Hackett, SteveConcert

Foto’s: Marcel Boshuizen, Poppodium Boerderij

Het iconische album van Genesis, “The Lamb Lies Down On Broadway”, heeft Abraham gezien. Om dat te vieren heeft Steve Hackett zijn nieuwe tour ‘Genesis Greats, Lamb Highlights & Solo’ gedoopt. Hackett doet met zijn superband in de Europese tour liefst vier keer Poppodium Boerderij in Zoetermeer aan. Zo ook op zaterdag 6 juli 2024, als Oranje zich langs Turkije worstelt.


De eerste set bestaat uit solowerk van Hackett, te beginnen met een blokje van drie nummers van zijn laatste cd “The Circus and the Nightwhale”. In het stevige People of the Smoke toont hij direct zijn meesterschap met virtuoos spel. Na Circo Inferno, dat ook heftig is, neemt hij gas terug met het ingetogen These Passing Clouds. Kanjer op alles waar je op kunt blazen, Rob Townsend, soleert op dwarsfluit en saxofoon. Nad Sylvan maakt zijn opwachting op het fraaie The Devil’s Cathedral (“Surrender of Silence”), dat grillig is en Roger King orgelgeluiden uit zijn keyboards doet ontlokken. We hebben dan al kunnen vaststellen dat het geluid in de zaal heel goed is.


Niet te missen op een concert van Hackett is Everyday, hij speelt dit elke dag dat hij optreedt. Dat betekent meezingen en met de vingers de zalige gitaarsolo meespelen. Dit nummer krijgt gezelschap van het titelnummer van dezelfde plaat, “Spectral Mornings”. Dit is een instrumentale klassieker om heerlijk bij weg te zwijmelen, met ragfijn gitaargeluid van de maker. Jonas Reingold is een uitstekende bassist en ik gun hem de hele wereld, maar een solo, ik blijf het herhalen, is zó overbodig. Dat geldt ook voor die van Townsend in het aansluitende Casino Royale, hoe fraai ook uitgevoerd. Net voor de pauze volgt het imposante Shadow of the Hierophant van zijn debuut “Voyage Of The Acolyte” uit 1975. Helaas alleen het tweede deel, Amanda Lehman was er niet bij om het eerste deel te zingen. Wel mooi getingel aan het begin en die fraai opbouwende bombast. Dit levert de band een ovatie op.



Hackett zit niet op zijn praatstoel vanavond, hij vertelt nauwelijks iets tussen de nummers. We zien Nad Sylvan voor de pauze niet zo heel veel, tijdens de hoogtepunten van “The Lamb…” is dat wel anders. Bij dit magnum opus van Peter Gabriel past zijn stem uitstekend. Dit is zeker niet een van mijn favoriete platen van Genesis, te veel  gefreak van Gabriel, maar om de mooiste stukjes zo achter elkaar te horen spelen, geeft toch wel wat kippenvelmomenten.


Het titelnummer begint met de bekende pianoklanken en Nad Sylvan is meteen in zijn element. Het fraaist vind ik hem zingen op The Chamber of 32 Doors, waar hij al zijn gevoel in kan leggen. Op het gedragen Fly on a Windshield laat Hackett een tamelijk wilde solo horen en op Hairless Heart laat hij zich van zijn emotionele kant zien. Carpet Crawlers is natuurlijk een kraker die om meebrullen schreeuwt. Een van de hoogtepunten is toch wel The Lamia, met ingetogen pianospel, bijpassend (dwars)fluitspel en dan de slotsolo van de meester zelf, die door merg en been gaat.


Al hoor ik Firth of Fifth voor de duizendste keer, ik blijf betoverd raken door dit fantastische nummer. Het pianospel van King, de hele opbouw en natuurlijk DE solo, ook dit keer weer perfect uitgevoerd, iconisch is nog zwak uitgedrukt. Nog meer “Selling England by the Pound” met het weergaloze Cinema Show, met dat indrukwekkende toetsenspel. Veel mooier gaat muziek niet worden…


In de toegift doet de band “A Trick of the Tail” eer aan met een mooie uitvoering van Dance On A Volcano. Beest achter de drumkit Graig Blundell mag nu een (lange) solo doen (ik zeg niks…) en dan sluit het gezelschap traditioneel af met Los Endos, waarin heel aardig stukjes A Tower Struck Down en Squonk zijn verwerkt.


Een concert van Steve Hackett bezoeken, betekent niet dat je naar een show kijkt zoals Genesis die er in de jaren 70 van maakte. Ik mis dit niet. Ik heb er genoeg aan om Steve Hackett te horen en hem en zijn band ingetogen en geconcentreerd bezig te zien. En dat is iedere keer weer een feest. Er zit nog totaal geen sleet op deze artiest, 74 inmiddels, en hij beroert de snaren nog met hetzelfde gevoel als in zijn begintijd. Muziek van een halve eeuw geleden, die nog niets aan kracht heeft ingeboet, die mij nog zo weet te raken en die op zo’n onberispelijke manier wordt uitgevoerd: ik had weer een ronduit geweldige avond en de andere liefhebbers van ontzettende goede muziek in de mudvolle zaal met mij…