Sherinian, DerekAlbum

Een vortex is een draaiende beweging van een uitvloeiende stof, ook wel werveling genoemd. Wat mij betreft een treffende titel van dit negende album van Derek Sherinian.

‘Voor wat hoort wat’ is ongetwijfeld het credo van deze toetsenwizard. Naast dat hij deel uitmaakt(e) van een lange lijst aan bands, is de Amerikaan zeer ruimhartig met gastbijdragen aan al dan niet bevriende collegamuzikanten, die vervolgens ook tot wederdiensten bereid zijn. Neem nu dit schijfje met als titel “Vortex”. De lijst met meewerkende gitaristen is niet alleen lang, maar ook om van te smullen: Ron ‘Bumblefoot’ Thal, Nuno Bettencourt, Joe Bonamassa, Steve Lukather, Michael Schenker, Mike Stern, Steve Stevens en Zakk Wylde. Namen waar je mee thuis kunt komen.

Sherinian timmert inmiddels al ruim dertig jaar aan de weg en raast als een wervelwind over zijn klavieren. Zijn spel en geluid is herkenbaar, zelfs voorspelbaar, maar windt mij nog steeds op. Het openings- en titelnummer The Vortex is dan ook een feest van herkenning. Uptempo en adrenaline zijn de steekwoorden die deze symfonische rocker samenvatten. Het aandeel van Stevie Stevens op gitaar is groot en – niet te vergeten – een razende toetsensolo van Sherinian.

Fire Horse ontleent zijn titel aan het geboortejaar van Sherinian en gitarist Nuno Bettencourt. De Portugees, die we vooral kennen van Extreme, is net als Sherinian geboren in 1966, inderdaad het Chinese jaar van het paard. Het zijn de funky elementen en schurende Hammond-klanken die de toon zetten. Minpuntje vind ik het teveel aan herhalingen van het thema. Het enige rustpunt op het schijfje is het relatief korte Scorpion met een jazzy sfeer en veel piano. Dit is tevens het enige nummer zonder gast-inbreng en daardoor een speeltuin voor alleskunners Simon Phillips op drums en bassist Tony Franklin.

Zeg je Joe Bonamassa dan zeg je doorgaans blues(rock). Hier etaleert deze gigant zijn funky kant, daarbij geholpen door Steve Lukather die zijn duit in de zak doet met ondersteunende ritmegitaar. Die Kobra is een van mijn favoriete nummers. Hier neemt Sherinian het op tegen twee, zeg maar gerust beesten van metal en hardrock gitaristen, Michael Schenker en Zakk Wylde. Met zijn tweeën houden ze dat andere beest zowaar onder de duim in een waar spektakelstuk. Mike Stern (geboortenaam Michael Sedgwick) mag dan minder bekend zijn, de man heeft als sessiemuzikant een staat van dienst opgebouwd in het jazz metier. Zijn bijdrage in Nomad’s Land zorgt voor een partij jazzrock/fusion met een hoog jam gehalte met tevens prominente rollen voor Phillips en Franklin.

Het ruim elf minuten klokkende Aurora Australis sluit het album waardig af. Je hoort een samenvatting van de 35 voorgaande minuten en een bundeling van stijlen zoals alleen Sherinian dat kan. Wie anders dan Ron ‘Bumblefoot’ Thal kan daarbij letterlijk een handje helpen.

Derek Sherinian is zijn hele carrière al wars van stijlen. Bijnamen als ‘Caligula van de keyboards’, ‘Zoon van Jon Lord’ en ‘Eddie van Halen op toetsen’ zeggen genoeg. De man is een stijl op zich die het daardoor wellicht nooit lang uithoudt in een groep. Ben je net als ik liefhebber van een stevige (wervel)wind op zijn tijd, waag je dan eens drie kwartier aan “Vortex”.