AntimatterAlbum

Het nieuwe materiaal van Antimatter brengt alles wat we gewend zijn van Mick Moss. Emotie, elektrische duisternis en betoverende trance, die niemand onverschillig kan laten. Deze muziek verslindt de luisteraar volledig en neemt gedurende 53 en een halve minuut de controle over iemands geest over. Tien composities (waarvan de langste iets meer dan zeven minuten duurt), nemen ons mee in de wereld van atmosferische rock, ondersteund door een grote dosis elektronica en de aanwezigheid van instrumenten zoals de saxofoon!

Bovenstaande tekst is afkomstig van de promotekst die wij vaak bij een album toegestuurd krijgen. Deze tekst is afkomstig van het label om het album te promoten, interessant als achtergrond bij een recensie en soms ter inspiratie om verder te zoeken en te ontdekken. Maar niet vaak is deze tekst zo pakkend en treffend als bovenstaande alinea. De muziek van Antimatter is verslavend, hypnotiserend, romantisch en in zwaar beton gegoten. Of zoals Maarten beschreef in zijn recensie van “Black Market Enlightenment”: ‘Zijn zwaar melancholische muziek snijdt door je ziel en raakt tot op het bot’.

Het album start emotioneel met No Contact. Na een akoestisch opening horen we Mick Moss met zijn ingetogen onmiskenbare zang. Vanaf de eerste noten brengt dit nummer je in verroering. Iedereen kan hier andere gedachten bij krijgen, maar – zeker na de Corona crisis – is dit een zeer ontroerend en pakkend nummer. De trillende vibratie in de stem van Moss, net voordat het nummer openbreekt in alle heftigheid, is heerlijk en typerend voor het stemgeluid van Moss. Ook de saxofoonsolo die daarna volgt brengt je in hogere sferen. Laat jezef meezweven op deze heerlijke klanken en waan je even van de wereld op een betere plek.

Het nummer Paranoid Carbon voert je verder in de diepe donkere nacht met een gevoelig ambient intro, prachtige zanglijnen en stevigere uithalen. De ondersteuning van Irish Cuyos op de zang is subtiel, maar geeft een extra gevoelige laag aan de toch al prachtig zanglijnen. De opbouw van de uiterst rustige opening naar een ingetogen heftig eind is schitterend; nergens uit de bocht vliegen en na heftige uitbarstingen weer terug in het rustige gareel komen.

De nummers op “A Profusion of Thought” zijn geen nieuwe nummers die speciaal voor een nieuw album zijn geschreven. In de vorige albums van Antimatter werkte Moss telkens aan een concept / thema voor elk album. Mick Moss vertelt daarover: ‘Elk album dat ik heb geschreven of waaraan ik heb meegewerkt, is het resultaat geweest van een lange periode van componeren, waarbij ik uiteindelijk te veel nummers had voor één release. Dit betekent onvermijdelijk dat mijn archief om de paar jaar wordt overspoeld met nog eens vier of vijf nummers die voorbestemd zijn om nooit gehoord te worden, omdat elk album gebonden is aan een specifiek concept.’

Gelukkig heeft Moss een tiental nummers weten te redden uit de vergetelheid, opgepoetst, uitgewerkt en samengevoegd op dit nieuwe album. Dit is geen bijeengeraapt zootje of chaotische compilatie, maar een uiterst interessant album dat een compleet integraal geheel vormt. Het is mij nog niet gelukt om te ontcijferen welk nummer tijdens welk album ontstaan is. Sommige nummers liggen al jaren op de plank of worden telkens verder ontwikkeld. Met name Breaking The Machine is al ontstaan tijdens het debuut van Antimatter, conceptueel uitgewerkt voor “Lights Out” maar pas na 21 jaar schaven afgerond en opgenomen op “A Profusion Of Thought”. Een nummer als Heathen klinkt gevoelig en heavy en zou zomaar op “The Judas Table” hebben kunnen staan en het Oosters getinte Entheogen zou niet misstaan hebben op “Black Market Enlightenment”.

Het kenmerkende aan een album van Antimatter is de afgewogen balans in sfeervolle ambient-achtige synthesizermuziek en stevige metal-achtige gitaar gedreven uitbarstingen. Een emotionele en zwaar melodische mix tussen post-rock, prog-metal en atmosferische rock. De vergelijking met Anathema, Porcupine Tree en Katatonia is gemakkelijk te maken, maar met het typische stemgeluid van Mick Moss stijgt het emotioneel ver boven deze bands uit. Elk nummer voert je mee in een diepe trance en geeft uiting aan de diepste gevoelens in ieders wezen.

Ik kan elk nummer wel verder analyseren en uitwerken, maar eigenlijk moet iedereen dit zelf beluisteren en zijn eigen mening opdoen. De gevoelens die worden opgeroepen zullen bij iedereen anders en persoonlijk zijn. De teksten zijn ook diepgaand en voor meerdere situaties en gevoelens uitlegbaar. Iedereen kan hier zijn eigen persoonlijke gevoelens in kwijt.

Tenslotte nog even een persoonlijke noot. Hoewel wij binnen Progwereld altijd proberen om zo objectief mogelijk een album te beoordelen, hebben wij ook onze voorkeuren, smaak en favoriete bands. Dat is ook één van de redenen waarom wij geen cijfers aan een album geven, uit onze beschrijving zou moeten blijken wat een luisteraar mag verwachten en of dit bij zijn smaak aansluit. Zelfs binnen het alternatieve non-mainstream progrock genre kennen we vele substromingen, waarbij de ene stroming bij iemand nou eenmaal meer aanspreekt dan de andere. Dat is ook de belangrijkste reden dat wij tags vermelden bij een recensie.

Nu kennen wij ook de tag ‘Jaarlijstmateriaal’. Binnen ons team is deze al vaak ter discussie gesteld, lees deze column nog maar eens. Hoewel uit bovenstaande beschrijving duidelijk mag worden dat voor mij dit album tot één van de beste van dit jaar behoort, zal ik deze tag nooit gebruiken. De lezer (en luisteraar) mag zelf bepalen wat het album met hem doet. Maar geloof mij… Dit album is zeker aanbevelingswaardig!