Monkey3 Album

Monkey3 is een Zwitsers gezelschap dat is ontstaan uit een groep instrumentalisten die rond de eeuwwisseling muziek met elkaar maakt in hun vrije tijd. Die werkwijze bevalt zo goed dat vier van die muzikanten een band samenstellen en de formatie wordt vernoemd naar de naam van de jamsessies; Monkey3. Dit kwartet brengt het debuutalbum uit in eigen beheer en een jaar later dient er zich een platenlabel aan, het Belgische Buzzville Records uit Merchtem. Die maatschappij is anno 2020 verdwenen maar heeft desondanks een respectabel bestand opgebouwd in het tienjarige bestaan.

Het debuutalbum is in slechts vijf dagen opgenomen, hoewel de basis voor de tracks al voor een groot gedeelte in de steigers stond, die waren in de jamsessies vastgelegd. De verwachtingen voor de verkoopresultaten werden door de bandleden niet heel hoog gelegd, maar al snel kwam Buzzville om de hoek om de cd via de reguliere logistiek uit te brengen.

De formatie is altijd instrumentaal gebleven, hoewel er in beginsel ruimte werd gereserveerd voor een vocalist. Die werd echter nooit gevonden en tot op heden heeft de band slechts gebruik gemaakt van gastmuzikanten op incidentiele tracks. Dat het eerste gelijknamige album een zoektocht is naar een eigen identiteit is niet alleen duidelijk op muzikaal gebied, maar ook door de benaming van de songs. De tracknamen lijken hun naam te hebben gekregen nadat een jam is opgenomen met de achterliggende gedachte later een geschikte titel te zoeken. Boris Nuts, Electric Mistress, 35007, Narcotic Jam, zomaar een greep uit de titels waar geen touw aan vast te knopen is. Wel een mooi feitje is dat de song 35007 is vernoemd naar de gelijknamige Nederlandse Spacerock-stoner band, die ten tijde van de oprichting van Monkey3 zijn hoogtijdagen vierde. De Zwitsers zijn ongetwijfeld ook door de legendarische Nederlanders geïnspireerd geraakt door het gebruik van hallucinerende beelden en geuren tijdens liveoptredens.

Ik zal niet zeggen dat de muziek op het gelijkmatige album onmiskenbaar als Monkey3 klinkt, zeker niet als je de band via de laatste albums hebt leren kennen. Er zijn veel invloeden te vinden die op “The 5th Sun”, “Astra Symmetry” en “Sphere” te horen zijn, maar hier ontbreekt nog de absolute klasse om elke minuut spannend te blijven. Daar is Narcotic Jam wellicht wel het beste voorbeeld van, de laatste minuten bloedt de song wat dood. Ook zijn hier nog weinig invloeden te horen van Pink Floyd, een band die in een later stadium zeker een rol gaat spelen. Opvallend is dat er veel gebruikt wordt gemaakt van drones binnen de muziek en het is vooral een onvervalst stoner geluid wat je voorgeschoteld krijgt, zeker als je Darkman’s Horse beluistert.

Dat de band nog aan het zoeken is naar de juist balans binnen de muziek blijkt vooral uit de afsluitende track Lividity. Volgens de credits moet het nummer bij veertien minuten afklokken, maar dan rekent de band de koffiepauze gemakshalve niet mee. Het is een absurdistisch nummer, gevuld met apengeluiden, een basgitaar en een overactief drumstel. Na vijf-en-een-halve minuut valt de muziek volledig stil, waarna een basgitaar pas in de tiende minuut het werk weer oppakt. Dan wordt er nog wat psychedelisch gitaar gespeeld met iets wat lijkt op een climax, maar bijzonder enerverend is het sluitstuk van de cd daarmee niet.

Daarmee kan de conclusie worden getrokken dat Monkey3 ten tijde van het debuut een band is die in 2003 op zoek is naar een eigen identiteit. Wat mij betreft is het wel onmiskenbaar duidelijk dat de band veel talent herbergt, voornamelijk bij gitarist Boris de Piante. Wilt u meer weten over het bijna twintig jarig bestaan van deze band, leest u dan vooral het interview wat wij hadden met de gitarist van Monkey3.