Ulver Album

Ulver, het Noorse ensemble dat bekendstaat om zijn muzikale veelzijdigheid, heeft verschillende fasen doorgemaakt. Deze fasen worden vaak over drie albums uitgesponnen. Van hun beginperiode in de black metal, via hun triphopfase, naar hun recente synthpop-exploraties. Na het briljante “The Assassination of Julius Caesar” verscheen “Flowers of Evil”, dat niet veel indruk maakte, en nu is daar het derde hoofdstuk in deze synthpop-trilogie: “Liminal Animals”.

Ulver is altijd productief geweest, met regelmatig verrassende releases tussen de studioalbums door. In 2019 was er de ep “Drone Activity”, gevolgd door “Scary Muzak” in 2021. Ook het live-experiment “Hexahedron” kreeg veel positieve aandacht, en ikzelf draai het nog steeds regelmatig. Het is deze onophoudelijke creativiteit die de band zo uniek maakt.

Op 26 augustus 2024 overleed toetsenist Tore Ylwizaker, een aderlating voor de band, die hem 25 jaar lang had betrokken. “Liminal Animals” is ter herinnering aan hem opgedragen.

Het album heeft een opvallende hoes, een tekening uit 1911 van Austin Osman Spare. Het bevat negen nieuwe tracks, en vanaf de opener Ghost Entry is het duidelijk dat Ulver de synthpop nog niet loslaat. Het uptempo nummer bevat vette synthesizers en de kenmerkende warme zang van Kristoffer Rygg. Ondanks het opbeurende geluid, zijn de teksten behoorlijk somber. Het klinkt als een echo van Southern Gothic van het album “The Assassination of Julius Caesar”.

A City In The Skies’ klinkt als een restje van “Hexahedron” en doet sterk denken aan A Fearful Symmetry. Het is catchy, maar niet echt vernieuwend. Forgive Us komt wat moeizaam over en slaagt er niet in om echt indruk te maken.

Het album bevat ook twee instrumentale intermezzo’s, Nocturne #1 en #2, die doen denken aan de atmosferische stukken op “Atgclvlsscap” en “Hexahedron”. Vooral het tweede intermezzo is sterk, met subtiel percussiewerk, dat de sfeer vergroot.

De overige nummers volgen de stijl van de eerste drie, maar brengen weinig nieuws. Het kabbelt voort zonder echte hoogtepunten. Dit klinkt bekend, maar haalt niet het niveau van “The Assassination of Julius Caesar”. Helian (Trakl) is het meest experimentele nummer op het album. Het bevat een lange monoloog met een krakende mannelijke stem die tussen hallucinerende en irritante momenten schommelt.

Het is tijd voor Ulver om hun synthpop-periode af te sluiten. De koek lijkt op te zijn. Ik hoop op een nieuw hoofdstuk, waarin ze hun onmiskenbare creativiteit kunnen laten bloeien in een frisse richting.