Anton Belov is een in Rusland geboren muzikant, opgegroeid in Oekraïne, inmiddels verhuisd naar Estland en hij zingt in de Finse taal. Kan het meer divers? Belov is in 1989 geboren en balanceert met zijn geboortedatum op de grens van de generatie Y en Z, wat te merken is in zijn benadering van muziek. Enerzijds is hij opgegroeid met internet, anderzijds heeft hij muziek leren kennen via cassettebandjes en VHS-video’s. Belov is als muzikant veelzijdig tot en met. Nog maar net de dertig gepasseerd en hij heeft inmiddels al vijftien releases achter zijn naam staan waarin hij de bepalende factor is. Kauan is zijn belangrijkste project, maar de laatste jaren werkt hij ook aan zijn soloproject, was hij in het verleden verantwoordelijk voor het folkrock project Helengard en verleende hij zijn medewerking aan A Noend Of Mine. Het wordt hoog tijd voor een groot interview met deze multi-muzikant en Progwereld krijgt de zeldzame kans Belov te interviewen.

Laten we bij het begin beginnen: vertel ons jouw verhaal, waar ben je geboren, hoe ben je opgegroeid en hoe ben je met muziek in aanraking gekomen?
Ik ben geboren in 1989 in Rusland, het toenmalige USSR, in de plaats Chelyabinsk in het Oeralgebergte. Ik ben zo’n beetje daar opgegroeid maar reisde ook regelmatig op en neer naar Troitsk, waar mijn opa en oma wonen. Wanneer ik tussen deze plaatsen reisde, zag ik in een garage een band spelen die liedjes van Nirvana coverde. Daar is het eigenlijk begonnen. Voor die tijd luisterde ik naar verschillende muziekstijlen, bijvoorbeeld The Prodigy, maar ook Limb Bizkit en andere vormen van rock en grunge. Ik moet ongeveer elf jaar zijn geweest in die tijd. Ik ben begonnen met het spelen van de gitaar. Mijn moeder stimuleerde mij om te leren spelen op een Russische accordeon, de zogenoemde Bajan maar dat lukte niet echt. Dat had ook te maken met de leraar die ik toen had, hij was er eentje van de harde leerschool. Als het niet goed ging, kreeg ik echt fysiek klappen. Ooit verzekerde hij mij dat het meer aannemelijk was dat hij ballerina zou worden dan dat ik muzikant zou worden. Hahaha, hij moest eens weten. Hij is in elk geval nooit ballerina geworden.

Toen ik wat ouder werd, zo’n twaalf of dertien jaar, ontdekte ik de meer extremere soorten muziek als black metal en alles wat te maken heeft met extreme metal. We hadden toen geen stabiele internetverbindingen, dus het uitwisselen van muziek ging toen nog via cassettes, maar ook via VHS-banden. Ik was toen zo’n beetje de laatste die op deze manier met muziek in aanraking kwam, maar achteraf gezien ben ik daar blij om. Die benadering van het luisteren naar muziek is in mijn optiek de meest waardevolle manier. Je luistert nauwkeuriger naar muziek zonder dat je maar ‘random’ liedjes beluistert die je via de verschillende muziekplatformen tot je krijgt. Ik verdiepte mij toen veel meer in een specifiek album van een band, meer dan de gemiddelde muziekliefhebber nu doet. Ook al zitten er minder aantrekkelijke stukken in een album, je maakt jezelf meer bewust van muziek. Gaandeweg begon ik zelf ook te oefenen op mijn gitaar en begon te experimenteren. Toen vond ik een metal band die Pagan/black metal speelde. Dat werd niet echt een succes, want op dat moment speelde ik nog niet erg goed. Toen kwam ik een lotgenoot tegen, waarmee de basis voor Kauan werd gelegd.

Anton Belov in zijn jeugdjaren.

