MarillionAlbum

Zou het toeval zijn dat het woord ‘anorak’ een synoniem is voor ‘freak’? Iemand die zo volledig opgaat in een bepaald onderwerp dat hij over niets anders kan praten en gemakkelijk afgeschilderd kan worden als ‘saai’. Hoe gemakkelijk is het immers om mensen met een passie onderuit te schoffelen? Het hoesje belicht de andere betekenis van het woord, de jas die gedragen wordt door zogenaamde ’trainspotters’, kort door de bocht te omschrijven als treinengekken.De groep verpakt hun boodschap deze keer in een betrekkelijk modern jasje. En ook nu moet het weer gezegd, Hogarth verdient het nu wel eens een keer om op waarde geschat te worden. Marillion lijkt nu helemaal behoefte te hebben schoon schip te willen maken. Het lijkt dat Marillion de freaks (de die-hard aanhang van de band) nog één keer rechtstreeks confronteert met de bezettingswissel in de rocksong Seperated Out. Zo gaat men in duel met haar demonen en het is haast te voelen dat barrières uit de weg worden geruimd om de weg vrij te maken voor iets bijzonders (ik doel uiteraard op het navolgende album “Marbles“).
Het lijkt me een zorgvuldige afweging dat er gekozen is voor rechtgeaarde rock vermengd met allerhande stijlen, terloops handig inspelend op de huidige muziektrends met drumloops en samples. De cd wordt opgeëist door de fans (12674 om precies te zijn). De band vroeg de achterban het album te kopen zonder dat er ook maar een noot ingespeeld was. Zo bleef men eigenaar van het materiaal. Voor de fan was dit toch op zijn zachtst gezegd een risico, want “Marillion.com” en vooral “Radiation” waren nu niet echt de pareltjes aan het Marillion snoer. Hoogstens kreeg je het idee dat de groep er zichzelf mee wurgde. Als dank scoorden de investeerders een speciale editie met een extra cd en dat is alleraardigst.

Studioplaat nummer 12 “Araknophobia” – in mensenjaren gerekend ben je dan rijp voor de puberteit en misschien daarom klinkt deze schijf ook zo onbevangen. De passie is eindelijk weer eens voelbaar, als een jong meisje dat aan de hand van Map Of The World nieuwe gebieden en uitersten verkent. Geschreven met behulp van Nick Van Eede. Dit heerschap zullen veel muziekliefhebbers nog kennen van Cutting Crew, de mannen die de zinderende poprock hit (I Just) Died In Your Arms maakten. Map Of The World is een waanzinnig mooi gedreven nummer met een lekker zeurende cello en een meezingbaar refrein. De geest van U2 waaiert over Between You And Me (de single) en Rothery bevindt zich naar mijn smaak te overduidelijk op de richel. Het lijkt meer om de riff dan de solo te gaan en zo kan er toch stiekem een spoortje van heimwee ontstaan. Het slaafse vind je in het ritme van een niet gemakkelijk te verteren, maar op den lange duur best boeiende Quartz. Wat je (nog) gekker maakt, is de hypnotiserende stem van Hogarth die de luisteraar het nummer in dwingt.

When I Meet God zou een gebed kunnen zijn. Het gaat diep in op de menselijke psyche, het constante ronddraaien in jezelf en hoe vermoeiend het is steeds maar te (moeten) voelen. Haast therapeutisch met Hogarth die heel knap sussend en emotioneel ten tonele verschijnt. Kippenvelopwekkend is het vraag en antwoordspel halverwege ‘Stain… Don’t Do That…’ Je merkt dat de band soeverein speelt en Hogarth komt met de boeiende vraag: ‘Why are we just all children inside?’ The Fruit Of The Wild Rose maakt het publiek duidelijk dat de mannen het eindelijk aandurven zonder net een trapezeact op te voeren. Anders gezegd, het is gewaagd en het genomen risico maakt het bijzonder. Voornamelijk dromers onder ons kunnen er wel wat mee. Een prachtig verhaal vertelt door troubadour Hogarth met de strekking: ‘de roos zoet en zuur op de tong. Ze gaf me een zomer en nu is ze weg.’ Het is alsof de pijn van schoonheid wordt bezongen in This Is The 21st Century. Voor deze gelegenheid opgepimpt met veel elektronica, maar niet zover dat het de overhand voert.

Met “Anoraknophobia” weet de band weer wat bij me los te maken, te inspireren en is de hak van de schoen die het knikkerkuiltje draait in het gele zand. Zo bereidt de band haar publiek voor op het veelkleurige “Marbles”. Deze jas kun je gerust in je progkast aan een kleerhanger weghangen als het seizoen ten einde is. Onverslijtbaar en volledig beschermend tegen wind. Het credo is afstand nemen en wees maar niet bang: ‘anorak no phobia!’

Ton Veldhuis

CD:

2LP (2012 uitgave):