Oak & Bjørn RiisConcert

Het was op de kop af zes jaar een zeven dagen geleden dat het Noorse Oak en landgenoot Bjørn Riis een avond het podium deelde in Poppodium Boerderij in Zoetermeer. Toen kwam Oak voor de promotie van “False Memory Archive” en Bjørn Riis voor “A Storm Is Coming”. Inmiddels zijn beide acts alweer twee albums verder.

De zaal was gezellig vol waarbij ook het bovenste deel geopend was. Oak mocht het spits afbijten. De start ging een beetje stroef. Bij drie muzikanten voel je aan dat ze zich op het podium wel op hun gemak voelen, maar bij zanger Simen Valldal Johannessen is dat wel anders. Ik zou wel eens willen weten wat er bij die eerste nummers door zijn hoofd gaat. Zijn gezicht en hele lichaamshouding staat zo strak als een pianosnaar. Ook zijn stem moet duidelijk nog wat opwarmen en vertrouwen winnen.
De band begint met Highest Tower, Deepest Well van het voorlaatste album “Quiet Rebellion Of Compromise”. Een pracht nummer, dat live behoorlijk uitgekleed klinkt. Dat gevoel heb ik bij meer nummers die van de laatste twee albums worden gespeeld. De productie van die nummers is zo gelaagd, rijk en intens dat het live niet te evenaren is. Bij sommige bands komt live de muziek nog meer tot leven, maar bij Oak gebeurt het tegenovergestelde. Nadat London van het laatste album “The Third Sleep” is gespeeld zie je overduidelijk de opluchting bij Simen Valldal Johannessen. Het lijkt wel of hij daarna kilo’s gewicht van zijn schouders heeft afgeworpen.

An passant deelt de band mede dat ze een nieuwe gitarist hebben. Het gaat om Milad Amouzegar van de formatie Dim Gray. Ik ben reuze benieuwd of we zijn invloed terug gaan horen op toekomstige albums, aangezien de gitaar over het algeheel een behoorlijk bescheiden plek inneemt in hun muziek. Wat dat betreft was het jammer dat Shapeshifter niet gespeeld werd, dat is een van de weinige nummers waar een (geweldige) gitaarsolo in zit. Dreamless Sleep kende een uitstekende uitvoering, waarbij de zang erg goed uit de verf kwam. Sterkste nummer van deze setlist was False Memory Archive waarbij je merkt dat ze het al vaak live gespeeld hebben. Na een optreden van 75 minuten volgde er een korte pauze.

Na een veel te lang intro door de speakers beklimt eindelijk Bjørn Riis het podium. Hij wordt bijgestaan door sessiedrummer Arild Brøter (ook te horen op zijn laatste album “Fimbulvinter”) en door Oak leden Simen Valldal Johannessen (toetsen) en bassist Øystein Sootholtet. Er wordt geopend met titelnummer Fimbulvinter. Het nummer blinkt uit in zware gitaariffs en een heerlijke slepende solo. Helaas komen de toetsen, die vooral in het tweede deel een prominente rol hebben, wat minder goed in de mix naar voren.

Er wordt wat gas teruggenomen met het prachtige Icarus (“A Storm Is Coming”) waarbij de invloeden van zijn band Airbag evident zijn. Bij dit nummer neemt Milad Amouzegar de akoestische gitaar voor zijn rekening. Ook The Siren en Where Are You Now zorgen voor mooie, wat meer ingetogen, momenten. The Greatest Show on Earth van Airbag klinkt live een stuk pittiger. Het is vooral drummer Arild Brøter die in positieve zin opvalt. Hij geeft ‘strak spelen’ bijna een nieuwe definitie. Zijn drumspel is prominent aanwezig en het kleinste foutje zou enorm opvallen. Mijn bewondering voor deze drummer neemt met het nummer toe. Wat een geweldenaar! De mimiek op zijn gezicht laat zien dat hij helemaal in zijn spel opgaat, maar er ook intens van geniet. En dat werkt aanstekelijk naar de rest van de band en op de zaal.

Maar de grootste showsteler is toch echt Riis zelf. Wat deze man allemaal kan met zijn gitaar is indrukwekkend. Of het nu breekbaar subtiel of snoeihard is, hij draait er zijn hand niet voor om. Ook vocaal vind ik hem gegroeid. Hij zingt met vertrouwen en verve. Enig nadeel van het optreden vond ik dat het subtiele in de nummers een beetje wegvalt. Als je zijn platen beluisterd is juist dat contrast zo mooi en intens. Live is het vooral intens en sneeuwen de meer breekbare stukken wat onder.

Aan het einde van Getaway wordt er een zware loop ingezet en loopt de band opeens van het podium af. In de zaal kijkt iedereen elkaar aan wat nu de bedoeling is. De loop gaat maar door en wordt echt een beetje irritant. Iedereen weet dat de band toch wel terug komt en dus valt dat moment een beetje in het water. Voordat Riis het laatste nummer inzet noemt hij het komende live album van Airbag dat in november 2025 zal uitkomen en in Poppodium Boerderij is opgenomen. En staat hij stil bij de dood van Kiss gitarist Ace Frehley. “Hij is de reden waarom ik hier op het podium sta. Hij is de reden waarom ik ooit met gitaarspelen ben begonnen”. Hij bedankt de mensen die, net als hij, een Kiss t-shirt hebben aangetrokken.

Na Lullaby in a Car Crash komt er een einde aan een mooie avondje Noorse progrock.