Ontmoette je toen Alexander Borovykh, waar je de band Kauan mee oprichtte?
Ja. Wij waren toen twee jonge gasten die probeerden aan te haken in de muziekscene rondom om ons heen. Voornamelijk black- en doommetal bandjes. Maar omdat we allebei nog niet vaardig genoeg waren lukte het in die tijd niet echt aan te haken bij een blackmetal band waar we min of meer deel van waren. We werden eigenlijk een beetje voor gek gezet door de andere bandleden omdat we gewoon nog niet goed genoeg waren. Toen werden we aan elkaar gekoppeld en spraken veelvuldig met elkaar af. We luisterden veel naar muziek via piraten en torrent sites en ik kwam voor het eerst in contact met de band Slayer. Het eerste echte nummer wat we toen op mijn computer opnamen was een cover van Antichrist van Slayer. Naarmate de tijd verstreek raakten Alex en ik steeds meer bevriend en zagen we elkaar soms wel drie keer per week. Tijdens die meetings draaiden we veel muziek, speelden muziek met elkaar en werd er veel over muziek gepraat. Hij was erg goed in de Engelse taal, iets wat in die tijd een unicum in onze streek was. Na een tijdje ontdekten we doommetal en begonnen daarmee te experimenteren. Toen we voor de lol wat opnames in de vorm van demo’s op het internet hadden gezet, werden we al snel benaderd door een Russisch label genaamd Solitude Productions. We waren overweldigd, want we dachten dat we nog niet goed genoeg waren! Het label nodigde ons uit om nog een paar songs meer op te nemen maar, vooral ook om meer vocalen toe te voegen aan de songs. Vanaf dat moment heb ik mij verdiept in de Finse taal.

Dat is dus een opmerkelijk feit aan jullie muziek: een Oekraïense band die in het Fins zingt!
Ja, dat klopt. Ik houd erg van de klank van de Finse taal. Ik kocht een Fins woordenboek en heb mijzelf er vervolgens in verdiept. Het was wel moeilijk, het heeft een totaal andere woordstructuur dan Russisch of Oekraïens, maar ik vond het leuk de taal mijzelf machtig te maken. In die tijd verdiepte ik mijzelf in de Finse band Moonsorrow, die ook in het Fins zingt en geweldige muziek maakt. Daardoor raakte ik meer en meer betrokken bij de Finse taal en kon ik hun teksten vertalen.

Alexander Borovykh (boven) en Anton Belov

Maar echt zonder aanleiding? Je hebt geen ouders of familie die Fins spreken?
Nee, absoluut niet. Mijn opvatting in die tijd was dat de vocalen voor onze muziek intrigerend moest zijn voor de luisteraar, maar omdat slechts vijf miljoen mensen het kunnen verstaan begrijpt toch niemand wat ik zing. Op het eerste album zit er geen enkel verband in de teksten en achteraf slaat het helemaal nergens op wat daar gezongen wordt. Je moet dan denken aan woorden als bos, woud, mist, alles wat clichématig met doommetal in verband gebracht wordt.

Laten we niet te veel afdwalen, Alexander Borovykh?
Ja, nadat we het album “Lumikuuro” hadden uitgebracht, veranderde de muzikale voorkeur van Alexander naar de extreme soorten metal en had hij het gevoel dat hij niet meer in de toekomst van de band paste. Dat was oké, want ik zat zelf helemaal vol ideeën die ik maar al te graag wilde gebruiken binnen het project.

Is de naam Kauan samengesteld uit bewondering voor de cd “Kauan” van Tenhi, de Finse folk band?
Nou, min of meer zal ik beïnvloed zijn door Tenhi, maar het is niet een bewuste keuze of bewondering voor die band. Toen we de naam kozen luisterden we ook veel naar de cd’s van Tenhi. Ik houd dus erg van de klank van de Finse taal en Kauan is een veel gebruikt woord in Finland. Het staat voor lang of langzaam. Je spreekt het uit als Kaa-wan, of als je het vertaalt naar het Engels Kaa-one.

Was de band Tenhi een inspiratiebron voor jou?
Wat betreft de benadering van muziek zeer zeker. Ik leerde de band eigenlijk door toeval kennen. Ik was aan het zoeken in een cd bak in een winkel en toen werd ik aangetrokken door de cover van “Väre”. Eigenlijk was ik op zoek naar metalbands en de muziek van Tenhi intrigeerde mij gelijk. Ik kocht de cd in de winter en in die tijd verbleef mijn oma in ons huis in Chelyabinsk en ik kan mij herinneren dat zij vol verbazing was over het feit dat ik naar dat type muziek luisterde. We hebben toen het hele album samen beluisterd. Die herinnering is nog steeds heel dierbaar voor mij.

