Marquee Square HeroesConcert

Ik ben inmiddels op een leeftijd dat ik de zin “daar was ik te jong voor” nog zelden kan inzetten, maar Marillion met Fish als frontman valt nog net in die categorie. Het is een van de vele redenen waarom ik in navolging van collega Alex best positief sta tegenover het fenomeen ‘tribute’ (wat stukken beter klinkt dan ‘coverband’, nietwaar?). Ik grijp de kans om Marquee Square Heroes bij het eerste bezoek aan Nederland te zien dan ook met beide handen aan. Het clubje muzikanten met ruime ervaring in de Britse neo-progscene speelt repertoire van de eerste vier Marillion-albums, waarbij ook werk van singles, ep’s en b-kantjes meegepikt wordt. ‘Fish era Marillion’ in al zijn pracht en praal, zogezegd.

Het Britse zestal trapt vanavond af in De Helling in Utrecht, als startpunt van een korte tour die verder nog langs Heerlen, Leeuwarden en Hoorn gaat. Het is donderdag, en bovendien Hemelvaart. In combinatie met de relatieve onbekendheid van het gezelschap in Nederland vormt het allicht een verklaring voor de matig gevulde zaal. Frontman Mark Colton benadert het lekker cynisch met zijn vraag “of jullie niks beters te doen hadden op een donderdagavond?” Het aanwezige publiek geeft de band gelukkig de ontvangst die hij verdient, en het enthousiasme wordt er in de loop van het concert niet minder op. Zo maakt Marquee Square Heroes tijdens zijn eerste concert op Nederlandse bodem meteen kennis met die typisch Hollandse ‘gezelligheid’.

Wanneer de band aftrapt met Slàinte Mhath koester ik heel even de illusie dat de setlist een kopie wordt van “Live From Loreley” en dus stevig zal leunen op het door mij aanbeden “Clutching At Straws”-album. Het tegendeel blijkt het geval: van alle Fish-albums komt “Clutching…” er vanavond het meest bekaaid van af, want enkel Sugar Mice komt later nog voorbij. Marquee Square Heroes heeft een voorkeur voor het echt vroege Marillion-werk. De setlist bevat veel tracks van “Script For A Jester’s Tear” en “Fugazi” (inclusief b-kant Cinderella Search). En Mark Colton geeft toe dat hij tegenwoordig pas begrijpt hoe irritant het voor Marillion moet zijn dat er te pas en te onpas om Grendel wordt geschreeuwd, maar in tegenstelling tot zijn muzikale helden geeft deze band vanavond wel braaf gehoor aan de oproep.

Natuurlijk is Marquee Square Heroes geen Marillion en gitarist Rob Dymond geen Steve Rothery, maar na een ietwat stroeve start (de timing van de tokkelriff aan het begin van Slàinte Mhath blijkt niet eenvoudig) weet de bandbenjamin met zijn janksolo’s de geest van de meester bij tijd en wijle wel degelijk op te wekken. Toetsenist Mark Spavin speelt zijn partijen lekker stoïcijns vanachter een levensgroot ‘Belsize Park’-bord op zijn keyboardstandaard. De ritmesectie van drummer Stephen Fletcher (bij het voorstelrondje door Mark Colton liefkozend aangeduid als ‘Gandalf the Grey’) en bassist Andy Faulkner (ooit spelend bij Twelfth Night) legt een stevig fundament.

Mijn Progwereldcollega’s merkten lang geleden al op dat het stemgeluid van Mark Colton (ook bekend van Credo) aardig aansluit bij dat van Fish. Hij is perfect op zijn plek in deze band, al zijn de hoge uithalen uit de jaren tachtig ook voor hem inmiddels te veel gevraagd. Vooral in de tweede helft van de set met een blokje “Misplaced Childhood” worstelt hij met de lastige passages, al heeft dat wellicht ook te maken met een virusje dat volgens zijn Facebookbericht door de band waart: de beruchte Britse (en onvertaalbare) ‘lurgy’. Het mag de pret niet drukken. Per slot van rekening zou de originele stem dit repertoire vanavond aanzienlijk minder strak over de bühne gebracht hebben. Desalniettemin is het een goede keuze dat Colton in het hoog vocaal wordt ondersteund door Claire Erskine, waardoor Marquee Square Heroes de nummers praktisch in de originele toonhoogte kan spelen. Dit in tegenstelling tot de recente afscheidstournee van de oude meester zelf, merkt Colton fijntjes op.

Hij toont zich toch al een makkelijke prater, geanimeerd verhalenverteller en allround frontman. Hij vermengt persoonlijke anekdotes over zijn eigen Marillion-reis (begonnen in de Londense Marquee Club) met achtergrond en context bij de gespeelde nummers. Ik merk dat ik door Coltons verhalen nog meer waardering ontwikkel voor bepaalde songs die ik al decennialang luister. Als een tributeband dat voor elkaar krijgt, doe je het wat mij betreft niet verkeerd. De theatrale component (een legeroutfit bij Forgotten Sons, de helm aan het einde van Grendel) doet wat mij betreft ietwat overdreven aan, maar goed: een beetje drama was Fish natuurlijk ook niet vreemd.

Marquee Square Heroes pakt na een set van ruim twee uur met een korte schijnbeweging meteen door naar de toegift van titeltrack Fugazi en (hoe kan het ook anders) Market Square Heroes, en dan klinken vanavond echt de laatste tonen. De bandleden klimmen van het podium (met een kleine onbedoelde buiteling van Colton als bonusnummer) en babbelen gezellig door met het publiek. Er is zelfs ruimte voor een bedankje en een hand bij de deur naar buiten. Het doet allemaal bijzonder sympathiek aan.

Een tribute-act vergelijken met ‘the real deal’ is flauw en in dit geval ook onzinnig, want het enig relevante referentiekader ligt inmiddels bijna veertig jaar in het verleden. Natuurlijk hoor je op zo’n avond niks revolutionairs of baanbrekends, maar da’s ook helemaal niet de insteek. Ik heb in elk geval een heerlijke avond nostalgie meegemaakt, verzorgd door een club doorgewinterde muzikanten die minstens zoveel affectie hebben voor deze muziek als ik. Fans in de zaal, maar zeker ook fans op het podium. De avond eindigt zoals hij begon, maar nu met een biertje in de hand en proostend op een snelle terugkeer op een Nederlands podium: Slàinte Mhath!