Fletcher, NickAlbum

De Britse progressieve rockvirtuoos Nick Fletcher heeft zojuist zijn langverwachte nieuwe album “The Mask of Sanity” uitgebracht, met opnieuw een unieke mix van progressieve rock en fusion. Fletchers eerdere albums, “Cycles of Behaviour”, “The Cloud of Unknowing”, “Quadrivium” en “A Longing for Home”, werden geprezen en met superlatieven overladen. De man zelf werd door Steve Hackett omschreven als ‘de beste jazz-/rockgitarist van het Verenigd Koninkrijk’. Dit is Fletchers vijfde studioalbum onder zijn eigen naam als elektrisch gitarist. De vorige albums, hoewel allemaal van meer dan voldoende kwaliteit, leden nog wel eens onder een gebrek aan samenhang. Harde jazzrockmuziek naast smooth fusion en zelfs een uitstapje naar metal progjazz, linke soep. Ook ditmaal is er een overheersend thema, de nummers zijn gebaseerd op de theorieën van Carl Gustav Jung (1875-1961). Jung was een Zwitserse psychiater en psycholoog en de grondlegger van de analytische psychologie, ook wel psychoanalyse genoemd.

Opener As Above, So Below start met etherische vioolklanken van Clare Lindley tegen een synthesizer achtergrond, waarna een machtige drumroffel de entree van de elektrische gitaar van  Fletcher markeert. Een rockend nummer met unisono samenspel tussen Lindley en Fletcher, waarbij de eerste klinkt als een combi van Jean-Luc Ponty en Eddie Jobson. Prima uptempo opener. Een heel andere sfeer op Simulacrum, veel meer fusion dan rock, met woordloze zang van Olga ‘Dikajee’ Karpova, gelijkend op Merit Hemingson en Letty de Jong (voor de oudere lezers). Ze gebruikt haar stem meer als instrument. Het geheel wordt gecomplementeerd door een geweldige bassolo van Jonathan Ihlenfeld Cuniado. Heerlijke melodieuze muziek.

De muziek van Shadow Walker ligt een beetje in het verlengde van het vorige nummer, snelle fusion met een prima bijdrage van drummer Roberto Porta. Fletcher gaat lekker los op dit swingende nummer met unisono- en harmonie partijen van Lindley. The Shadow Magician Parts 1-5 is met ruim tien minuten het langste nummer en bestaat uit vijf delen zoals de titel al aangeeft. Het start als een komeet met een heavy progrock tintje, beetje richting Liquid Tension Experiment. Het vervolg heeft weer meer weg van Pink Floyd met David Gilmour- en zelfs Jeff Beck-achtig spel waarna Karpova’s uithalen de muziek weer in rocksferen terug brengt met ook nog Lindley’s vioolspel, een intrigerend nummer.

Prachtige akoestische klanken uit de gitaar van Fletcher bepalen de start van A Curious Case of Synchronicity, waarna Lindley het met haar viool overneemt, melodie staat voorop in dit vloeiende/soepele nummer. Titelnummer The Mask of Sanity is mijn persoonlijke favoriet. Wederom veel melodische lijnen en, enigszins verrassend, het gebruik van de gitaarsynth door de snarenvirtuoos. Waarmee hij bewust of onbewust in de voetsporen treedt van de man die door hem zo wordt bewonderd en wiens stijl hij deels in zijn eigen spel heeft geïncorporeerd: Allan Holdsworth; ooit de pionier en kampioen van de SynthAxe (album: “Atavachron”). Let ook eens op de jazzy groove waarvoor de ritmetandem Porta/Cuniado hier de basis legt.

Het afsluitende uiterst melodieuze Song of Innocence heeft weer een totaal andere sfeer; meer laidback met piano en fretloze bas met aan Lee Ritenour refererend spel op de elektrische gitaar door de maestro zelf.

Er is hard gewerkt aan het nieuwe album, dat is goed te horen. Melodie staat voorop en de nummers hebben allemaal kop en staart. Het zijn vooral die composities, met dank aan Caroline Bonnett, Fletchers productionele partner in crime, die indruk maken. Bonnetts begeleidende spel op toetsen is niet te versmaden, het doet denken aan de rol die Dave Gruisin speelt voor artiesten als Lee Ritenour: ingetogen, altijd in dienst van de muziek, maar tegelijk onmisbaar. De klasse druipt sowieso van de band die Fletcher om zich heen heeft verzameld. Natuurlijk is er een grote rol voor  Lindley (Big Big Train, Stackridge) weggelegd, maar ook de bijdragen van drummer Porta en bassist Cuniado kunnen de toets der kritiek meer dan weerstaan.

De muziek op het nieuwe album is gevarieerd maar desondanks toch herkenbaar en kenmerkend voor de stijl van Fletcher, die hiermee toch wat duidelijker kleur bekent dan op vorige albums. Naar mijn mening is dit het beste album dat de Engelse gitarist tot dusverre heeft gemaakt. Meer coherent vooral en met een eigen stijl, die weliswaar invloeden heeft van onder andere Holdsworth, Beck en Gilmour. De eretitel die Hackett hem ooit gaf is verdiend maar op zichzelf niet zo veel waard, hopelijk betekent dit album de doorbraak naar een breder publiek.