Wat Tenhi mij zeker heeft geleerd is hoe ik muziek op een andere manier kan benaderen. Ik houd van hun manier hoe ze hun muziek produceren.

Toch bijzonder dat je die band toen goed vond, want als je de muziek kent heeft het eigenlijk weinig te doen met metal, zelfs niet met doommetal in de zin van het woord?
Ja, het is meer donkere, atmosferische muziek dan metal. Hoe dan ook heeft Tenhi mij voor een gedeelte als muzikant gevormd, maar ik heb het nooit echt gekopieerd. Ik hoop ook eigenlijk dat mensen mij er nooit van kunnen beschuldigen dat ik een band, een song of wat dan ook kopieer. Dat is nooit bewust bedoeld of gepland en ik zou ook zeer ongelukkig worden over mijzelf als ik dat ooit zou doen.

In het kader van vergelijkingen; ik heb in een recensie van één of twee van jouw albums een vergelijk gemaakt met de muziek van Hans Zimmer en van Philip Glass. Zijn dat wellicht ook inspiratiebronnen voor jou?
Nee, niet echt. Philip Glass in elk geval zeker niet. Ik heb wel naar zijn muziek geluisterd, ik weet wat hij doet en wat hij heeft bereikt, maar daar houdt het ook echt mee op. Wat betreft Hans Zimmer, hij doet veel met geluid, het opnemen van geluid in de originele omgeving, dus wat dat betreft heeft hij mij zeker wel wat beïnvloed. Maar ik ben verder niet echt een fan, hoewel ik hem zeer zeker bewonder.

Wat betreft het filmische aspect binnen jouw muziek, je hebt klaarblijkelijk een voorkeur voor viool en strijkers in je muziek, hoe is dat zo gegroeid?
Gek genoeg heb ik niet een specifieke voorkeur voor viool en cello. Dan heb ik meer voorkeur voor de altviool, maar ook dat is langzaam gegroeid. Ik was op zoek naar muzikanten voor ons eerste album en ik was geïnspireerd door violiste Lyubov Mushnikova, waardoor ik haar muziek wilde integreren in de muziek van Kauan. Eigenlijk is het begonnen met partijen die eigenlijk waren ingespeeld met de gitaar en dat vond ik wat saai, waardoor ik sommige stukken heb laten vervangen door de altviool. Maar nu ik er over nadenk heb je toch gelijk, het is al die tijd aanwezig gebleven in onze muziek!

Hoe zou je het vinden om benaderd te worden door een filmproducent, zou je graag muziek willen componeren voor een film?
Absoluut! Ik ben sowieso geïnteresseerd in allerlei projecten waar muziek en visualisatie samenkomen. Het is iets wat je vaak ook terugleest in recensies, mijn muziek doet vaak filmisch aan.

Wat mij echt raakt in jouw muziek is dat het je echt meeneemt op een reis wanneer je ontspant en volledig tot rust komt. Dat komt voornamelijk door het gebruik van de combi piano, elektronica en de viool. Wat gebruik je als basis voor een idee? Begint dat met de piano, of met welk ander instrument?
Ik begin eigenlijk altijd met de melodie. Of met het testen van nieuwe apparatuur. Wanneer ik die heb gekocht zit ik vaak te experimenteren en neem ik die sessies ook gelijk op. Ik ben sowieso geen pianospeler. Ik gebruik het wel vaak, maar ik begin dan met een elektronisch toetsenbord dat geprogrammeerd is voor de piano. Als ik dan moet zeggen wat de basis is voor een melodie, dan is dat vaak de gitaar. Je kan dat ook echt terugvinden in mijn muziek. Als je goed naar Sorni Nai luistert, dan vind je daar echt gedeeltes in die ontstaan zijn door de gitaar, maar ook soms met de piano. Hoe dan ook, alles draait om de melodie die ontstaat nadat je iets in leven hebt meegemaakt wat je aangrijpt. Dat kan boosheid zijn, verdriet, maar ook schuldgevoel.

