UlverAlbum

Het Henie Onstad kunstsenter, gelegen in de plaats Bærum, tien km onder Oslo, is een museum voor moderne en hedendaagse kunst dat al bestaat sinds 1968. Sinds 2008 is Lars Mørch Finborud muzikaal curator van het museum. Zijn droom was om in het museum een aantal artistieke concerten te verzorgen voor acts die in staat zijn iets extraordinairs te verzorgen. Ulver stond hoog op zijn wensenlijstje…

In 2017 benadert hij de band met zijn idee. Het blijft stil, ook na meerdere reminders. Als hij het op lijkt te geven is daar opeens antwoord. De band ziet het zitten. Na wat geschuif met data komen ze uit op 15 en 16 april 2018. De studioruimte die hier doorgaans voor wordt gebruikt is niet bepaald standaard. Het is een bijzonder a-symetrische ruimte met nissen en hoeken. De band en het creatieve team er omheen nemen het briljante en gedurfde besluit om midden in de zaal een soort cube te bouwen (een hexahedron). Dit is een groot en hoog zeshoekig bouwwerk met lichtdoorlatende plastic wanden dat oogt als een kunstsculptuur dat daar altijd al hoorde. De rest van de ruimte wordt volgehangen met apparatuur voor videoprojecties en een omvangrijke licht- en lasershow. Deze licht- en lasershow wordt  voornamelijk op die cube geprojecteerd wat een meesterlijk effect geeft. In elke nis worden twee speakers geplaats die verschillende kanten op staan. Zo ontstaat er een 360 graden quadrafonisch geluid.

De tweede avond van dit kunstspektakel is opgenomen en “Hexahedron” is het resultaat hiervan. Op de aanvangstijd wordt het publiek de zaal ingeleid, waar men alleen die cube ziet. Zachte toetsensequenties vullen de ruimte, het licht gaat uit en de laserstralen beginnen met hun werk. Langzaamaan dringt het bij de bezoekers door dat de band al aanwezig is en in de cube zit. De toetsenmuur wordt in Enter The Void subtiel opgebouwd en ontvouwt zich tot een overdonderende muur van toetsen, orgel, baspedalen en sequencers die je steeds meer in je buik voelt ronddraaien. Het loopt naadloos over in Aeon Blue waarin de toetsen meer onderscheidend worden en deze samen met de drums je in trance brengen. Als je je ogen sluit zie je de kleuren, vormen en laserstralen alles betoveren.

In Bounty Hunter wordt langzaam een nieuwe sfeer gecreeerd. Hier wordt een meer synthesizergeluid gevormd die doet denken aan Jean Michel Jarré. Het is een prachtige opmaat voor A Fearful Symmetry. Hier wordt een beukende beat ingezet die we later ook gaan terugzien en -horen op het album “Flowers Of Evil”. Nu wordt de muziek dansbaar. Ik ben geen danser, maar als ik daar ter plekke zou zijn, stel ik me voor dat ik mij helemaal op de muziek mee laat voeren; lijkt me bevrijdend. Het is de enige song waarop we Kristoffer Rygg horen zingen. Komt het gezongen deel je bekend voor? Dat kan kloppen, want deze song werd later herschreven tot Little Boy op “Flowers Of Evil”.

Het laatste hoofdstuk is het bijna 19 minuten durende The Long Way Home waarop de trance vakkundig wordt voortgezet. De inventieve percussie, de beat en de elektronica voeren je verder mee in de wereld van Ulver. Het tempo wordt steeds iets opgevoerd, terwijl het toetsenthema juist vertragend werkt. En als het tempo volledig is opgeschroefd en drummer Ivar Thormodsaeter alles op alles heeft gezet om het tempo te sturen, is het klaar. Een bescheiden “dank je wel” zet het publiek weer met beide benen op de grond.

Dit album, dat enigszins aan “Atgclvlsscap” doet denken, is een ongekende ervaring voor al je zintuigen. Luister het volledig en ongestoord op een goede koptelefoon en in het donker en je zal een trip als nooit tevoren ervaren!
Een concert van Ulver bijwonen is bij dezen aan mijn bucketlist toegevoegd.