kwaliteitsmuziek van het zestal muzikanten.

De eerste cd heet officieel “The Gig”. ‘Logisch’ zou Johan Cruijff zeggen.
Martha’s Madman bijt het spits af, tien minuten dreigende sfeer en een briljante toetsensolo van MM, de zang is een coöperatie tussen Thompson en McCalla. Die laatste is in zijn eentje verantwoordelijk voor het vocale deel van een swingende versie van Times They Are A Changin, een beetje Mike + the Mechanics-achtig. Voor You Angel You wisselen McCalla en Thompson wederom de zang af, terwijl Father Of Day, Father Of Night zonder twijfel het moment is waarop Mick Rogers mag schitteren. Van hem is de solozang op dit iconische ruim tien minuten durende nummer van “Solar Fire” uit 1973, indertijd ook al door hem gezongen, en ditmaal eveneens door hem van subliem gitaarspel voorzien.

We gaan verder met For You, zang van Thompson in een uitgeklede versie met grotendeels alleen zang en piano, pas op einde volgt de volledige band, heel mooi. It’s A Fine Line is een kort instrumentaal intermezzo dat overgaat in Demolition Man. De soulvolle R&B stem van McCalla tegen Mann’s Hammond orgeltje en Roger’s gitaar, in deze behoorlijk afwijkende versie van Sting’s nummer. Nothing Ever Happens is een weinig indrukwekkend nummer eerlijk gezegd.

Het korte She Was is een instrumentale bewerking van Rodrigo’s Concerto de Aranjuez met een geweldige Moog solo van Mann. Het nummer gaat naadloos over in Blinded By The Light, weer zo’n klassiek MMEB nummer, bijna negen minuten lang. Thompson’s karakteristieke stem is leidend in deze enige nummer 1 hit in de VS voor MMEB, gelukkig met de ‘full treatment’ dus inclusief iconisch gillend Moog geluid. Alles wordt luid meegezongen en Mann pleegt zijn traditionele unieke vocale bijdrage van de avond. Davy’s On The Road Again sluit “The Gig” af, tja, wat moet je daarvan nog zeggen: Thompson gaat helemaal los op een nummer dat voor hem geschreven lijkt te zijn. Swingende rock en klassieke MMEB, met een klein tikje jazzrock/ELP (!) tegen het einde. En de onvermijdelijke publieksparticipatie. Applaus.

De tweede cd krijgt de titel “Encore & More” mee. Dat dekt niet helemaal de lading: slechts een half concert en ongeveer de helft van de nummers wordt herhaald, maar dan in een kortere versies, een vreemde keuze.

Het start allemaal met I’ll Give You, een korte instrumentale introductie met het Joybringer thema overgaand in Shelter From The Storm, ook al een Dylan nummer en zoals gezegd afkomstig van het laatste album “Soft Vengeance”. Zang van McCalla en Rogers, de laatste tekent ook voor de briljante gitaarsolo. Redemption Song, hier een akoestische versie van het bekende Marley-nummer, Thompson alleen op akoestische gitaar en zang met begeleiding van Mann’s orgel. Een swingende, ietwat ingetogen, versie van Dylan’s The Mighty Quinn met alle drie zangers beurtelings in de hoofdrol. Hetzelfde geldt voor de gitaarsolo’s, eerlijk verdeeld tussen Thompson en Rogers. Ook Mann laat zich niet onbetuigd, de Leslie versterkt zijn Hammond op de juiste wijze.

Demolition Man wordt tot drie minuten behoorlijk ingekort in deze versie met McCalla op vocalen en veel Hammond orgel: Demolition MANN? Van het zelfde laken een pak voor Blinded By The Light, waarom eigenlijk? De tweede keer Redemption Song betreft een alternatieve versie, wederom akoestisch met Thompson in de hoofdrol. Niet bijzonder afwijkend van het origineel behalve dat McCalla het tweede deel van de vocalen verzorgt, de samenzang tussen beiden klinkt verdacht goed. Beide laatste nummers, Instrumedicine Song en Sikelele 1, zijn afkomstig van het album “Plains Music” een soloproject van Mann uit 1991 waarin hij trachtte de melodieën van de op de Noord Amerikaanse vlaktes levende Indianen te emuleren. Niet onaardig jazzy geluid met heldere pianoklanken, fretloze bas en saxofoon. McCalla werkte ook mee en zingt op het tweede nummer hetgeen een duidelijker inheemse signatuur heeft, mede door de achtergrondzang.

Al met al een prima live-album van Manfred Mann’s Earth Band, het voorlopig laatste (er zou nog een live dvd volgen in 2004 “Live In Moscow 2000”) en het einde van de band markerend, tenminste als uitvoerend artiest. Vanaf 2004 zou Mann als soloartiest verder gaan. Het geluid is goed verzorgd, de mix is prima, de individuele instrumenten en met name de stemmen zijn goed te onderscheiden. En dat laatste brengt me op een overpeinzing: zou Mann al geweten hebben dat dit het einde van MMEB was, in elk geval op cd? Is dat de reden dat hij niet minder dan drie uitstekende zangers tegelijk had uitgenodigd? Persoonlijk ben ik blij dat hij dat gedaan heeft, nu is “Mann Alive” een mooi sluitstuk geworden van een periode waarin de Manfred Mann’s Earth Band een significante bijdrage leverde aan ons geliefde progrock genre.