Sorni Nai, studenten voor tragedie


Is “Sorni Nai” ook zo ontstaan? Doordat de tragedie rondom de Djatlov Pas je aangreep toen je er over las of er een documentaire over had gezien? (In februari 1959 kwam een groep studenten tijdens een hike over de pas op mysterieuze wijze om het leven. Het incident is nooit opgehelderd.)
De tragedie rondom de Djatlov Pas is wat ieder kind in de regio waarin ik ben opgegroeid meekrijgt. Het gebeurde in die streek, een paar kilometer van waar ik ben geboren. Het is onvermijdelijk dat je daarmee in aanraking komt. Het grijpt je gelijk naar de strot. Waarschijnlijk komt het omdat je al vroeg in aanraking komt met de foto’s en de impact van de gebeurtenis eromheen. Nadat ik er met mijn bandleden van Kauan tijdens een feestje over had, hebben ze zich ook verdiept in de materie, immers kenden zij het complete verhaal nog niet echt. Ik woonde ten tijde van de ontwikkeling van het album in Oekraïne en zij zijn daar geboren, dus hadden ze die gebeurtenis nooit echt meegekregen. En omdat ik graag conceptalbums maak, leek dat ook een uitgelezen kans het verhaal te verwerken in de muziek. De muziek laat namelijk ook alle facetten horen die gepaard gaan met de ontwikkeling van de tragedie. Toen ik de muziek componeerde kwamen de verschillende gemoedstoestanden die gepaard gaan met het drama in de Oeral overeen. De verschillende golfbewegingen in de muziek gaan gepaard met de ontwikkelingen binnen de groep studenten. Er ligt drama in de manier hoe de ontwikkelingen zich ontvouwden, ze gingen op pad, er ontstonden irritaties, het werd weer bijgelegd en ineens is er een gebeurtenis waarin ze moeten vechten voor hun leven, waar ze komen te overlijden.

Het mooie van “Sorni Nai” is dat we tijdens live shows kunnen zien hoe het de luisteraar aangrijpt. Tijdens live shows hebben we het album vaak integraal gespeeld, vergezeld met afbeeldingen en foto’s van de tragedie. De reacties zijn dan vaak overweldigend, mensen komen soms huilend bij ons om erover te praten en om het verhaal met ons te delen. Dat is het grootste compliment voor onze muziek.

Onlangs is een nieuw onderzoek (een van de vele in de laatste decennia) over het Djatlov incident door de Russische overheid afgesloten. De conclusie in dat onderzoek was dat de skiërs/studenten zijn overleden aan onderkoelingsverschijnselen. Geloof jij die uitkomsten of heb je een eigen interpretatie rondom de gebeurtenis?
Ik probeer eigenlijk zoveel mogelijk weg te blijven van welke uitkomst of welke mening dan ook. Zelfs in onze band zijn er verschillende meningen over wat er is gebeurd nadat we alle mogelijke oorzaken uitvoerig hebben besproken. Wat er in elk geval niet is gebeurd is dat alle studenten zijn overleden aan onderkoelingsverschijnselen, daar zijn de vele verschillende invalshoeken het eigenlijk wel over eens. Wat in mijn optiek met meest in de buurt komt van het echte verhaal is de Rakitin versie. Ook hij heeft wat schemerige theorieën, bijvoorbeeld dat één van de studenten een Amerikaanse spion was, maar over de hele linie kan ik meegaan in wat er gebeurd is. De twijfel ontstaat als je leest dat er bepaalde fragmenten zijn gevonden in de tent, hoe bepaalde lichamen eraan toe waren toen ze zijn gevonden, allemaal details die in elk geval een ander vermoeden doet rijzen dan alleen de onderkoeling.

Zina (Sorni Nai)

Oké, wat minder beladen: wat waren de eerste vijf cd’s die jij zelf gekocht hebt?
Zo… Dat waren waarschijnlijk Marilyn Manson’s “Mechanical Animals” en Limp Bizkit’s  “Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water”. Maar vlak daarna waarschijnlijk ook cd’s van klassieke muziek, Vivaldi en dergelijke.

