RanestraneConcert

In hun Cinematic Tour 2024, met een bescheiden aantal optredens, doen de Italianen van RanestRane op 25 mei 2024 Nederland aan. In Poppodium Boerderij in Zoetermeer, krijgen de bezoekers een The best of…  voorgeschoteld. En het klonk heel best, deze bloemlezing uit het werk dat dit gezelschap in 25 jaar op de plaat heeft gezet.

Toen ik las dat het een seated concert zou zijn, hield ik mijn hart vast. Dat betekent namelijk: weinig bezoekers. De sfeer is als een gevolg hiervan gemoedelijk, bijna huiselijk in de Boerderij, waar rijen stoelen voor het podium staan opgesteld. De hooguit honderd bezoekers krijgen zo wel de mogelijkheid om als in een bioscoop naar het cineconcert van RanestRane te kijken. Eigenlijk de ideale omstandigheden en wel zo relaxed.


De band trapt af met twee stukken van de epic Napalm van de laatste cd “Apocalypse Now”. Direct horen we mooi, scherp gitaarspel van Massimo Pomo en de eerste van de vele solo’s die door merg en been gaan. Met het expressieve toetsenspel van de enthousiaste Riccardo Romano (ook Steve Rothery Band) roept dit werk direct de beklemming op van de verschrikkingen van de oorlog. De emotionele stem van, tevens drummer en bandleider, Daniele Pomo (de broer van…) doet de rest.  De emotie spat ook af van Cuore di Tenbra part II. Een geweldige start!

Meer slepend, bijna ontspannen is de muziek van hun debuut uit 2009, “Nosferatu Il Vampiro”. De drie korte nummers die ze spelen spreken veel minder tot de verbeelding. Hier waren ze echt nog zoekende en je hoort duidelijk hoe de band is gegroeid sinds deze cd. Kijkend naar de beelden, komt de muziek wel meer tot leven.

De korte praatjes van bandleider Danny Pomo doet hij in aandoenlijk Engels. De volgende film die de band van een cineconcert gaat voorzien is “The Elephant Man” van David Lynch. Het is zo nieuw dat het korte Intro nog geen titel heeft. We horen gedragen muziek met mooi gitaarwerk.


De spannende ontwikkelingen in de film “The Shining” krijgen een extra laag in de muziek. Ora nessun nemico passerà is ook weer vooral sfeervol, In fuga net labirinto is het meer uptempo vervolg, met een heerlijke, messcherpe gitaarsolo. Vittima de se stesso levert het fraaiste toetsenwerk van de avond op, als we zien dat slechterik Jack Nickolson het loodje legt. Maurizio Meo heeft dit keer zijn elektrische contrabas thuisgelaten, toch altijd spectaculair op het podium, en maakt af en toe een korte wandeling over het podium. Gitarist Pomo verlaat zijn toegewezen plek van een vierkante meter niet.


Na de pauze kunnen we even goed gaan zitten voor Semi van “A Space Odyssey – Monolith”. In deze epic van dik een kwartier zit alles wat de muziek van RanestRane zo mooi maakt. Deze halve Abraham maakt duidelijk dat hij zijn muzikale mosterd uit de jaren 70 haalt. Lees ook vooral even wat hierover in het interview met Danny Pomo staat. We horen de (fluister)stem van Steve Hogarth op een bedje van lichte, zwevende muziek. De talloze tempo- en sfeerwisselingen en solo’s maken dit tot een van de hoogtepunten van het optreden.

Danny Pomo spreekt nog maar eens zijn blijheid en dankbaarheid uit voor de samenwerking met de twee grootheden van Marillion, Steve Hogarth en Steve Rothery.
We gaan weer in space met een blokje uit “A Space Odyssey – H.A.L.”. Mooi ‘ruimtelijk’ toetsenspel en heerlijk slepend gitaarwerk begeleiden de film, waarbij de ondeugende computer het ruimteschip overneemt. We horen veel dialogen uit de cockpit, voordat Pomo de ontwikkelingen bezingt. Vooral in het stuk Sono come morte komen zalige symfonische vergezichten voorbij en het pianowerk in Buio atterno, in combinatie met de hele hoge stem van Pomo, doet me de rillingen over de rug lopen.


Pomo spreekt van ‘een grote familie’ die we met z’n allen zijn. Het is heel lastig om als muzikanten die dit soort muziek maken tegen de stroom van de huidige mainstream muziek op te roeien. “È difficile, ma possibile, grazie!” Het is moeilijk, maar mogelijk, dankzij jullie, bedankt dat jullie er zijn! De volgende epic dient zich aan. Stargate, met aansluitend Prometeo tra le stelle,  uit “A Space Odyssey – Starchild” klokt ook een kwartier. Prachtige tempostukken, gitaargetokkel, belletjes, snijdend gitaarwerk, mooie orkestraties, Pomo die er lustig op los drumt en weer het buitenaardse gevoel dat de muziek oproept. Aan het slot maakt gitarist Pomo nog eens goed duidelijk waarom hij zoveel emotie kan leggen in en oproepen met zijn snarenspel, in een lange solo. Ook dit is weer een heel fraai werkstuk.

“I am a fucking good singer,” slingert Pomo aan het eind van het concert de zaal in. Hij heeft namelijk keelpijn en dan is zingen geen sinecure. Hij bracht het er nochtans goed vanaf, vond hijzelf, want hij haalde zelfs de hoogste nootjes. Het publiek was het hartgrondig met hem eens. Voor de toegift was de stem wel op en beperkte de band zich tot een kort instrumentaal stuk van “H.A.L.”, waarbij de nadruk op het toetsenspel lag.

Even elf uur is het klaar. Het is iedere keer weer een belevenis en een genot om RanestRane vol passie te zien optreden met bijpassende filmbeelden op de achtergrond. Hun cineconcerts ademen de sfeer van de jaren 70 zonder gedateerd te klinken. Deze sympathieke Italianen verdienen zoveel meer dan een – weliswaar hele sfeervolle – setting met honderd bezoekers!

Foto’s: Fred Nieuwesteeg