Oceans Of Slumber

Where Gods Fear To Speak

Info
Uitgekomen in: 2024
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: https://www.season-of-mist.com/
Website: https://oceansofslumber.com/
Genre: Metal, Symfonische metal
Tracklist
Where Gods Fear to Speak (6:25)
Run from the Light (5:14)
Don't Come Back from Hell Empty Handed (8:27)
Wish (3:53)
Poem of Ecstasy (6:33)
The Given Dream (3:35)
I Will Break the Pride of Your Will (5:26)
Prayer (5:02)
The Impermanence of Fate (6:20)
Wicked Game (5:26)
Dobber Beverly: drums, toetsen en achtergrondzang
Alex Davis: gitaar
Cammie Gilbert: zang
Chris Kritikos: gitaar en achtergrondzang
Semir Ozerkan: basgitaar
Where Gods Fear To Speak (2024)
Starlight And Ash (2022)
Oceans of slumber (2020)
The Banished Heart (2018)
Winter (2016)
Aetherial (2013)

Oceans of Slumber was in het verleden dé ontdekking van het label Century Media. De platenmaatschappij pikte de band gretig op na het debuut “Aetherial” en ik kan me goed herinneren dat het opvolgende album “Winter” stevig werd neergezet in de marketing van Century Media. Die liefde voor elkaar bleek slechts tot aan dit album, want de band is met “Where Gods Fear To Speak” overgestapt naar Seasons of Mist, een andere grote speler in het harde metalwerk.

Middelpunt van de band is het echtpaar Dobber Beverly en Cammie Gilbert, en in de loop der jaren zijn er verschillende muzikanten af- (en weer opnieuw) aangehaakt, daarmee zal ik je niet vermoeien. Wel opmerkelijk: het album is opgenomen in Bogota, Colombia.

Wanneer je de eerste song van het album luistert, voel je gelijk dat het geluid een nieuwe aanpak heeft gekregen. Uiterst herkenbaar door het geluid van zangeres Cammie Gilbert, maar muzikaal gezien een andere aanpak. Dan hebben we het vooral over de aritmische aanpak van de songs, en vooral meer grunts en mannelijke vocalen. Tijdens de eerste track Where Gods Fear to Speak is dat nog wat wennen. Dat komt door meerdere factoren. Enerzijds keert de band terug naar het geluid van het debuut en het daaropvolgende album. Anderzijds klinkt het wel degelijk anders door de gekozen ritmiek, de structuur van de songs en de zware, ietwat lompe grunts. Maar toch ook door de bezwerende vocalen aan het einde van de track.

Datzelfde gevoel zal je dan ook in de opvolgende song Run from the Light hebben, waar de invloed van Lacuna Coil niet heel ver weg is. The Given Dream is tevens een vermakelijke en bijzondere track. Curieuze percussie van drummer Beverly, onconventionele elektronica, afwijkende zanglijnen van Gilbert en als je openstaat voor een andere aanpak van de band én  compositie, zal je niet teleurgesteld worden.

Wanneer je het piano intro van I Will Break the Pride of Your Will voor het eerst hoort, weet je dat je naar iets bijzonders luistert. Een pakkende gitaarriff, de geweldige drums van Beverly, heerlijke pianoklanken, begeleid door elektronische toetsen, en een opbouw die ietwat zorgt voor een euforisch gevoel. Ook deze song is een juweel, al moet je openstaan voor een fragment met grunts, dat in mijn ogen niet lekker in de productie is gezet en voor geen meter klinkt. Het lijkt er op dat Gilbert zelf verantwoordelijk is voor de grunts, die door de productie-techniek zijn versterkt. Niettemin is dit een van de topnummers op het album.

Eveneens buiten de lijntjes kleurt Prayer. De riffs regeren in het begin van de track, met desillusionerende drums, een kinderkoor, duozang van Gilbert en gastmuzikant Mikael Stanne. De muziek kent veel verschillende omwentelingen, die nieuwe benadering van de composities is hier goed waarneembaar. The Impermanence of Fate klinkt dan wellicht weer vertrouwd en is ondanks de bewondering voor de muzikale omslag een persoonlijke favoriet op het album. De grunts van Gilbert klinken hier een stuk natuurlijker dan elders op het album. Het orkestrale slot van het nummer is hemels te noemen.

Zoals gebruikelijk heeft de band ook weer een nummer gecoverd, dit keer is het Chris Isaaks Wicked Game. De enorme hit van Isaak zag het levenslicht in 1989 en komt van zijn veel verkochte album “Heart Shaped World”. Het speelt zich af in een ander ritme en atmosfeer, alleen de uithalen van zangeres Gilbert voelen alsof Chris Isaak figuurlijk verantwoordelijk is voor die uithalen.

Hoewel ik de productie en de mix op het album niet overal geslaagd vind klinken, is dit waarschijnlijk het meest bijzondere album van de Amerikanen. De grunts zijn in tegenstelling tot het voorlaatste album weer helemaal terug en stilistisch gaan de composities weer richting de extraverte metal. Gilbert die zelfs sopraantechnieken in haar zang gooit, het klinkt allemaal net even anders dan we gewend zijn. De band heeft voor een richting gekozen die niet elke fan zal waarderen, maar misschien wel weer een nieuw publiek zal aantrekken. “Where Gods Fear To Speak” is als een avant-gardistisch kunstwerk in het metallandschap, sta ervoor open!




 

Send this to a friend