Thompson, ChrisAlbum

Ik ben altijd een fan geweest van Chris Thompson. Zijn krachtige, rauwe en emotievolle, uiterst karakteristieke stemgeluid heeft menig Manfred Mann Earth Band (MMEB) album naar een hitstatus gebracht. De band onder leiding van de excentrieke Zuid-Afrikaanse toetsenist, die zoveel Springsteen in zijn muziek deed, was tussen 1975 en 1999, met een hiaat tussen 1986 en 1996, het warme nest voor de geboren Engelsman Thompson. Geboren, want een groot deel van zijn jeugd/leven bracht hij door in Nieuw-Zeeland, om in 1973 via Australië weer terug te keren naar zijn geboortegrond. Zijn stem is te horen op iconische albums als “The Roaring Silence” (1976), “Watch” (1978), “Angel Station” (1979) en “Chance” (1980). Daar kent het grote publiek hem van. Maar Thompson was zoveel meer dan alleen de stem van de MMEB, zo nam hij op en trad ook live op met onder anderen Alan Parsons (“Alan Parsons Live”), Mike Oldfield, Jeff Wayne, Brian May en Steve Hackett. Daarnaast was hij ook nog enige tijd actief in de Amerikaanse band Night en zag hij ook  kans om een redelijk aantal soloalbums op te nemen en uit te brengen. Een behoorlijk bezige bij dus.

Hij is ook (mede-) schrijver van You’re The Voice, het nummer dat door John Farnham de hitlijsten in zou worden gezongen. Die Chris Thompson dus, inmiddels 76 en niet meer zo vaak optredend. Als hij dat doet is het vaak met een backing band met Noorse roots, met onder meer gitarist Mads Eriksen. Dat is grofweg ook de bezetting die hem ondersteunt op zijn laatste album, het live in Musiktheater Rex in Bensheim, Duitsland opgenomen “The Final Round: Live”. De opnames vonden al plaats in november 2022 en werden aan het einde van 2023 uitgebracht. Het uiteindelijke resultaat van de opnames bevat achttien nummers en duurt ruim twee uur. Het is het laatste livealbum ooit van de legendarische zanger met de markante stem. Het concept is simpel: speel de bekendste nummers van de albums van MMEB waaraan je hebt meegewerkt en waarvan het publiek je stem herkent. Besprenkel dat met een paar solostukken en sluit af met de grootste hit waar je zelf nooit op gezongen hebt. Zorg dat je begeleidingsband uit goede muzikanten bestaat en doe je ding.

Het grootste deel van die opzet lijkt te lukken: met onder andere For You, Father Of Day, Don’t Kill It Carol, Blinded By The Light, The Mighty Quinn en Davy’s On The Road Again wordt ruimschoots voldaan aan de voorwaarde. De band is uitstekend met een excellerende Eriksen op sologitaar. Maar de grote afknapper is helaas Thompson zelf: de enorme strot is niet meer, alle power is er af. Hij tracht het te camoufleren door een overdosis galm en echo toe te passen, maar het is toch niet helemaal/helemaal niet wat ik ervan verwachtte. Op zijn best hoor ik een soort van Ian Gillan, met vooral veel soul en galm. Maar de power van die laatste, hoewel ook al aan kracht ingeboet, ontbreekt ten enemale. Jammer, het had een geweldig livealbum kunnen zijn als ook die laatste maar oh zo belangrijke voorwaarde zou zijn ingevuld. Daar kunnen verrassende keuzes voor onder andere Chicago Institute en een aardige bluesrocker als Whole Lot To Give niets meer aan veranderen. Voor dat echte Manfred Mann-gevoel zullen we toch terug moeten naar “Budapest Live” (1984). Helaas.

Het optreden op 20 november 2022 in de Bürgersaal in Helmbrechts, Duitsland, aan het einde van de tournee, bleek inderdaad de laatste officiële show van Thompson c.s. Na 21 jaar vond hij het welletjes, maar niet nadat hij de band als ‘best band ever’ had gekwalificeerd. Uiterst sympathiek: de opbrengst van fysieke versies van het album gaan naar een goed doel, een kinderkliniek in Karlsruhe, Duitsland, waar onderzoek naar kanker wordt gedaan.