MarillionAlbum

Na de release van dit album was het voor een deel van de Marillion fans, die gehoopt hadden dat Marillion wel weer terug zou keren naar de stijl van het Fish tijdperk, duidelijk dat dit tijdperk definitief gesloten was. Hogarth was de nieuwe man en met hem zouden ze het moeten doen. “Seasons End“, het eerste album met Steve Hogarth, was goed ontvangen en het album leverde een nieuwe lichting fans op.Met “Holidays In Eden” zette Marillion de lijnen verder uit en werd de ideale mix van popmuziek (erg populair begin jaren ’90) en neo-prog invloeden verder gestructureerd. Persoonlijk vind ik “Holidays In Eden” één van de beste popplaten die ik ken. Ik had het album ook al in huis voordat ik met de prog in aanraking kwam en ik de symfonische klanken van het Marillion uit het Fish tijdperk leerde kennen.

In vrijwel elk nummer weet de band de perfecte balans tussen melodie, tempo, pakkende refreinen en meeslepende solo’s te vinden en zo tien keer het ideale pop-prog nummer te smeden. Toch kan ik me voorstellen dat mensen sommige nummers op dit album gelikt of te gemaakt vinden. Maar zoals altijd met muziek, blijft het een kwestie van smaak. Splintering Heart is de sterke opener van het album. Het gaat langzaam aanzwellend van start en Hogarth zingt zijn tekst, eerst ingetogen maar langzaamaan steeds feller. De spanning wordt perfect opgebouwd. Dan breekt het nummer open en is het het felle gitaarspel van Rothery dat heerlijk door het nummer heen snijdt. De band neemt even gas terug om vervolgens het nummer weer te laten accelereren met heerlijk gitaarspel.

Cover My Eyes is samen met No One Can wel het meest poppy nummer van het album. Beide nummers hebben ijzersterke refreinen met een torenhoog meezinggehalte en beide nummers blijven in je hoofd geramd zitten. De single van Cover My Eyes schopte het tot in de Nederlandse top 40 maar kwam niet verder dan een dertiende plaats.

The Party is, evenals Splintering Heart, een stuk progressiever en heeft een heerlijke opbouw. Ook dit nummer begint en eindigt rustig en heeft er tussenin een hoop muzikaal spektakel in huis, waarbij vooral het solide gitaarspel van Steve Rothery opvalt, maar ook het heerlijke zware basspel van Pete Trewavas komt prima tot uiting. Het titelnummer is de zwakste schakel op het album. Het is te recht-toe-recht-aan om echt te kunnen boeien. Dry Land is wederom een hoogtepunt. Het meeslepende nummer doet je even alles om je heen vergeten en vooral de gitaarsolo’s van Rothery zijn zalig! Eén man moet ik nog even noemen en dat is Steve Hogarth. Wat een stem heeft die man. Moeiteloos klinkt hij ingetogen en breekbaar, maar soms ook fel en licht agressief. De kracht en emotie die hij in zijn stem kan leggen is ongekend.

“Holidays In Eden” is een sterke, maar wel de meest commerciële en poppy telg in het indrukwekkende Marillion oeuvre.

Maarten Goossensen