Welke artiesten of bands hebben op dit moment de meeste invloed op jouw muziek?
Ik hoop niet dat muziek van andere artiesten veel invloed heeft op mijn muziek, maar wellicht op mijn persoonlijke smaak. Zoals ik al aangaf zou ik het verschrikkelijk vinden als mensen zeggen dat mijn muziek op die van een andere band of artiest lijkt. Ik luister naar veel verschillende genres en van al die genre’s neem ik ideeën mee, maar interpreteer ze op mijn eigen manier. Een band die ongetwijfeld van invloed is geweest is op mijn benadering van muziek is Hammock. Maar ook de Finse band Moonsorrow. De mastermind die de muziek voor Moonsorrow schrijft is Henri Sorvali. Hij is in mijn optiek een genie! Hij is klassiek geschoold, maar zijn ideeën zijn altijd vernieuwend en origineel. Een artiest die ik ook veel beluister – en dan met name zijn debuutalbum  “Ghosting” – is de Engelse muzikant Stumbleine.

Wat beluister je op dit moment?
Ha… Dat zal je verbazen. Momenteel luister ik veel naar muziek van begin tot halverwege de vorige eeuw. Billy Holiday en dat soort muziek. Maar ook de elektronische muziek van de late jaren negentig en begin 2000. Ik weet niet exact of het trance is, maar meer dat type muziek. Ook luister ik veel naar de synthesizermuziek van de jaren negentig en sovjetmuziek van de jaren tachtig. Eigenlijk beluister ik bijna geen moderne muziek meer, althans niet meer muziek van de laatste tien jaar of nieuwe releases in het algemeen.

Grappig, want ik vind zelf ook wel dat jouw muziek een link kent met de synthesizermuziek van de jaren tachtig en negentig.
Ja, vind ik zelf ook wel, hoewel ik er nooit echt van bewust ben geweest, tot onlangs.

Kan jij tegenwoordig leven van muziek? Heb je een baan naast de muziek?
Ik heb een gewone baan naast de muziek, dus mijn muziek is voornamelijk een hobby en aan de ene kant hoop ik ook dat het zo blijft. Of dat het nog lang zo blijft. Natuurlijk hoop je dat een album goed verkocht wordt dat je geen baan meer hoeft te hebben om in je onderhoud te voorzien, maar aan de andere kant brengt dat ook nadelen met zich mee. Het kan namelijk ook het begin van het einde zijn. Als je afhankelijk bent van muziek en het je leven moet financieren, moet je waarschijnlijk vaker albums uitbrengen, ben je afhankelijk van merchandise en dan ben ik bang dat het de creativiteit zowel bewust, als onbewust aantast. En momenteel is het ook zo dat ik door mijn baan nieuwe apparatuur kan betalen en mijzelf en mijn vrouw kan onderhouden.

Waar woon je op dit moment, ik heb begrepen van je manager dat je verhuisd bent uit Oekraïne?
Ja, we wonen sinds kort in één van de grote steden van Estland, in Tallinn. Stukje bij stukje schuif ik sinds 2010 vanuit Rusland steeds meer richting Finland, hahaha.

Dus één bandlid van Kauan, namelijk jouw echtgenote is in elk geval dicht bij je?
Haha, ja, zo zou je het kunnen noemen. Maar weet je, Kauan is niet echt in de essentie van het woord een band, maar meer een project. Kauan staat en breekt niet bij alleen bij de bandleden. Iedereen die op het moment van een release deelneemt aan het creatieve proces, van instrumentalist tot aan de diegene die verantwoordelijk is voor het artwork, is deel van het project Kauan.

Is dat niet een beetje valse bescheidenheid? Jij ‘bent’ Kauan, jij bedenkt de concepten. jij creëert de composities, jij verzorgt het merendeel van alle instrumenten? Hoe dan ook bestaat de band door jouw inspanning?
Ja en nee. Natuurlijk is het zo dat 99% van de muziek door mij verzorgd wordt, maar de bandleden zijn meer dan alleen sessiemuzikanten die mij assisteren bij live shows. Ik heb echt het gevoel dat iedereen deel is van het project. De andere bandleden vullen de details van de muziek soms anders in dan ik zou doen, wat daardoor zorgt voor een andere invalshoek.

