Wakeman, RickConcert

De aankondiging van een optreden van de legendarische Yes-toetsenist Rick Wakeman is voor menig progfan een absolute must. Zeker als deze show onderdeel uitmaakt van een serie getiteld Final One-Man Solo Tour. Als dan ook nog de prachtig gerestaureerde oude muziekzaal PHIL in Haarlem als locatie fungeert, dan is de keuze snel gemaakt. De zaal met een capaciteit van circa 1200 bezoekers is niet helemaal uitverkocht, maar dat mag de pret niet drukken. Zelden zoveel dames in het publiek gezien als deze avond, maar een optreden van Richard Christopher Wakeman staat altijd garant voor kwaliteit en zijn muziek is voldoende toegankelijk om ook de wederhelft te kunnen laten genieten.

Voorafgegaan door een geluidsband met pompeuze muziek, Ascraeus Mons van het album “The Red Planet”, en onder luid gejuich betreedt de oude meester de prachtige concertzaal in Haarlem. Op het podium staat een Steinway Model D Concert Grand concertvleugel naast een opstelling met een tweetal Korg Kronos. Als het al niet duidelijk was, dan is het dat nu zeker wel: Wakeman zal vanavond een deel van zijn repertoire zowel akoestisch als elektrisch versterkt spelen. Dat zorgt wel voor de noodzakelijke afwisseling. Hij start exact om acht uur, zoals ook al was aangekondigd. De show zal tot uiterlijk half tien duren, ongetwijfeld contractueel vastgelegd.

Wakeman start zonder omwegen achter de elektrische setup met Jane Seymour van zijn debuutalbum uit 1973 “The Six Wives of Henry VIII”. Dan neemt hij de microfoon om het publiek voor de eerste keer toe te spreken. Dat doet hij op zijn bekende wijze, met veel humor, waarbij hij zichzelf niet spaart. De aankondiging van twee andere ‘Wives’, Catherine of Aragon en Catherine Howard, is voor hem aanleiding om de parallel met zijn eigen huwelijksleven te maken: niet zes maar vier echtgenotes en geen onthoofding maar huizen bij de scheiding. Ook het gigantische kerkorgel achter het podium laat hij niet onbesproken: “Will make much more noise than I do, maybe I’ll have a go at it later.” Zover komt niet, spijtig genoeg. Dan is het tijd voor een moeizaam wandelingetje naar de concertvleugel en een kort verhaaltje over zijn samenwerking met Cat Stevens en vooral David Bowie. Met schitterende vertolkingen van Morning Has Broken, Space Oddity en Life on Mars weet hij de zaal volledig te betoveren.

Daarna keert hij weer terug naar de synthesizers, na een inleiding over de moeilijkheden die hij had om zijn (Engelse) platenmaatschappij te overtuigen van het belang van zijn lange, complexe maar vooral instrumentale muziek. Waarna hij met veel overtuiging en aplomb een medley inzet van zijn meesterwerk uit 1975 “Myths and Legends of King Arthur and the Knights of the Round Table”. Om vervolgens weer achter de vleugel plaats te nemen voor het deel van de show waar ongetwijfeld een groot deel van de fans enorm naar heeft uitgekeken: de Yes-medley. Helaas niet de volledige twintig minuten durende versie zoals op zijn laatste studioalbum “Yessonata”, maar de keuze voor achtereenvolgens The Meeting (AWB&H), And You and I, Wonderous Stories en met name Awaken krijgt de handen van het publiek probleemloos op elkaar. Het ene fabelachtige thema wordt afgewisseld met het andere, de componist en arrangeur Wakeman kan bogen op een ongeëvenaarde muzikale nalatenschap.

De maestro ziet er oud, broos en enigszins vermoeid uit. Hij beweegt zich behoedzaam over het podium en zijn slecht zittende lange jas maakt het aanzicht niet veel beter; de goudkleurige cape heeft hij thuisgelaten. De gezondheid laat te wensen over, zijn levenswandel is niet altijd even onbesproken geweest. De verrichtingen achter het klavier zijn echter nog steeds onovertroffen, de sprankeling die zijn spel kenmerkt, is er nog steeds. OK, voor de goede luisteraar zijn er nog wel wat (kleine) foutjes te bespeuren, maar we vergeven het hem graag. Want de man is niet alleen een levende legende en een virtuoos pianist maar ook de componist van talloze pareltjes uit de prog- en rockmuziek. Hij benadrukt dat dit dan wel het (bijna) einde is van zijn solo-optredens, maar dat er nog voldoende van hem te verwachten is in samenwerking met anderen of in een band. Het wordt genoteerd.

We schuifelen weer terug naar de Korgs, ditmaal voor een tweetal Beatles-klassiekers. John Lennons Help! wordt op onnavolgbare wijze in de stijl van de Franse pianist/componist Saint-Saëns gespeeld. Maar het pièce de résistance is toch wel de uitzonderlijke bewerking van McCartney’s Eleanor Rigby, die door Wakeman met een ruim Prokofiev-sausje wordt overgoten. Dit is het laatste nummer van de officiële setlist, onder luid applaus verdwijnt de meester van het podium. Die afwezigheid zal maar kort duren, “Journey to the Centre of the Earth” is de echte afsluiter na anderhalf uur concerteren. Hij speelt het stuk zoals hij het oorspronkelijk ook aan de piano heeft gecomponeerd. En Wakeman zou Wakeman niet zijn als hij niet ook nog kans zou zien om een klein stukje van Griegs In the Hall of the Mountain King erin te verwerken. Dan is de koek echt op, onder een staande ovatie verlaat de oude toetsenist het podium, moegestreden maar ongetwijfeld voldaan. Nog één show, in Valkenburg of all places, dan is het afgelopen met de solo-optredens in Nederland. Weer een dag later kan hij dan in alle rust zijn 76e verjaardag vieren, het is hem van harte gegund.