Sylvan, NadAlbum

Nad Sylvan schrijft meestal nieuwe muziek in de pauzes van het drukke tourschema van Steve Hackett. Dat resulteerde vanaf 2015 elke twee jaar in een nieuw album. Door covid moest Hackett echter een groot aantal, vanwege de pandemie afgezegde, optredens inhalen waardoor het tourschema zeer intensief werd. Dat is de reden dat het nieuwe album van Sylvan, “Monumentata”,  vier jaar op zich liet wachten.

Waar Sylvan op zijn laatste vier albums veelal gebruik maakte van verhalen (vampiers en piraten), geeft hij zichzelf op zijn nieuwste album behoorlijk bloot in persoonlijke en kwetsbare teksten over zijn eigen seksualiteit, zijn relatie met zijn ouders en de cultuurclash, waarin bepaalde zaken niet worden geaccepteerd.

Dat laatste hoor je bijna letterlijk terug in het nummer That’s Not Me, dat we kunnen onderbrengen in het kamp van de ‘venijnige’ composities. Secret Lover, Wildlife en Make Somebody Proud behoren ook tot dat kamp. In deze nummers straalt Sylvan een bepaalde boosheid uit, die hij instrumentaal heel goed weet te illustreren met bijtende gitaren, funky ritmes en messcherpe koortjes. Met vlagen doen deze nummers, vooral Secret Lover, denken aan de zwanenzang van Agents Of Mercy, “Black Forest”. Een album dat bol stond van bijtende, Led Zeppelin-achtige gitaren. 

De overige nummers op “Monumentata” vallen in de categorie melancholisch: Monte Carlo Priceless, Flowerland en het titelnummer. Buitenbeentjes zijn het muzikaal komische, theatrale I’m Stepping Out en de folky bonustrack Unkillable. Dit alles tegen de achtergrond van progressieve rock, classic rock, soul- en folkinvloeden.

Ondanks de indrukwekkende gastenlijst met namen als Nick Beggs, Tony Levin, Jonas Reingold, Felix Lehrmann, Marco Minnemann en Lalle Larsson, draagt elke track onmiskenbaar het stempel van Nad Sylvan. En dat is niet alleen vanwege zijn stem. Hij is zelf een zeer getalenteerd multi-instrumentalist en speelt derhalve een groot deel van de gitaar- en toetsenpartijen en een enkele baspartij zelf.
Zijn zeer fraaie melodieën weet hij te omlijsten met prachtige arrangementen. Hij heeft een zeer sterk gevoel voor een gitaarrifje hier, een toetsenriedeltje daar en vooral een ‘ooh’, ‘aah’  of een soulvol of messcherp koortje op zijn tijd.
Niet zelden levert dat in de, redelijk eenvoudige, melancholische nummers een oorstrelende luisterervaring op. In de meer venijnige nummers worden je zintuigen en je ritmegevoel geprikkeld en vraagt de expressie in zijn zangpartijen voortdurend om aandacht.

En die aandacht verdient Nad Sylvan met “Monumentata”. Na het sterke “Courting The Widow” en “The Bride Said No” was hij mijn aandacht een beetje kwijtgeraakt. Die heeft hij met dit nieuwe, persoonlijke album weer volledig terug.