Naast Kauan heb je ook nog je soloproject, kun je wat meer vertellen hoe dat is ontstaan? En wat wil je met het soloproject bereiken?
Veel van wat ik componeer zijn korte of iets langere stukken die ik bewaar op mijn harde schijf. Mijn manager luisterde op een gegeven moment naar die stukken en fragmenten en die vond dat ik daar wat mee moest doen. Zijn reactie was “als je het niet kunt gebruiken voor Kauan, waarom werk je het dan niet verder uit en breng je het als solowerk uit? Je kan het dan uitbrengen zonder de beperkende grenzen van genres”. Na enig nadenken kon ik mij daar goed in vinden. Vooral “Piano Works 1” is gemaakt op basis van materiaal wat eigenlijk bedoeld was voor “Kaiho”. “Piano Works 2” is meer vers, nieuw gecomponeerd materiaal.

Piano Works 1

Wat betreft Piano Works 1, de cover van dat album is ongelooflijk mooi. Vanaf het begin dat ik het voor het eerst bekeek bleef ik gefascineerd door de eenvoud, maar ook door de enorme schoonheid van de foto. Ik begrijp dat het gemaakt is met een fototoestel uit begin 20e eeuw?
Dank je wel voor het compliment. Het idee voor de foto kwam voort uit de reacties die ik kreeg van mensen die hadden geluisterd naar de promo’s van het album. De argumentatie was dat ze iets van voormalig Russische componisten hoorden in de muziek, maar dan in een moderner jasje. Componisten uit het begin van de negentiende eeuw en de tijd van de voormalige Romanov monarchie. Daar raakte ik door gevleid, helemaal omdat mijn familienaam in die periode een vooraanstaande familie was. En weet je, de USSR heeft eigenlijk de complete cultuur van Rusland de kop ingedrukt en ik wilde die cultuur op een of andere manier terugbrengen in het visuele aspect van het album. Toen kwam het idee om iemand te fotograferen met een traditionele hoofdtooi uit die tijd, de Kokoshnik. In het originele plan zou een vrouw met de Kokoshnik twee besmeurde ogen hebben, om daarmee de teloorgang van de Russiche cultuur te etaleren. Dat lukte niet helemaal zoals we het voor ogen hadden, toen de fotograaf Alex Berkun ook nog een paar foto’s nam van de vrouw waarvan het gezicht omwikkeld was met uitsluitend witte doeken. En juist één van die foto’s werd uiteindelijk dé foto die er uitsprong en we hebben gebruikt. Ik ben een grote fan van fotograaf Alex Berkun, maar helaas is hij een paar maanden geleden overleden.

Kauan geeft weinig live shows, jullie zijn volgens mij nog nooit in de VS geweest en überhaupt nooit buiten Europa, hebben jullie geen goede promotor gehad op dat gebied?
We hebben inderdaad niet veel shows gedaan, dat klopt. Dat komt ook doordat we inderdaad geen goede promotor hadden. De weinige keren dat we een show konden arrangeren was eigenlijk door de contacten op Facebook. Ik hoop dat het een keer gaat veranderen. Bijvoorbeeld in de VS is het moeilijk om één of twee shows te geven, want als je daarnaartoe gaat voor een tour, moeten dat meerdere shows zijn om de kosten te verdedigen. Je hebt te maken met vervoer, hotelkosten etc. Het vereist een dikke portemonnee. Geen probleem als je bepaalde garanties hebt, maar voor een band als Kauan is dat toch een onzekere factor. Ik ben zelf ook niet echt een fan van liveoptredens, ik kan ze ook niet makkelijk organiseren door mijn reguliere baan en andere verplichtingen. Misschien dat we na de release van ons nieuwe album een kleine tour kunnen arrangeren, we zullen zien.

