NightwishAlbum

Troy Donockley verzon een nieuw woord, yesterwynde. Bandleider Tuomas Holopainen beschrijft dit als het gevoel van tijd, geschiedenis, herinnering en verbondenheid met vorige generaties, die allemaal hun levens hebben gehad, hun ups en downs, en die niet meer bestaan, behalve als atomen verspreid over het universum. En wij zullen binnenkort ook in die staat zijn. Dus dat zou ons iets moeten geven om over na te denken. Dit werd de titel van de tiende plaat van Nightwish en de muziek zou dit gevoel moeten weerspiegelen.

Het internationale gezelschap pakt weer groots uit. De twaalf nummers op “Yesterwynde“ klokken dik zeventig minuten en hierin gebeurt heel veel. De zeskoppige band produceert al veel geluid, er treden ook nog eens drie koren op met in totaal zestig leden en wat te denken van een drieëntachtigkoppig orkest. Het zal geen verbazing wekken dat de orkest- en koorarrangementen van genoemde Holopainen zeer nadrukkelijk aanwezig zijn, zelfs zodanig dat overdaad met enige regelmaat op de loer ligt.

De mix van soms stevige metal en al die klassieke instrumenten en stemmen, gevoegd bij de vele subtiele momenten en daarbovenop de geweldige stem van Floor Jansen, zorgen voor een portie symfonische metal avant la lettre.

Het gemengde koor komt bijna Gregoriaans de plaat binnen in het titelnummer. Donockley doet direct van zich spreken op fluit. Later laat hij een paar keer de tijd bijna stilstaan met zijn onvolprezen spel op Uillean pipes, zoals in An Ocean Of Strange Islands. Dit is een portie onvervalst beuken, waarbij Jansen voluit gas kan geven. Het dan weer heel rustige slot is met zijn pipes zo adembenemend mooi. Deze Engelsman neemt zeer verdienstelijk de (ruige) zang over van de vertrokken bassist Marko Hietalaen en hij zorgt met zijn grote inbreng ook voor de folkelementen in de muziek.

Nogal toegankelijk klinkt The Day of… waarop een kinderkoor zijn opwachting maakt, tussen de bombast van het volle orkest door. De zwiepende violen moet je soms bijna figuurlijk van je af slaan. Onder lieflijk gitaargetokkel, een trommel en een fluit zingen Jansen en Donockley op Sway een prachtig duet. Ook Lanternlight, met vooral piano en lichte orkestratie, is een rustpuntje in de drukte die “Yesterwynde” kenmerkt. De stevige stukken kunnen ook sprookjesachtige momenten bevatten of richting een rockopera gaan. Zo gaan de gedachten soms uit naar Mostly Autumn en Ayreon.

De gitaar van Emppu Vuorinen dient vooral als ondersteuning en de soms pittige riffs. Op Something Whispered Follow Me treedt hij met wat solo’s (geen hele indrukwekkende, maar toch) wat meer op de voorgrond. Heel hoog gaat Jansen hier en dit is spreekwoordelijk voor het hoge niveau dat ze het hele album haalt. Zoals in veel nummers maken we ook hier een fraai subtiel tussenstukje mee.

Zonder tot grote uitschieters te komen, laat Nightwish horen uit het beste symfonische metalhout te zijn gesneden. Op “Yesterwynde” schotelen zij een intrigerende mix voor van hardheid en zachtheid voor, waar plaats is voor uitbundig koor- en orkestwerk, maar ook adembenemende verstilling. Dat betekent knappe composities en arrangementen en als kers op de taart natuurlijk de stem van Floor Jansen.