The Flower KingsAlbum

De albumtitel “The Sum Of No Evil” staat synoniem voor Love maar Roine Stolt durfde het in 2007 niet aan om het onder die naam uit te brengen (of is het uit respect) omdat The Beatles tegelijkertijd ook een album getiteld “Love” uitbrachten. Maar zie daar, zestien jaar later is er toch een Love-album. Iets wat in deze bizarre tijden hard nodig is en over The Beatles gaan we het nog even kort hebben.

De voorgaande albums staan niet in mijn geheugen gegrift. Debet daaraan was de duur van de nummers, die zakte van nog gemiddeld twaalf minuten op “The Sum Of No Evil” naar een gemiddelde van zo’n vijf minuten daarna. Niet dat The Flower Kings noodzakelijkerwijs elke keer een epic moet schrijven, maar een eclectische instrumentale achtbaan, gevolgd door een hemeloverstijgende gitaarsolo, kwam steeds minder uit de pennenvruchten van Roine Stolt. Gelukkig wordt dat grotendeels hersteld met dit album, want de liefde kan niet van één kant komen.

Gebleven zijn uiteraard de kenmerkende klankkleuren van de band, waarbij toegankelijke melodieën gecombineerd worden met momenten van instrumentale flair en kekke toetsenaccenten. Dat doet denken aan hun eerste platen “Back In The World Of Adventures” en “Retopolis”. Gelukkig levert vrijwel elk nummer weer zo’n lyrische bloemenkoninggitaarsolo op, waar een droogboeketje spontaan van in bloei schiet. Geurig en kleurig dampt de laatste gitaaraanhaal nog vaak na.

Er staan drie instrumentale stukjes op, verspreid over het album, die helaas kort duren. World Spinning is een compositie van de begenadigde toetsenist Lalle Larson waarin het toetsenpareltje in den beginne vooral als Genesis klinkt. The Rubble is met een enkele gezongen melodielijn een wat tegendraads nummer dat zo op het symfonische blues soloalbum van Roine Stolt “Wallstreet Voodoo” had kunnen staan, terwijl je in Kaiser Razor een kort rondje in de instrumentale rollercoaster van TFK wordt gegund.

Niet getreurd, in Love Is horen we een lange instrumentale outro en op How Can You Leave Us Now!? juist een lange intro, terwijl Walls of Shame onderbroken wordt met een zalig lang instrumentaal tussenstuk. Op The Elder gebeurt muzikaal heel veel, en dat kan ook als je er een prettige elf minuten ervoor uittrekt. Samen met Burning Both Edges reken ik deze twee stukken met al die waanzinnige solo’s tot de betere nummers van het album. I simply Love it!

Er resteren dan nog twee korte gezongen duo stukken. In The Phoenix is de gitaarsolo gelukkig nog heerlijk en The Promise krijgt met wat getrek aan een accordeon wat andere accenten mee. Overtuigen doen deze nummers echter helaas niet. Het slotnummer Considerations is een even verrassende als aangename compositie van broerlief Michael Stolt en Jannica Lund, die samen al eens een kerstliedje hebben uitgebracht. Zij geven hier onverwachts een andere draai en voegen zangstemmen toe aan het bekende oeuvre van The Flower Kings en dat smaakt naar meer.

Nog even terugkomend op The Beatles: openingsnummer We Claim the Moon kent een vlotte Beatles-esque tempo en ritme uit hun Love & Peace-tijdperk. Als lange outro wordt dit door Roine en consorten op een prettige manier ontregeld door het muzikaal een beetje te laten ontsporen. Al met al dus geen epic op dit album maar wel een leuke muzikale puzzeltocht in het vooruitzicht omdat je bepaalde melodische thema’s en refreinen in verschillende songs terug kunt horen, zoals Roine Stolt al aangaf in het interview dat collega Math Lemmen met hem had.

In deze duistere tijden, veroorzaakt door mensen met dubieuze politieke of religieuze ideeën, kunnen we de nieuwe klanken van The Flower Kings wellicht als een klein lichtpuntje ervaren. ‘Liefde overwint alles’ zijn de opbeurende woorden van Roine Stolt. Laten we daar maar even lekker bij wegdromen met dit album waarin TFK zich voor mij revancheert dankzij de vele gitaarsolo’s, prachtige toetsen en een zalige retro progsound die teruggaat naar hun roots uit de jaren 90, want oude liefde roest niet.