TenhiAlbum

Waarschijnlijk is “Maaäet” de meest progressieve plaat die de band Tenhi ooit heeft geproduceerd. Misschien niet op het gebied van instrumentarium, maar wel op het gebied van diversiteit. Ook niet onbelangrijk, deze plaat is wellicht het meest geschikt voor de gemiddelde luisteraar en dat is opmerkelijk, de muziek binnen Tenhi’s discografie is waarschijnlijk slechts weinigen gegeven. Het album ademt evenals de andere veel melancholie en sfeer, maar er is minder aandacht voor neerslachtigheid en er ontstaat niet specifiek een weemoedig gevoel tijdens en na een luisterbeurt. We krijgen pure schoonheid voorgeschoteld.

Het is altijd moeilijk geweest om de band Tenhi op de juiste manier te labelen. Daar heeft de band zelf de minste problemen mee, want volgens henzelf zijn ze volledig uniek in hun muziek. Het vaste label van de band, Prophecy Records, promoot de band voornamelijk onder de noemer melancholische folkrock, maar zelf heeft de band vreemd genoeg de meeste moeite met die omschrijving. Vaak wordt er in de pers gesproken over progressieve doom rock, maar ook de termen metal en alternatieve muziek vallen veelvuldig. Daarmee leggen we de vinger dus ook op de zere plek: Tenhi is moeilijk in te delen in hokjes. Persoonlijk vind ik de term ‘metal’ misplaatst, hoewel de meeste bandleden hun basis hebben in dat genre. Maar die stroming is op geen enkel album duidelijk aanwijsbaar aan te tonen, simpelweg omdat de elektronische gitaren en straffe riffs achterwege blijven in de muziek van Tenhi. Wat mij betreft is de term progressieve folk het meest (en consequent) van toepassing.

Dat liefhebbers van doom of dark metal “Maaäet” zal aanspreken is een feit. Toegespitst gezegd niet om de lome, trage ritmes en donkere metalen geluid, maar meer vanuit atmosfeer, die bestaat bij deze band vaak ook uit melancholie en droefheid. Bij elk album denk je naar de meest trieste uitgave in het oeuvre te luisteren, maar op dit album is er meer variatie te vinden. Dat ontwikkelt zich niet specifiek ik de melodie en arrangementen, maar er is meer aandacht voor zanglijnen en achtergrondzang binnen de songs.

Thema’s zijn een veelgebruikt gereedschap in de muziek van de Finse band en die vind je ook op dit album. Vähäinen Violetissa hanteert zo’n thema en de track begint voor Tenhi begrippen zelfs vrolijk, opgewekt en… natuurlijk melancholisch. Het harmonium, de akoestische gitaar en de piano worden in de productie wat vintage weergegeven, het is echt een prachtig nummer dat als thema in een Scandinavische film kan fungeren. Binnen deze song is er sprake van meervoudige zanglijnen die de magie van de song versterken. De sticker ‘magisch’ hoort echt op dit nummer thuis.

Maar vergis je niet. Sarastuskävijä is ook van een diep donkere schoonheid, daar moet je lichaam en geest tegen bestand zijn. Treurnis alom, de donkere stem van Tyko Saarikko, de laagste regionen van de piano en een sombere viool produceren als vanouds een weemoedig en intiem geluid. Meer dan ooit krijg je het ontembare verlangen de onverstaanbare Finse zang te verstaan, te begrijpen. Welke poëtisch gedicht legt Saarikko hier weer neer? Welk hartzeer stort hij nu over de luisteraar?

Meer dan ooit gebruikt het gezelschap de viool in de songs. Die wordt bespeeld door Inka Eerola, een dame die naast haar gastoptredens bij Tenhi ook veel andere credits op haar naam heeft staan bij andere, voornamelijk Finse artiesten. Wanneer je specifiek naar haar aandeel luistert valt het op dat zij haar viool op veelzijdige manieren gebruikt. Uiteraard het gebruikelijke strijken, maar ook het plukken (tokkelen) van de snaren als een gitaar komen in haar spel aan bod. Het nummer Salain laat je kennis maken met de vele manieren hoe een viool gebruikt kan worden en dat het instrument bepalend is voor het totaalgeluid op deze cd is daarmee een understatement.

Speciale aandacht nog even voor het geweldige digibook vergezeld bij deze cd. Het is opnieuw een mooi boekwerk geworden waarin prachtig artwork te zien is, maar ook foto’s van de opnames uit de studio en gedetailleerde foto’s van de bandleden die zich normaal gesproken spaarzaam laten fotograferen.

Het zal u naar deze beschrijving duidelijk zijn, deze plaat is niet makkelijk te doorgronden bij de eerste luisterbeurt. Het heeft meer tijd nodig dan de gemiddelde cd, maar wanneer je open staat voor deze muziek zal je voor altijd betoverd raken door de eenvoudige schoonheid.