Rick Wakeman & The New English Rock Ensemble

“A Gallery Of The Imagination” is het nieuwe conceptalbum van Rick Wakeman en zijn New English Rock Ensemble. Het is de opvolger van het in 2020 verschenen, goed ontvangen “The Red Planet”. Waarbij aangetekend dient te worden dat het begrip conceptalbum hier met een korreltje zout moet worden genomen. De nummers hebben onderling namelijk weinig tot niets met elkaar uitstaande. Het zijn allemaal losse nummers met een volledig eigen identiteit. Het concept bestaat eigenlijk alleen in het hoofd van Wakeman. Waarom zou een losse verzameling songs niet bij elkaar kunnen horen in de verbeelding van een luisteraar? In die verbeelding loopt de luisteraar door een imaginair museum en vormt zijn eigen beelden bij de muziek die hij hoort. Dat is zo ongeveer de verklaring die de legendarische toetsenist gaf als toelichting bij de totstandkoming van het album. Dat, en de inspiratie van zijn toenmalige pianolerares, die hem vertelde dat hij bij het spelen van muziek eigenlijk een schilderij in de verbeelding maakte.

Muzikaal gezien zet Rick de lijn voort die hij inzette tijdens voorganger “The Red Planet”, overigens wel een echt conceptalbum, met de planeet Mars als onderwerp. Het album voelt aan als een echt groepsalbum en zeker niet als kapstok voor de vingervlugge toetsencapriolen van de voormalige Caped Crusader. En dat is eigenlijk een wonder op zich. Want alle muzikanten hebben hun individuele bijdrage geleverd vanuit hun eigen studio, op geen enkel moment waren zij gezamenlijk in één ruimte. Hoe bedoel je, Ensemble? Op zichzelf niet zo gek, het is inmiddels een beproefde manier van opnemen, het merendeel van de huidige albums komt tegenwoordig op deze manier tot stand.

Wakeman maakt ook nu weer gebruik van dezelfde trouwe en uiterst talentvolle muzikanten die hem ook al op “The Red Planet” terzijde stonden en waarvan hij regelmatig gebruik maakt voor zijn liveoptredens. Zo is daar de ervaren linkshandige bassist Lee Pomeroy (It Bites, ARW/Yes, ELO, Steve Hackett), de betrouwbare en veelzijdige gitarist Dave Colquhoun (Francis Dunnery, Ozzy Osbourne) en mijn persoonlijke favoriet, de absolute topdrummer Ash Soan (Cher, Seal, Robbie Williams, Billy Idol, Adele; check zijn YouTube-kanaal!). Voor de vocalen is zangeres Hayley Sanderson ingehuurd, ook al geen onbekende, want al prominent aanwezig tijdens Rick’s recente liveshows met “Myths & Legends of King Artur & the Knights of the Round Table” en “Journey to the Center of the Earth”. Maar ook bij de intieme akoestische duo-optredens van vader Rick en zoon Adam. Sanderson is bij het grote publiek vooral bekend als een van de belangrijkste zangers van het populaire BBC-programma Strictly Come Dancing. Hayley is een welkome aanvulling en een sterke verbetering ten opzichte van de door velen verguisde Ashley Holt, ooit zanger van de oorspronkelijke bezetting van het English Rock Ensemble, waar inmiddels niemand meer van over is. Vandaar de toevoeging ‘New’.

Voor alle duidelijkheid: er is geen enkel nummer bij wat ook maar in de buurt komt van die twee eerder genoemde albums of van het iconische debuut “The Six Wives of Henry VIII”.  Maar dat neemt niet weg dat er een aantal uitstekende nummers staat op “A Gallery Of The Imagination” die alleszins de moeite waard zijn.

Het album bestaat uit een twaalftal nummers waarvan er vier volledig instrumentaal zijn. Twee daarvan zijn volledig akoestisch, Rick met een piano/vleugel en verder niets, ‘the bare essence’ in goed Engels. Sanderson zorgt voor de vocalen met een brede range die varieert van een licht trillend stemmetje (The Man In The Moon) tot een volwaardige Kate Bush (The Visitation). Alle nummers zijn door Wakeman gecomponeerd, gearrangeerd en geproduceerd, de totale speelduur ligt net onder het uur.

De nummers die mij het meest bevallen zijn openingsnummer Hidden Depths, een instrumentale mid-tempo rocker en My Moonlight Dream, een ballade met de mooie zangstem van Sanderson, ruimte voor een gitaarsolo van Dave Colquhoun en het karakteristieke spel van de meester. Ook The Dinner Party, springerige instrumentale prog die we kennen van eerdere albums en het afsluitende, ingetogen melancholieke The Eyes Of A Child vallen onder de categorie ‘toppertjes’.

Het zwakste onderdeel is wat mij betreft A Day Spent On The Pier, een luchtig niemendalletje dat ook achterwege had kunnen blijven. Ook Cuban Carnival valt in die categorie, Calypso-invloeden en cocktail-jazz in combinatie met Moog? Mmmm, kan ook een kwestie van smaak zijn natuurlijk.

Alles bij elkaar zeker geen slecht album van de heer Wakeman. Integendeel, ik zou zelfs willen reppen (niet rappen) over een prima werkstuk; blijkbaar zat/zit hij de afgelopen jaren in een creatieve en productieve flow. De muziek is gevarieerd, er is voor elk wat wils. Dat zit hem ook in de door de maestro gekozen (synthesizer) geluiden.

De momenten waarop Rick Wakeman zijn kenmerkende vlinderachtige spel op de 88 witte/zwarte toetsen van zijn vleugel laat horen, blijven toch de hoogtepunten. Het prachtige, bijna serene The Creek en Just A Memory behoren tot die geluksmomenten waarop wegdromen naar een andere wereld heel makkelijk lijkt.

Dan komt de muziek heel dicht bij het visualiseren ervan, precies zoals Rick’s eerste pianolerares, Mrs Symes, bij wie hij vanaf de leeftijd van vijf jaar studeerde tot zijn periode bij het Royal College Of Music, altijd al beweerde. Je moet alleen je verbeelding haar gang laten gaan.