TeramazeAlbum

Het is moeilijk uit te leggen waarom de muziek van Teramaze bij mij zo lekker landt. De sound van de Australische band is sterk beïnvloed door de klassieke melodieuze progmetal uit de jaren negentig. Het is duidelijk dat bandleider Dean Wells in zijn jongere jaren veel naar Dream Theater luisterde, al zijn ook de dramatische stijl van Shadow Gallery en het vroege werk van Vanden Plas sterke referentiepunten. Ik heb hier geregeld “geklaagd” over de veilige muzikale aanpak bij veel bands die al een tijdje meedraaien, over het gebrek aan innovatie binnen dit genre, en over het verschil tussen progmetal en progressieve metal. Waarom steekt Teramaze er voor mij dan toch bovenuit, en (spoiler alert) vind ik ook “Eli: A Wonderful Fall From Grace” weer een genrepareltje?

De beste verklaring die ik kan geven is het “Goudlokje-effect”. U kent het sprookje wel, waarin een veeleisend meisje in het huis van drie beren alle huisraad test en uiteindelijk in slaap valt in het bed dat precies goed is: niet te hard en niet te zacht. Op dat bed plof ik mentaal neer als ik naar de muziek van Teramaze luister. Niet te hard, niet te zacht. Niet te toegankelijk, niet onnodig weerbarstig. Met een concept dat niet te simplistisch is, maar ook weer niet compleet onnavolgbaar. Allemaal precies goed, en daarmee raken Wells en co bij mij herhaaldelijk de juiste snaar.

Ik moet daarbij wel het onderscheid maken tussen de ambitieuze conceptalbums als “Her Halo” (2015) of de ep “Sorella Minore” (2021) en de meer gestroomlijnde tussenliggende albums als “Are We Soldiers” (2019). Componist en gitarist Wells heeft een bijna commercieel gevoel voor melodie, en zijn compactere songs lijken soms verdacht veel op popmuziek met harde gitaren. Ik ben daarom blij dat de band nog een keer is teruggekeerd naar de wereld van “Her Halo” en “Sorella Minore”. “Eli: A Wonderful Fall From Grace” fungeert als een voorloper op deze albums, een heuse “prequel” in filmjargon. Het donkere circusverhaal vult meer details in over het verleden van de hoofdpersonen. In combinatie met zijn voorgangers vertelt het een fascinerend verhaal over ambitie, liefde en psychologisch trauma. Meer details over het concept in ons interview met bandleider Dean Wells.

Teramaze zoekt op zijn laatste album bewust de sfeer en sound van de eerdere conceptalbums op, tot en met de keuze voor specifieke gitaar- en synthesizergeluiden. Het betekent ook dat de composities gemiddeld genomen weer wat epischer en bombastischer uitvallen. De connectie met “Her Halo” en “Sorella Minore” impliceert gelukkig niet dat “Eli:…” een pure herhalingsoefening is. Single Standing Ovation blijft weliswaar grotendeels op de gebaande paden, maar op andere tracks voegt de band interessante nieuwe elementen toe. Zo vormen de akoestische gitaar op The Will Of Eli, de schreeuwzang op Madam Roma, en de saxofoon op afsluiter A Wonderful Fall From Grace welkome aanvullingen op het vertrouwde bandgeluid.

De epische slottrack is met zijn krappe kwartiertje het hoogtepunt van het album. Het nummer bevat geen traditionele songstructuur en wisselt constant van tempo en sfeer. De stemmen van hoofdzanger Nathan Peachey en Dean Wells vullen elkaar hier prachtig aan. Wat een luxe om twee capabele zangers in de band te hebben, waarbij Wells eigenlijk niet onderdoet voor Peachey. Dat blijkt vooral wanneer hij het vocale voortouw neemt, zoals op de ballad Hands Are Tied, die tegen het eind van het album een prettig rustpunt biedt.

De trilogie van “Her Halo”, “Sorella Minore” en “Eli:…” vormt voor mij een setje moderne klassiekers binnen de melodieuze progmetal. De muzikale aanpak van Teramaze is ook op dit album niet per se grensverleggend of baanbrekend, maar binnen de kaders van het genre klopt hier gewoon alles: de uitdagende composities, de instrumentale en vocale krachtpatserij, het onderliggende concept. En zo ontpopt “Eli: A Wonderful Fall From Grace” zich zomaar als een nieuw hoogtepunt in het toch al sterke oeuvre van deze ondergewaardeerde band.