Wat betreft het nieuwe album, kun je daar al wat meer over vertellen? Ligt het in de lijn van “Kaiho” of “Sorni Nai”?
Poeh… eigenlijk mag ik daar nog niet te veel over zeggen. Muzikaal ligt het in elk geval meer in de lijn van “Sorni Nai” dan in die van “Kaiho”. Het zal absoluut meer metal klinken dan “Kaiho”. Het zal wederom één lange track van ongeveer veertig minuten worden en het zal voor het grootste gedeelte instrumentaal zijn. Er komen slechts vier passages in voor waarin gezongen wordt en zoals het er nu naar uitziet worden dat twee met harsh vocals en twee met cleane vocals. Na “Sorni Nai” zocht ik naar een soortgelijk conceptverhaal en dat vond ik in een gebeurtenis aan de Noordelijke zee. Het is een gebeurtenis die daadwerkelijk heeft plaatsgevonden, maar er is bijna geen documentatie te vinden en er zijn geen foto’s van, waardoor je je eigen fantasie aan het werk moet zetten om het verhaal samen met de muziek op een ultieme manier te laten beleven.

Je bent ook overgestapt van label?
Ja, dat klopt. Ik ben overgestapt naar Artoffact, een label uit Canada. Althans, met Kauan ben ik overgestapt van label en manager, beide worden nu ingevuld door Artoffact. Met mijn soloproject blijf ik bij mijn huidige manager. Ik heb de omslag gemaakt omdat ik het nieuwe album zo groot mogelijk wil wegzetten. Het is een groot project, het heeft een groter budget nodig en ik denk dat het in alle facetten revolutionair zal worden. Daarnaast is een label op een andere manier belangrijker dan tien jaar geleden. Toen was een label belangrijk om een zak met geld te krijgen om de cd geproduceerd en gedistribueerd te krijgen en de aandacht van de pers te krijgen. In deze tijd is een label belangrijk om je geïntroduceerd te krijgen bij de juiste doelgroep en je ook in contact te brengen met die doelgroep. Daarbij vond ik het ook belangrijk dat het label echt in ons geïnteresseerd is en in een langetermijnrelatie investeert en niet alleen voor die paar maanden rondom een release. Ik heb contact gehad met verschillende labels en ze wilden voor de volle 100% ons werk uitgeven, maar met Artoffact was er gelijk een warme band, ze waren snel en accuraat in het beantwoorden van mijn vragen. Het voelde gelijk goed.

Wat in dit geval ook waardevol blijkt, is dat we al snel de rechten van de nieuwe cd weer terugkrijgen. In veel gevallen blijven de rechten van een album jarenlang bij het label waar je het album ooit hebt gereleaset.

Nieuw album Kauan (Progwereld)

Twee jaar geleden ben je resoluut gestopt met social media. Volgens je statement destijds was je helemaal klaar met Facebook en zou je nog maar beperkt actief zijn op Instagram. Toch gaf je onlangs in een bericht op Facebook aan dat je de draad weer oppakt. Komt dat uit je jezelf of is dat vanuit de platenmaatschappij of je manager geïnstrueerd?
Ik ben gestopt met Facebook omdat ik het gevoel had dat Facebook aan ons wilde verdienen. Van de één op de andere dag begonnen ze geld te vragen voor elk bericht, elke update die ik wilde plaatsen. Facebook is een mooi platform, maar als ze geld gaan vragen om elk bericht te promoten ben ik er snel mee klaar. Ik wil informatie geven aan de fans, aan de geïnteresseerde luisteraar, maar het moet niet zo zijn dat mij dat zwaar geld kost. Op dat moment realiseerden wij ons dat het misschien eenvoudiger is om de fans via een nieuwsbrief te informeren. Maar onlangs veranderden wij dus van label en die vinden het wel nodig dat we actief zijn op Facebook. Sommige mensen leunen namelijk nog heel erg Facebook. Ik ben ook absoluut niet bang om mijn privéleven te delen op facebook, zo groot zijn we nu ook weer niet dat ons privéleven afgeschermd moet worden. Maar het kost veel tijd om vragen van fans te beantwoorden, helemaal als je er een baan naast hebt zoals ik. Een tijdje geleden werd ik er zo gestresst door dat ik bijna tegen een burn-out aan zat. Op advies van mijn huisarts ben ik toen resoluut gestopt met social media en het maakt het leven een stuk simpeler.

