RetrospectiveAlbum

Wat is recenseren toch een leuke bezigheid. Neem nu de laatste alinea uit de recensie van Retrospective’s “Latent Avidity” geschreven door mijn gewaardeerde collega Jos Driessen: “Ooit komt er een topalbum van Retrospective als zij hun eigen identiteit durven te tonen en gekke fratsen als een panfluit getjilp of gekras van een verdwaalde kraai uit hun stereotiepe ideeën bannen”.

Als groot fan van Retrospective sinds 2007 ben ik uiteraard wat gekleurd, maar durf best te stellen dat de groep al enkele topalbums heeft afgeleverd. En dat dit vijfde volwaardige schijfje “Introvert” (op de hoes merkwaardig geschreven als “iNtrovErt”) in mijn ogen ook een topalbum is. En daarom deel uitmaakt van mijn jaarlijst over 2022. Ik zal je hieronder proberen te overtuigen, al blijft een luisteradvies onverkort van kracht.

Een van de kenmerken van Retrospective zijn de twee gitaristen in de bezetting. Helaas verliet Alan Szcepaniak, tweede gitarist vanaf de oprichting, de groep na het album “Re:Search”. Een kleine aderlating zoals op “Latent Avidity” te horen valt. Met de nieuwe gitarist Darek Kazmierczak naast medeoprichter van de band Maciej Klimek in de gelederen, is die vacature op dit schijfje weer ingevuld. Een ander kenmerk is de afwisselende- en samenzang van toetseniste Beata Lagoda en Jakub Roszak. Met name de kleine leadzanger Roszak is in het bezit van een herkenbaar, licht hees stemgeluid met de nodige theatrale trekjes. Toegegeven, daar moet je van houden, zoals ondergetekende doet.

Dit compacte album met zes middellange nummers en een ‘ouderwetse’ speelduur van krap 45 minuten opent met Log Out. De sfeer en het geluid is bepalend voor het hele album. Donker, melancholisch en met een zekere groove. En de charismatische zang van Jakub Roszak. Het goed opgebouwde nummer zwelt langzaam aan en grijpt je na een minuut bij de kladden. En laat je niet meer los. Iets waar Antimatter ook zo goed in is. Op de achtergrond is Beata Lagoda aanwezig met atmosferisch en ‘gaten vullend’ toetsenwerk. Onopvallend, maar je mist het wanneer het ontbreekt. In het tweede intense deel hoor je waarom het dubbele gitaarwerk zo bepalend is voor het groepsgeluid.

Minder intens en enigszins terughoudend is New Perspective, voorzien van een vette groove en prima gitaarwerk. Goed getimed zijn enkele verstilde passages en een spacy toetsensolo. Knap hoe het nummer ondanks dat het lijkt voort te kabbelen bijzonder boeiend blijft. Daarvoor zorgen de afwisselende en met elkaar verweven gitaar- en toetsenlijnen en die almaar stuwende groove. Met name vocaal sterk is het sluimerende Invincible Man door de afwisselende zang en samenzang van twee-eenheid Roszak en Lagoda.

Met Intoxicated Generation bereiken we met bijna tien minuten niet alleen het langste, maar tevens het sterkste nummer. Dreigend, donker, heavy, groovy en stuwend met een ‘out of the box’ zingende Roszak. Het gitaarwerk, inclusief een lange scheurende solo tegen het einde, drukt een belangrijk stempel. Hypnotiserende drumpatronen van Robert Kusik zorgen voor een meeslepende kadans. Zowaar komt Pink Floyd nog even voorbij in een kort stukje ‘Wish You Were Here’. En de twee spijkerharde slotminuten doen in alles denken aan Porcupine Tree.

Van een andere maar niet mindere orde is Away: organisch, subtiel en voorzien van een vertraagde ritmiek en zalvende zang. Of past betoverend hier beter? Want Beata Lagoda laat hier toch echt horen vocale klasse te bezitten. In het afsluitende Self-Control komt alles wat Retrospective naar mijn mening zo goed maakt bij elkaar. Harmonieuze vocalen, sluimerende synthesizers, afwisselend gitaarspel en een ritmetandem dat staat als een huis, een waardig slot van een zeer sterk album.

Op dit album lijkt het alsof Retrospective na jaren en heel wat albums zijn draai en bestemming gevonden heeft. Hun doorzettingsvermogen valt te prijzen en heeft ook geloond. Want het huidige Poolse label Oskar biedt de Polen ruimte en mogelijkheden hun kunsten ook buiten hun land aan een groter en breder publiek te tonen en laten horen. Ik roep het nog maar eens: “Introvert” vind ik, nee ís een topalbum.