NektarAlbum

Het Engeland van midden jaren zestig was een moeilijke plek voor beginnende rockmuzikanten. Veel ambitieuze Britse muzikanten gingen daarom het grote succes in Duitsland zoeken, een van die bands was Nektar.

Nektar (met een k, want dat past goed bij de dynamische afwisselingen in hun muziek), werd in 1969 opgericht in Hamburg door vier Britten. Nektar onderscheidde zich van zijn tijdgenoten met het feit dat er van de zes leden maar vier op het podium stonden. De andere twee leden leverden hun bijdrage in de vorm van een psychedelische lichtshow. Nektars psychedelische liveshows maakten al snel een grote indruk in de Duitse progscene. Ondanks dat Nektar nooit zo groot is geworden als tijdgenoten Yes, King Crimson of Genesis, worden ze alsnog beschouwd als een van de belangrijkste progbands uit de jaren 70 (als we Mikael Åkerfeldt of Steve Harris mogen geloven).

Nektars muziek wordt vaak beschouwd als een mix tussen progressieve rock, psychedelische/space rock en krautrock. De orgels van Freeman, de soms funky, soms heavy gitaren van Albrighton en de bijna Beatles-esque samenzang zijn typerend voor het Nektar-geluid.
Nektar debuteerde in 1971 met ”Journey To The Centre Of The Eye”, een psychedelisch conceptalbum (een nummer van veertig minuten, verdeeld in dertien delen) over ruimtevaart en nucleaire wapens. In 1972 volgde “A Tab In The Ocean”.

Waar “Journey To The Centre of the Eye” een echte spacerockplaat is, ging Nektar met “A Tab In The Ocean” de progressieve rock achterna. Nektars tweede album kwam uit in 1972, hetzelfde jaar als “Thick As A Brick”, “Close To The Edge”, “Foxtrot”, “Demons and Wizards”, “Trilogy”, “Octopus” en “Focus 3”. Het is dus makkelijk om te begrijpen dat deze plaat in het grote plaatje weg kan vallen, daarom is het goed om deze progrock-klassieker weer eens de aandacht te geven die hij verdient.

Het album begint met het bijna zeventien minuten durende titelnummer. Het intro van vier minuten zet meteen de sfeer voor de hele plaat: Hammondorgels, scheurende (slide)gitaar en een sterke dynamiek. De vocalen doen denken aan Pink Floyds Echoes, dat een jaar eerder verscheen. De tekst neemt je mee door een filosofische reis met de oceaan als decor. In deze zeventien minuten schotelt Nektar je spacerock, progrock, krautrock, Ierse invloeden, 60’s pop en bluesrock voor. Ondanks dat het op papier onwaarschijnlijk klinkt om dat te laten werken, verwerkt Nektar in A Tab In The Ocean al zijn invloeden tot een magistraal geheel.

De psychedelische songwriting van “A Journey To The Centre Of The Eye” valt hier ook nog sterk in te herkennen, maar als je luistert naar de progressieve tweede helft valt kun je hier toch echt een klassieke prog-epic horen. De combinatie van samenzang en (zeker voor die tijd) de vrij zware instrumentatie geeft Nektar zijn kenmerkende geluid. Ook draagt de productie van ‘vergeten’ progrock-producer (en manager van het Duitse Bellaphon Records) Peter Hauke bij aan het aparte geluid van de plaat en zeker het titelnummer; het klinkt bijna alsof het is opgenomen in een grote zaal, met aan de ene kant Nektar en de microfoons aan de andere kant.

Na de bombastische opener volgt het jazzy Desolation Waves. De stevige riffs uit de intro tegenover de meer ingetogen, jazzy coupletten zorgen voor een enorme spanning. De subtiele zang van Albrighton doet hier denken aan die van Greg Lake op de King Crimson-platen van drie jaar daarvoor. Het gaat over in het twee minuten durende Waves, een psychedelisch nummer dat met zijn spoken word ook lijkt te verwijzen naar het vorige album.

De riffs uit Crying In The Dark doen op momenten denken aan Deep Purple. Qua structuur is dit het simpelste nummer op de plaat, het houdt zich voornamelijk vast aan een vrij standaard rockstructuur. De scheurende gitaar- en orgelsolo’s zorgen ervoor dat ook dit nummer niet verveelt. Het duo Albrighton/Freeman lijkt hier zijn inspiratie bij het duo Blackmore/Lord geput te hebben.

Het laatste nummer King of Twilight (ooit nog gecoverd door Iron Maiden als B-kant van Aces High) is ook een Nektar klassieker. De zware accenten in de intro lijken bijna een beginnende vorm van metal te zijn, waar Iron Maiden het dus mee eens was. De typerende samenzang en psychedelische begeleiding uit de eerste helft zijn kenmerkend voor het geluid van Nektar. Het middelste gedeelte is een stuk sneller en kan zelfs bijna als proto-punk worden beschouwd (“Freeeeeee!!!”). King of Twilight sluit de plaat op krachtige wijze af.

Ondanks dat “A Tab In The Ocean” nooit zo snel samen met “Close To The Edge” of “Foxtrot” genoemd wordt, is het een regelrechte prog-klassieker, die thuishoort in de collectie van elke progliefhebber. Als je hem toch na al die jaren hebt gemist denk ik dat het zeker tijd wordt om hem op te zetten.