Flower Kings, TheAlbum

In 2014 besloot Roine Stolt voor de tweede keer de activiteiten van The Flower Kings (tijdelijk?) te beëindigen. Voor zijn gevoel was de onderlinge wisselwerking niet meer optimaal waarmee de basis voor nieuwe groepscreativiteit in zijn ogen wegviel. Een situatie die vergelijkbaar was met 2008.
Volgens veel fans was hiermee het doek gevallen voor The Flower Kings want iedereen had inmiddels wel begrepen dat de samenwerking tussen de muzikale kompanen Stolt en Bodin verre van optimaal was. In een recent interview bevestigde Stolt dat hij en Bodin “uit elkaar waren gegroeid”.

Toch gloorde er weer een sprankje hoop aan de horizon toen hij in 2018 onder de naam “Roine Stolt’s The Flower King” een soloalbum uitbracht. Kort daarna kwam zelfs het bericht dat hij met oudgedienden Reingold en Fröberg en nieuwkomers DeMaio (drums) en Kamins (toetsen) als “The Flower Kings Revisited” zou gaan optreden. Even ontstond er een Yes-achtige discussie op het internet waarbij kreten als “Zonder Tomas Bodin geen Flower Kings” gebezigd werden. Deze discussie werd al snel de kop in gedrukt door de zeer sterke, maar vooral geïnspireerde optredens die de nieuwe samenstelling afleverde. Het was wel duidelijk dat beide nieuwkomers uitstekende vervangers van hun illustere voorgangers zijn.

Dat laatste geldt ook voor hun inbreng op het nieuwe Flower Kings album “Waiting For Miracles”. Flower Kings van het eerste dan wel tweede uur Stolt, Fröberg, Michael Stolt en Reingold varen wel bij het jeugdige elan en frisse creativiteit van Kamins en DeMaio. Het is zeker niet zo dat beide heren de band een ruk naar rechts of links doen maken. Ze leggen een groot respect voor het Flower Kings erfgoed aan de dag, maar weten daar met hun eigen inspiratie een frisse wind door heen te blazen. Mirkko DeMaio speelt, evenals tijdens de recente concerten, heel soepel en misschien wel onopvallend en weet met regelmaat samen met baskoning Reingold een onweerstaanbare groove neer te leggen.
Zach Kamins voelt nu de creatieve vrijheid en laat een duidelijk stempel achter op dit album. Hij lijkt daarbij uit te gaan van het toetsenwerk op de oudere Flower Kings-albums. Waar Bodin vaak kleurtjes uit de volksmuziek toevoegde, houdt Kamins het meer bij synthesizer- en strijkers-achtige sounds. Daarnaast strooit hij kwistig met Moog-riedeltjes waarmee hij me soms aan Patrick Moraz ten tijde van “Relayer” (Yes) doet denken.

In combinatie met de hoge standaard die Stolt, Fröberg en Reingold immer aan de dag leggen levert dit een zeer hoogwaardig Flower Kings album op. Het geluid is zeer rijk en organisch. Soms krijg je, evenals tijdens de laatste concerten, het gevoel dat je naar een rockorkest zit te luisteren. Geen ellenlange epics deze keer met breed uitwaaierende songstructuren.
De langste tracks, Miracles For America, Black Flag  en We Were Always Here klinken zoals symfonische rock moet klinken: brede thema’s, heerlijk toetsenwerk, fraaie gitaarlijnen/solo’s, sterke (meerstemmige) zang, tempowisselingen enzovoorts. Voor de liefhebbers van The Flower Kings is dit echt genieten.
Ascending To The Stars is eveneens zeer symfonisch, maar klinkt als een instrumentale soundtrack voor een Science Fiction-film, een nieuw ontgonnen terrein voor The Flower Kings.

Veel andere nummers hebben een meer eenvoudige opbouw maar worden uiteindelijk naar een symfonisch hoogtepunt geleid door gitaar, al dan niet ondersteund door toetsen. Fraaie voorbeelden hiervan zijn het sfeervolle Vertigo, de prachtig door Stolt gezongen ballad The Bridge, het poppy Wicked Old Symphony, het melodramatische Sleep With The Enemy, het bijna klassieke Crowning Of Greed en Steampunk. En Roine Stolt zou Roine Stolt niet zijn als het woord melodie niet met hoofdletters in de groeven zou zijn gegraveerd.
Natuurlijk zijn er ook nog de buitenbeentjes zoals The Rebel Circus waarbij je in het begin denkt in een circusachtige soundscape te zijn beland, maar wat uiteindelijk een standaard melodieus instrumentaaltje blijk te zijn. Een andere vreemde eend in de bijt is het ambient-achtige Spirals dat eindigt met, hoe verzin je het, een ukelele. Het afsluitende Busking At Brobank stelt eigenlijk niets voor al doet het synthesizer-deuntje met wel een beetje denken aan het middendeel van Bavarian Skies van “Paradox Hotel”.

Dat de toestand van de wereld en met name in de Verenigde Staten ook Roine Stolt niet onberoerd laat blijkt wel uit de albumtitel en het nummer Miracles For America, een kreet die hij laat terugkeren in Spirals. En zo duikt ook het vocale gedeelte uit The Bridge weer heel fraai op in het slot van The Crowning Of Greed.

De albumcover lijkt te dienen als een metafoor voor de huidige situatie op onze aardkloot: een olifant die op een kaartenhuis balanceert, een toestand die niet lang goed kan gaan.

Het album opent met House Of Cards, een pianostuk van Zach Kamins dat na een kleine twee minuten ineens met een snelle riedel naar beneden eindigt. Een verwijzing naar de cover?
Wel jammer, er had voor mijn gevoel meer in dit pianostukje gezeten. Zeker wanneer deze titel als openingsnummer van cd twee terugkeert met inbreng van de hele band en ik het ontstaan van een ware epic voel aankomen. Helaas wordt mijn hoop na ruim een minuut opnieuw abrupt in de grond geboord.

Dan maar wachten op een wonder, want er schijnt een nieuw album in de maak te zijn. Laten we hopen dat daar een heel lange aflevering van House Of Cards op zal komen te staan. Tot die tijd zal ik me kostelijk vermaken met dit heerlijke “Waiting For Miracles”.