Seven Impale

Summit

Info
Uitgekomen in: 2023
Land van herkomst: Noorwegen
Label: Karisma Records
Website: https://sevenimpale.bandcamp.com/album/summit
Tracklist
Hunter (10:34)
Hydra (10:35)
Ikaros (9:26)
Sisyphus (13:22)
Tormod Fosso: basgitaar, cello
Fredrik Mekki Widerøe: drums, percussie, banjo, zang
Benjamin Mekki Widerøe: saxofoon, fluit, zang
Stian Økland: zang, gitaar
Håkon Vinje: toetsen, zang
Erlend Vottvik Olsen: gitaar, zang
Summit (2023)
Contrapasso (2016)
City Of The Sun (2014)
Beginning/Relieve – ep (2013)

We hebben lang moeten wachten op een nieuw levensteken van het Noorse sextet Seven Impale. Zeven jaar na het eclectische “Contrapasso” is er nu dan eindelijk het langverwachte derde album, met een passende titel. Je vraagt je af of ze met “Summit” de toppen van hun kunnen hebben bereikt. In de tussentijd hebben de bandleden niet stilgezeten. Zanger/gitarist Stian Økland studeerde af aan de Grieg Academie als operazanger en startte daarmee een internationale carrière. Toetsenist Håkon Vinje sloot zich aan bij de progmetalgroep Enslaved. Sommigen kregen kinderen en anderen maakten hun opleiding af. Het leven gleed zomaar voorbij.

De vraag is of wij als luisteraars weer geblinddoekt in de botsauto zonder veiligheidsriemen worden gedumpt? Het antwoord is kort en bondig: ja! Het nieuwe album “Summit” gaat verder in hun bekende Seven Impale-stijl. Oftewel weer een mix van experimentele jazzrock, met zware metalaccenten, gehangen in een progressief jasje, waar moeilijk doen de norm is. Het gaat verder waar 3rd World Electric met “Kilimanjaro Secret Brew” gestopt is en zoekt de grenzen op die Poly-Math met “Zenith” verlegd heeft.

In vier blokken van minimaal tien minuten wordt de onrust van “City of the Sun” en “Contrapasso” nog eens dunnetjes overgedaan. Hunter start nog met een minimalistisch Satie-klaviertje, maar al snel ontaardt het in een ouderwetse King Crimson chaos, waar schizoïde gedrag als uitlaatklep het eerst in mij opkomt. Wat volgt zijn erupties van Van De Graaf Generator-patronen waar de saxofoon op los mag scheuren.

Hydra is van een ander kaliber en vloeit in het begin als een verkwikkende Noorse waterval over ons heen. Gaandeweg gaat het tempo omhoog in zowaar een standaard vierkwartsmaat. Niet voor lang natuurlijk, want de onregelmatige maatsoorten volgen elkaar in rap tempo op. Uiteindelijk ontaardt het geheel in een heerlijke Beardfish-orgie, waar de Hammondorgel prominent mag ronken en vloeit het geheel uit in een diepe, donkere fjord. Hiermee is dit nummer voor mij absoluut het beste van het album en, toeval of niet, ook het meest toegankelijke.






Dat geldt niet voor het mega drukke Ikaros. Alle instrumenten staan hier in de mix vol in het rood en ruimte om te ademen is er amper. De opera-achtige zang doet hier ook zijn (vocale) duit in het zakje en dit past zowaar wonderwel. Onnodig te zeggen dat landgenoot Einar Solberg van Leprous hiervoor ook zijn keeltje had kunnen opentrekken.

In het slotnummer Sisyphus komt alles nog een keer samen en dit is prima voor de liefhebber die goed gedijt in chaos en complexiteit en de avant-garde een warm hart toedraagt. Fans van Gentle Giant tot The Mars Volta zullen ervan smullen. Het lang uitgewerkte themastuk als outro is het hoogtepunt van dit album en treffend gesitueerd in combinatie met de albumtitel.

Deze confronterende muziek is niet geschikt voor tere zieltjes met een verhoogde kans op een zenuwinstorting. De melodie is ondergeschikt en onregelmatige maatsoorten vormen de leidraad. Wie complementaire muziek zoekt moet dit links laten liggen. Of Seven Impale hier misschien hun top heeft bereikt, laat ik aan de luisteraar over die de helse tocht heeft overleefd. Ik heb de geitenpaadjes gezocht om mijn weg naar boven te vinden en kan je zeggen dat het uitzicht vanaf “Summit” van Seven Impale bewonderenswaardig is.

Send this to a friend