Subsignal

A Poetry Of Rain

Info
Land van herkomst : Duitsland
Label: https://www.gentleartofmusic.com/
Website artiest: https://www.subsignalband.com/
Tracklist
A Poetry Of Rain (1:11)
The Art Of Giving In (5:15)
Marigold (5:09)
Sliver (The Sheltered Garden) (5:52)
Impasse (6:22)
Embers Part II: Water Wings (6:17)
Melencolia One (5:49)
A Wound Is A Place To Let The Light In (5:32)
The Last Of Its Kind (6:44)
A Room On The Edge Of Forever (4:13)
Dirk Brand: drums
Martijn Horsten: basgitaar
Markus Maichel: toetsen
Arno Menses: zang
Markus Steffen: gitaar
A Poetry Of Rain (2023)
A Song For The Homeless – Live In Russelsheim (2020)
La Muerta (2018)
The Beacons Of Somewhere Sometime (2015)
Paraíso (2013)
Out There Must Be Something (Live In Mannheim) (2012)
Touchstones (2011)
Beautiful & Monstrous (2009)

Er zijn groepen die, nadat ze (bijna) vergeten zijn, met een nieuw album op de proppen komen. Het Duitse Subsignal is daar een voorbeeld van. Met het nieuwe album “A Poetry Of Rain” doet de Duitse groep een nieuwe poging zich blijvend in bovenkamers te vestigen.

Albums van Subsignal zijn vrij zeldzaam. Ze zijn nooit saai of slecht, maar scoren zelden een 10. Wanneer de groep een nieuwe cd presenteert, wordt daar steevast positief over geschreven. Echt doorbreken lijkt er nooit van te komen. Is dat misschien omdat hun muziek niet in een hokje te plaatsen valt? Hoe dan ook, hun vorige album “La Muerta” uit 2018 kreeg vanwege een vernieuwend geluid louter positieve kritieken, waaronder die van ons.

Dat zette de groep aan het denken, met als resultaat dat de op “La Muerta” ingezette muzikale koers werd doorgetrokken. Met een nieuwe basgitarist, Martijn Horsten. Hij vervangt Ralf Schwager, die om persoonlijke redenen de groep verliet en daarmee is hij de tweede Nederlander bij de groep.

Kernwoorden om dit album te typeren zijn donker, melancholisch en nostalgisch. Het album is (hoofdzakelijk door Markus Steffen) geschreven met in gedachte een donkere en regenachtige herfstdag waarop de regen gestaag neerdaalt op somber kijkende mensen. Het reflecteert tevens de achter ons liggende coronapandemie. Somberheid troef zou je kunnen denken, maar gelukkig valt dat mee.

Een korte atmosferische en akoestische intro is de opmaat voor een typisch Subsignal-nummer, The Art Of Giving. De tekst is geïnspireerd op de Griekse mythologische figuur Icarus en is als het ware getransformeerd naar de moderne tijd. Muzikaal is het een puntige mix van rock en metal met de heldere zang van Arno Menses. Het doet soms denken aan de vroege Kansas, maar dan zonder viool. De kracht van dit nummer (en het hele album) zit hem in het open en transparante karakter en de originele vondsten. Het instrumentale intermezzo is ronduit aanstekelijk en de outro met steelgitaar op zijn zachtst gezegd bijzonder. In Marigold is het melancholie en stemmigheid troef. Menses zingt met een laag timbre, wat de sfeer versterkt. Vocaal komt Subsignal altijd al sterk uit de hoek, met zoals hier meerstemmige zang. Onderhuids wordt de emotionele lading kracht bijgezet met een toetsensolo van Markus Maichel.

Op dit album was de groep volgens Markus Steffen vooral op zoek naar interessante songstructuren die tegelijk transparant en toegankelijk blijven. Dat men daar goed in geslaagd is laat Sliver (The Sheltered Garden) horen. Staccato metalachtige gitaarriffs zorgen voor een pittige opening. In het vervolg worden melodieuze stukken afgewisseld met donker gitaarwerk. Vakkundig en behoedzaam worden niet alle gaatjes dichtgesmeerd. Het innovatieve drumwerk van Dirk Brand geeft een extra lading in een donker en spannend instrumentaal stuk.




Impasse doet wat mij betreft de titel eer aan. Alsof het schijfje hier (even maar) in een impasse verkeert. Het is aanvankelijk klein en akoestisch en meandert gaandeweg richting een melancholisch geheel met de nodige lalalala’s op de achtergrond. Een vlijmscherpe gitaarsolo van Steffen is wat mij betreft de redding. Embers Part II: Water Wings is het vervolg van deel I dat op het album “Touchstones” staat. Een rustige piano-intro met atmosferische toetsen gaat over in een melodieus en pakkend refrein. Het vervolg is mid-tempo met tal van open klinkende passages. De “belofte voor de toekomst”, wat Erik Groeneweg over Part I schrijft, wordt hiermee na twaalf jaar ingelost.

Wanneer we het hebben over interessante en transparante songstructuren, is Melencolia One daarvan een goed voorbeeld. Het hangt tussen prog en melodieuze rock. Een van de betere nummers vind ik A Wound Is A Place To Let The Light In. Het is een melodieuze en toegankelijke semi-ballad met verrassende uitstapjes naar progrock. Vocaal sterk door met name de variatie aan zang en door elkaar lopende zanglijnen. Meeslepend met een donkere ondertoon is The Last Of Its Kind. Originele wendingen en overgangen met als konijn uit de hoed een saxofoonsolo zorgen voor een verrassend einde. De intieme en volledig akoestische bonus A Room On The Edge Of Forever zet immers niet veel zoden meer aan de dijk.

Zoals het Duitsers betaamt komt ook Subsignal met “A Poetry Of Rain” oerdegelijk uit de hoek. Zonder het karakteristieke groepsgeluid geweld aan te doen, is gekozen voor gewaagde compositorische experimenten. Daardoor klinkt de groep nog gevarieerder en aantrekkelijker.

Send this to a friend