PallasAlbum

‘Wordt naar alle waarschijnlijkheid vervolgd’. Hiermee besloot Alex Driessen zijn recensie van het Pallas-album “The Edge Of Time”. Vlak ‘naar alle waarschijnlijkheid’ maar uit, want “Fragments Of The Sun” is die opvolger. Eentje die de lijn van “The Edge Of Time” doortrekt.

Waar veel groepen wel eens een tijd onderduiken, trokken de ervaren rotten van Pallas hun stoute schoenen aan en akkerden ze door hun rijke oeuvre. Ze kozen nummers uit die volgens hen geschikt waren de toch al aanwezige cinematografische invloeden te versterken. Dat pakte op “The Edge Of Time” zeer goed uit. Op het voorliggende vervolg naar mijn smaak een stuk minder. Of dat komt door de keuze van de nummers of mijn persoonlijke voorkeur laat ik in het midden. Trek aan de hand van het onderstaande je eigen conclusie.

Het album gaat van start met Submarine. Het origineel, wat doet denken aan muziek van de Franse synthesizer groep Space, staat op de cassette (!) “Sketches” uit 1989. Muzikaal kijkt het volgens de info in de cd met een schuin oog naar het eind van de koude oorlog en de Tsjernobyl-ramp. Deze versie is omgekat naar een dreigend klinkende atmosferische versie.

Win Or Lose staat zowel op “The Wedge” als op de compilatie “Knightmoves To Wedge”. Het origineel is klassieke mid-jaren tachtig symfo in de lijn van Marillion. Deze atmosferische instrumentale versie heeft tevens ‘de tand des tijds’ weggepoetst. “The Cross And The Crucible” is vertegenwoordigd met Generations. Ik vind het bij lange na niet het beste nummer op dat album. De credits van deze naar mijn smaak te lange versie zijn hoofdzakelijk voor Graeme Murray.

Vreemde eend in de vijver is Reprise. Het dateert uit de beginperiode van Pallas, nog voordat “The Sentinel” was uitgebracht. Het is nooit officieel uitgebracht en werd een paar keer live gespeeld. De Schotse roots van Pallas komen in deze pastoraal aandoende versie tot uiting dankzij de orkestraties van Ronnie Brown. Aan het zeer gedateerd klinkende origineel, wat op de digitale versie staat (zie de laatste alinea), is een gitaarpartij van en door Niall Mathewson toegevoegd. Mede daardoor is de speelduur verdubbeld.

Een van de nummers die weinig verandering heeft ondergaan is het instrumentale Northern Star wat staat op “The Dreams Of Man”. Het enige nummer van “wearewhoweare” is And I Wonder Why. Het dateert uit 2014 en is daarmee de meest recente bijdrage. Op het origineel was Paul Mackie al de zanger. De stevige gitaarpartijen op de originele versie zijn, behoudens de gitaarsolo’s, hier deels vervangen door orkestraties.

Het comeback-album “Beat The Drum” uit 1999 is vertegenwoordigd met drie nummers. Het eerste wat we tegenkomen is Blood And Roses. Het origineel is een krachtige progballad en kenmerkt zich door de typerende zang van voormalig frontman Alan Reed. In deze instrumentale versie staat het pianospel van Ronnie Brown centraal. Ook Spirits staat op “Beat The Drum” en is een ballad. Naast dat op deze versie Paul Mackie zingt zijn er atmosferische elementen geïntegreerd. Het eindresultaat wijkt weinig af van het origineel. Helaas heeft het imposante slotstuk met doedelzakken plaatsgemaakt voor een surrogaat op toetsen.

Ghost Of Atlantis is geen origineel nummer van Pallas. Het is gebaseerd op March On Atlantis wat staat op “The Sentinel”. Het is een echte Pallas-klassieker uit de beginjaren met Euan Lowson als zanger en blijkt uitermate geschikt voor een cinematografische en orkestrale bewerking met Carmina Burana-achtige elementen. Zie ook onderstaande video. Ook Ascension is geen nummer van Pallas. Gitarist Niall Mathewson greep de gelegenheid aan om met dit nummer zijn soloalbum “Eclectic Electric” te promoten. Het laat horen dat hij geen onverdienstelijk zanger is, met een stem die verdraaid veel lijkt op die van John Palumbo (Crack The Sky).

De cd-versie sluit af met een van mijn favoriete Pallas-nummers, het monumentale Fragments Of The Sun. De versie hier wijkt weinig af van de originele versie op “Beat The Drum”. Het voornaamste verschil is de zanger van dienst, te weten Paul Mackie. Hier is goed hoorbaar dat zijn stem enigszins doet denken aan die van de originele zanger Alan Reed. Aan kracht heeft het geenszins ingeboet.

Om een idee te krijgen wat je van deze cd kunt verwachten is onderstaande fraaie mega-versie van Fragments Of The Sun en Ghosts Of Atlantis een goed voorbeeld.

Evenals “The Edge Of Time” kan je “Fragments Of The Sun” aanschaffen via de Bandcamp website van de groep. Koop je de cd dan krijg je de digitale versie er gratis bij. Niets bijzonders zou je zeggen. Ware het niet dat op de digitale versies veel extra nummers staan die, net als voor ondergetekende, de doorslag kunnen geven om de albums aan te schaffen. Zo staat op de digitale versie van deze cd 25 minuten extra muziek, waaronder de originele versies van Submarine en Reprise.

Ten tijde van publicatie van deze recensie werkt Pallas aan een gloednieuw album. De tijd zal leren of er een derde cinematografische verzamelaar komt.