TenhiAlbum

Makkelijk is de muziek van Tenhi nooit geweest. Je moet bijna hoog sensitief zijn om de muziek van de Noord Europeanen met open vizier te omarmen.

Melancholisch, zwaar, monotoon en tijdloos. Donker, maar toch ook weer opgewekt. Met die omschrijving kan een recensent een snelle en makkelijke conclusie trekken wanneer hij/zij het album “Saivo” moet omschrijven, want binnen deze kaders opereert de Finse formatie Tenhi. De band staat bekend om de folkloristische aanpak van muziek en maakt vooral gebruik van akoestische instrumenten. Zeer zeker op dit album, maar ook op voorgaande cd’s. Een ding kan je als neutrale luisteraar zeggen: Tenhi maakt tijdloze muziek die waarschijnlijk meerdere decennia zal overleven.

Het duurde vijf jaar voor het nieuwe album, “Saivo”, het levenslicht zag. Dat kwam voornamelijk doordat de releasedatum werd uitgesteld, afgesteld, opnieuw vastgesteld en weer uitgesteld. Dat was volledig te danken aan de kritische houding van de ‘vaste” bandleden Ilmari Issakainen en Tyko Saarikko. Het derde vaste bandlid, Ilkka Salminen, is tussen het album “Maaäet” en deze release afgehaakt, duidelijke redenen werden er in de pers voor zijn vertrek niet gegeven. Dat de productie van deze cd niet makkelijk zou worden was voorafgaand de opnames al duidelijk, er lagen namelijk meer dan dertig verschillende demo’s klaar. Het kostte de band veel moeite te kiezen en sommige werden ook meerdere keren bijgeschaafd en aangepast.

“Saivo” staat voor het dodenrijk van de oorspronkelijke bevolking van Scandinavië, de Sami. Deze bevolkingsgroep leefde door heel Noord Scandinavië, dat we in de volksmond ook wel Lapland noemen. Dat dodenrijk kan volgens de saga bereikt worden door de dubbele bodem van een meer. Daar leven alle doden volgens de Sami vredig bij elkaar na het ‘wereldse’ leven. Hoewel de titel al in een vroeg stadium vast stond, zijn de thema’s niet alleen gebaseerd op het dodenrijk, maar ook op het element water. Dat thema is ook van toepassing op het artwork, een houten bootje, liggend in het water in een donkere, beperkte ruimte.

Grimmig, onheilspellend met een gevoel van onrust klinkt Saivon Kimallus, de eerste song van het album. De toon is gezet. Het vervolg van de song is niet veel opgewekter maar gaat gepaard met een enorm gevoel voor schoonheid. Meervoudige snaarinstrumenten als viool en cello zorgen er voor dat Pojan Kiiski mysterieus is, mede door de haast plechtige achtergrondzang. De melancholie regeert in deze song waarin de afstemming van alle instrumenten bijzonder mooi is. Dit is muziek. Weliswaar intriest in beleving, maar muziek in de puurste vorm die er kan zijn. Hier heerst de kracht van de muziek van Tenhi. Je wordt overweldigd door neerslachtige en sombere gevoelens, maar tegelijkertijd raak je betoverd door de intense schoonheid. Die gevoelens en dat beeld zet zich continu door, tot en met de laatste song Siniset Runot.

Eigenlijk verdeelt de boodschap van de band mij meervoudig. De band Tenhi heeft in de spaarzame interviews aangegeven muziek te maken die dicht tegen de natuur aan ligt. Muziek die geïnspireerd is dóór de natuur, maar de band creëert ook muziek om de natuur te eerbiedigen. In mijn optiek vind je de weergave van de natuur op het gebied van de eenvoud in de muziek, van puur ongecompliceerd genieten. Tenhi maakt muziek die vooral gemaakt is in, maar ook voor het donker. Optimistische klanken zijn bij deze band spaarzaam en toch gaat die donkere, melancholische muziek gepaard met veel schoonheid. Dit is muziek die je de trechter van depressiviteit insleurt als je niet adequaat reageert na een luisterbeurt. Kom je in de trance van de muziek, dan heeft dat onherroepelijk effect op je hersengolven, op je sensitiviteit. In de interviews meldt de band ook dat het de luisteraar een visueel beeld wil laten vormen van de woeste Scandinavische natuur. Ondanks die boodschap roept de muziek bij mij persoonlijk geen beelden van woeste natuur op. Eerlijk gezegd roept Tenhi dat beeld maar heel weinig bij mij op. De muziek visualiseert in mijn beeldvorming vaak een donker beeld van intimiteit, van een kampvuur met een select gezelschap. Die intensiteit van een klein oppervlak, waarin je sterk moet zijn niet te verdwijnen in melancholie en depressiviteit. Maar dat is de interpretatie van deze recensent, de muziek is krachtig genoeg om u een andere mening toe te bedelen.

Maar goed, dat toont de kracht van de muziek en wederom ook de power van dit album, je kan er veel in visualiseren. “Saivo” is wellicht de meest donkere en zware plaat die het tot op heden heeft gemaakt. Wees gewaarschuwd door het bijschrift, maar geniet daarna met volle teugen van dit wonderschone album.