The Flower Kings / Neil Morse & The ResonanceConcert

Opnieuw ondernemen The Flower Kings een ‘dubbeltour’ met Neal Morse, nu in een matig gevuld 013 in Tilburg. Een aantal jaren geleden met Spock’s Beard, het geesteskindje van Neal (toen zonder Neal) en nog langer geleden (2013) met The Neal Morse band.
Ondanks het zeer waarschijnlijke einde van Transatlantic in 2022 blijven de heren elkaar met regelmaat opzoeken. Zo verscheen ook Pete Trewavas tijdens het concert in London een paar dagen geleden op het podium voor een gastrol in de Transatlantic encore Stranger In Your Soul.

In het algemeen kun je stellen dat, ondanks dat beide bands opereren binnen het progrockgenre, je op een dergelijke avond twee totaal verschillende optredens krijgt voorgeschoteld: The Flower Kings met hun delicate melodieuze symfo en Neal Morse die het van een duidelijk meer energieke aanpak moet hebben. Zo ook deze avond.

The Flower Kings trappen iets later dan gepland af. Het gehele gezelschap had op de reis van Manchester naar Tilburg de nodige vertraging in Dover (Brexit!) opgelopen. Daardoor hadden de fans met de peperdure VIP-kaarten slechts een zeer summiere ontmoeting met een paar muzikanten gehad. ‘Money For Nothing?’

De Zweedse Bloemenkoningen hebben in 013 tijdens hun hoogtijdagen, de “Adam & Eve”- en “Paradox Hotel”-tour, een geduchte livereputatie opgebouwd. Ook in 2013 en 2018 maakten ze een zeer sterke indruk, zij het op andere podia. De laatste jaren zijn er wat barstjes ontstaan in die reputatie.


Hun laatste album, “Love”, is gevuld met mooie, maar vaak vrij rustige muziek. Misschien het best te omschrijven als een soort kamersymfonische rock light. Dit soort muziek vereist wel een perfecte geluidsafstelling en nauwgezette uitvoering. En dat was helaas niet altijd het geval. De toetsen van Lalle Larsson waren, met uitzondering van de solo’s, vaak te zacht. Daardoor vielen er soms hiaten in de zachtere passages. Ook de zang van Hasse Fröberg had wel wat prominenter in de mix gemogen.
Roine Stolt was met zijn tweede stem in de samenzang vaak te laat en de stem van brother Michael zou naar mijn bescheiden mening in de koortjes meer kunnen worden ingeschakeld. Dat zou het totaalgeluid ten goede komen. Daarnaast sloten de bandleden in de delicate passages niet altijd naadloos op elkaar aan.


Daardoor komt openingsnummer We Claim The Moon niet lekker uit de startblokken, ondanks een leuk percussie-intro van Fröberg. Bovengenoemde problemen spelen tijdens How Can You Leave Us Now!? ook nog een rol. Al wordt dit nummer wel opgesierd met fraai basspel van Michael Stolt.
Verrassenderwijs wordt het intro van het geweldige Considerations achterwege gelaten en vallen we zogezegd midden in het nummer. De band zit inmiddels wel beter in zijn vel, wat uiteindelijk resulteert in een heerlijk symfonisch slot en daaropvolgend The Elder. Hier laten de Zweden horen hoe de muziek van hun laatste album moet klinken.

Last Minute On Earth van “The Rainmaker” krijgt een heerlijke uitvoering met vlammende solo’s van Stolt en Larsson.
Het technische surplus en creatieve vermogen van laatstgenoemde krijgt de volle ruimte met een fraai piano-intermezzo dat de opmaat vormt voor de epic Big Puzzle. Dit nummer stamt van het album waar het allemaal mee begon, “Back In The World Of Adventures”, van exact dertig jaar geleden. Big Puzzle laat de band in al zijn glorie horen met knap gitaarwerk van Stolt. Klasse uitvoering!


Het optreden wordt afgesloten met het mooie The Dream van het voorlaatste studioalbum “By Royal Decree”. Jammer genoeg wordt hier te snel naar de bombast gegrepen waardoor de fraaie opbouw niet volledig tot zijn recht komt.
Al met al een goed optreden, wat in de details nog wel voor verbetering vatbaar was. Toch mogen we concluderen dat The Flower Kings niet geheel klinken als die geoliede machine van weleer.


Tja, dan tappen Neal Morse & The Resonance uit een heel ander vaatje. Van delicate symfo is hier geen sprake. Vanaf het begin spat de energie en spelvreugde van het podium. Father Morse met zijn vijf jonge honden…
Voor het eerst tijdens de tour wordt het complete album, zij het in een andere volgorde, gespeeld. All That Rage is een heerlijke opener met fraaie melodieën en geweldige koortjes, maar vooral veel energie. En als je muziek met zoveel energie speelt, maakt het niet zoveel uit als er hier en daar een detail niet helemaal klopt.
Het enthousiasme en de energie van deze jonge muzikanten weet het publiek wel te waarderen.


Thief is een beetje bluesy maar heeft ook wel wat grappigs, wat Morse natuurlijk uitstekend weet uit te buiten.
Bij het tape-intro van de epic Eternity In Your Eyes gaat er technisch even iets mis, maar Morse gaat onverstoorbaar verder. Het valt me hier op dat, met uitzondering van de euforische symfonische refreinen, dit nummer bol staat van de muzikale gekkigheden die alle kanten opgaan en mij als luisteraar doen afhaken. Het doet soms aan het vroege Spock’s Beard denken, maar dan minder gestructureerd.


Hetzelfde geldt voor de andere epic, het titelnummer van het album “No Hill For A Climber”. Ook hier in de opening en op het einde heerlijk jubelende refreinen. Daar tussenin een grote hoeveelheid instrumentale fratsen. Het is wel allemaal heel knap en met veel enthousiasme gespeeld, maar het is op den duur vermoeiend en doet de aandacht verslappen.
De apotheose op het eind is wel weer geweldig op zijn Morse. Heerlijk symfonisch thema, even in een andere toonsoort en zo kunnen we het slot nog even uitstellen en kan het publiek nóg iets langer genieten van dat geweldige thema.


De band The Resonance bestaat uit stuk voor stuk zeer goede muzikanten die, net als hun broodheer, hun muziek met veel enthousiasme voor het voetlicht brengen.
Uiteindelijk draaien ze hun hand dan ook niet om voor een stukje proghistorie waar hoogstwaarschijnlijk veel toehoorders voor waren gekomen: de encore, Transatlantic. Een ingekorte, fraaie versie van Stranger In Your Soul, waar Morse (stiekem?) nog een klein stukje Bridge Across Forever in verwerkte. Roine Stolt kon natuurlijk niet ontbreken en onderstreepte dat met een werkelijk fantastische gitaarsolo.
Misschien wel verrassend was de afsluiting Wind At My Back van Spock’s Beard met die prachtige meerstemmige zang. Zanger Johnny Bisaha van The Resonance vervulde hier een sterke vocale hoofdrol, en dat was niet de eerste keer die avond.

Na een avondje ingetogen Flower Kings nieuwe stijl, een uitgelaten Neal Morse & The Resonance, een toetje Transatlantic en Spock’s Beard, keerde het publiek voldaan huiswaarts.