Een specifieke vraag die ik al heel lang wil stellen is hoe je de drums opneemt. Ik vermoed dat het een drumcomputer is, maar omdat het zo intens, zo organisch is opgenomen twijfel ik heel erg. Bijvoorbeeld op “Aava Tuulen Maa” en “Kaiho”. Maar zo zijn er meer albums die vooral op drumgeluid geweldig klinken.
Hahaha! Dat heb je goed, op “Aava Tuulen Maa” is het inderdaad een drumcomputer die je hoort, maar bijvoorbeeld ook op “Pirut”. Ik heb wel een bijzondere manier hoe ik de drumcomputer gebruik. Ik stel de computer in alsof ik het live uitvoer, in plaats van dat ik mij te veel focus op de dreun en hoe de klap klinkt. In die benadering denk ik ook na hoe ik mijn handen gebruik en het gaat zelfs zo ver dat ik de microfoon voor de opname zo plaats, dat ik een organisch geluid produceer waarmee je zelfs de beste drummer voor de gek kan houden.

Nog een productionele vraag; ik weet eigenlijk niet wat ik moet vinden van het enorme lawaai in Act 1 van het album “Pirut”. Het lijkt of daar wordt gegooid met glas of andere dingen, ik kan mijn vinger er niet echt op leggen.
Het zijn verschillende opnames van de exploderende meteoriet boven het Oeralgebergte op 15 februari 2013. Je hebt het vast meegekregen, maar de meteoriet is toen dertig kilometer boven Tsjeljabinsk in het Russische Oeralgebied ontploft. Rond 9:15 uur plaatselijke tijd werden aldaar verschillende explosies gehoord en werd er een vuurbal in de hemel waargenomen. De diverse opnames zijn op dat moment gemaakt door (vaak bij toeval) mobiele telefoons, dashcams en beveiligingscamera’s. Die verschillende opnames heb ik samengebracht in één opname. Het bijzondere is dat ik zelf getuige ben geweest van die ontploffing, want ik was op dat moment op een tweeweeks vakantie in Tsjeljabinsk vanuit Oekraïne! We zagen eerst een enorme lichtbal, toen een tijdje niets, waardoor veel mensen hun mobiele telefoons pakten en gingen filmen. Kort daarna kwam er een enorme knal die 6000 ramen in de stad deed breken. Als je er over nadenkt dat wanneer de meteoriet een andere hoek de atmosfeer binnen zou dringen en op aarde zou storten, dan zou heel Rusland, Oekraïne en een gedeelte van Azië compleet weggevaagd worden en de rest van de aarde in volledige onbalans brengen.

Een vraag over wat projecten die je naast je soloproject en Kauan invult, hoe staat het met Helengard, de folk/metal band die je samen met je vrouw hebt opgericht?
Ik heb op dit moment geen ambitie om folkmuziek uit te brengen dus ik heb geen idee of ik onder die noemer nog muziek uit ga brengen. Maar als het uit die hoek komt, dan zal er zeker nog een keer een Helengard release komen. Origineel is Helengard ook opgericht met Alexander Borovykh, met hem heb ik de eerste ep/demo “Skirringssal” opgenomen. Pas later hebben Alina en ik er een echt project van gemaakt.

Alex Vynogradoff (A Noend Of Mine) en Anton Belov (rechts)

En betreffende A Noend Of Mine?
Dat is natuurlijk een project van mijn Kauan collega Alex (Vynogradoff). Hij heeft net een maand geleden de opnames voor zijn nieuwe album afgerond en zal dat binnenkort releasen via het label Hypnotic Dirge. Hoewel Alex de basspeler is van Kauan, is hij naast A Noend Of Mine ook lid van Vin de Mia Trix, een doommetal band. Ik heb hem geholpen bij het debuutalbum van A Noend Of Mine tijdens de productie en op gitaar. Alex had heel veel ongepolijst materiaal liggen in 2014, waar nog geen echte structuur in zat. Dat heb ik samen met hem geordend en ik heb eigenlijk de meer ambiente gedeeltes van het album aangepakt. Mijn aandeel op het debuut was groot, maar op het tweede album heb ik geen aandeel meer.

Wij in Nederland en de Vlaamstaligen zijn blij jouw verhaal eens te mogen lezen Anton, bedankt voor dit interview!
Graag gedaan en hopelijk mogen we Nederland snel aandoen voor een optreden!