Interview Roine Stolt van The Flower Kings
Met het binnenkort uit te brengen nieuwe album, “Love”, in het vooruitzicht leek het ons een goed moment om de leider van The Flower Kings een aantal vragen te stellen.
In een poging het interview een andere draai te geven heb ik Roine Stolt eerst voorgesteld om zelf een aantal vragen aan de interviewer te stellen. Daar had hij zich echter niet erg op voorbereid.
Zijn eerste vraag was dan ook: Kunnen we geen wereldvrede krijgen?
Daar kon ik vanzelfsprekend geen zinnig antwoord op geven.
Verder was hij wel geïnteresseerd in mijn werkwijze bij het recenseren van een album en of we als recensent beïnvloed worden door de algemene opvatting over een album?
Ik luister een album altijd meerdere malen, tijdens het fietsen naar het werk, in de auto, maar ook in alle rust thuis. Ik laat de muziek op me inwerken en zoek naar aanknopingspunten om over te schrijven. Al schrijvend wordt het een compleet verhaal. Soms over de verschillende nummers en soms over het album als geheel.
Het tweede deel van de vraag kan ik ontkennend beantwoorden. Je hoort en leest al die meningen wel en soms vraag je je wel af of je je niet hebt vergist, maar ik vertrouw uiteindelijk toch altijd op mijn eigen gehoor.
Daarnaast wilde hij graag weten of muziek je nog kan verrassen?
Dat kan ik wel bevestigend beantwoorden. Een goed voorbeeld hiervan was het album “Time Voyager” van Barock Project vorig jaar, dat me verraste in zijn volwassenheid en volmaaktheid van de muziek. Dit jaar werd ik verrast door de soulvolle schoonheid van het nieuwe album van Solstice en door de heerlijke stevige groove met fantastische melodieën van de Noorse band Pymlico.
En laten we het nieuwe album van The Flower Kings ook niet vergeten, want het lijkt er sterk op dat Stolt & Co hun muziek naar een nieuw level hebben getild.
Uiteindelijk heb ik hem maar uit zijn lijden verlost en zelf een aantal vragen gesteld, om te beginnen of hij ons iets kon vertellen over het schrijfproces voor het nieuwe album?
Het meeste materiaal is door mij geschreven. Lalle Larsson, de toetsenist, schreef één nummer en Michael en Janika (Lund) schreven samen het laatste nummer Considerations.
Meestal heb ik nog heel veel ideeën op de pc staan die ik dan gebruik. Deze keer heb ik allemaal nieuw materiaal geschreven in de lente en zomer van het afgelopen jaar. Niet dat ik het zo gepland heb, maar het gebeurde gewoon in een natuurlijke flow.
Het zijn over het algemeen redelijk korte songs geworden. Ik wilde niet alleen epics schrijven. Dat is wel vaak iets waar fans van progressieve rock op zitten te wachten.
Ik zie het album eigenlijk als één geheel maar het is opgedeeld in songs.
En als je naar het album luistert, zul je bepaalde melodische thema’s en refreinen in andere songs terug horen.
De teksten zijn niet van tevoren bedacht maar vooral ontstaan in een poging iets mee te zingen met de muziek die ik had bedacht. De teksten zijn niet echt politiek, maar geven wel een beeld van waar de wereld staat in 2025. En dan kun je niet ontkennen dat er bepaalde spanningen zijn in de wereld.
Ik hoor op het nieuwe album veel zich ontwikkelende melodieën. Minder couplet, refrein, brug of solo.
Ja, ja, dat klopt wel. Neem bijvoorbeeld de openingssong. Die begint met een motown-achtige riff. Wat daarna komt is niet echt een couplet, een refrein en een solo. Het gaat eigenlijk alle kanten op. Ik denk dat veel vroege progressieve rock op deze manier geschreven is. Er werd ook toen niet gedacht aan commerciële songs die geschikt waren voor de radio. Ze speelden muziek die ze graag wilden spelen.
En in The Flower Kings hebben we altijd een beetje Zweedse folk gehad, een beetje jazz en improvisatie.
Hoe is het om Lalle Larsson nu in de band te hebben?
Ja, Lalle is een geweldige muzikant. Zijn technische kwaliteiten zijn fantastisch. Als hij thuis is, is hij altijd aan het oefenen. Hij kan eigenlijk alles spelen, staat open voor alle muziek en is daarnaast ook nog eens een geweldig persoon. Hij speelt in een ABBA-tribute en houdt daarnaast ook van heavy metal uit de jaren 80.
Zijn eigen muziek neigt wat meer naar de avant-gardistische kant, niet erg commercieel.
Je schreef in het verleden al vaker over ‘Love’, bijvoorbeeld op het album “The Sum Of No Evil” (Love Is The Only Answer) en het houdt meer mensen over de hele wereld bezig. Heb je het idee dat we in dat opzicht de laatste jaren vooruitgang hebben geboekt?
Poeh, ik denk dat het beide kanten opgaat.
Je ziet regelmatig items voorbij komen over mensen die belangeloos iets doen voor een ander mens, een ouder persoon, een kind of een dier. Dat is een vorm van ‘Liefde’. En het voelt eigenlijk ook altijd goed om iemand te helpen.
Wanneer wij het album “Love” noemen, is het niet zozeer van persoon tot persoon maar meer de liefde voor de planeet, voor het dierenrijk, voor de natuur.
En in mijn universum kun je geen vrede hebben zonder liefde. Neem nou de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Stel, een paar Russische en Oekraïense soldaten ontmoeten elkaar ergens anders op de wereld in een restaurant waar ze gewoon wat kunnen praten onder het genot van een hapje en een drankje. Ze zouden waarschijnlijk een hoop lol hebben.
Dat kan echter niet omdat we een paar zure mannen in de wereld hebben die vinden dat ze dit en dat moeten hebben en het liefst nog meer. Terwijl ze het helemaal niet nodig hebben.
Kun je ons iets vertellen over de setlist voor de komende tour?
We zullen vijf songs van het nieuwe album spelen, een paar songs uit de begintijd en een paar uit een recenter verleden. Meer kan ik niet zeggen. Behalve dat het een co-headline met Neal Morse & The Resonance is, waarbij beide bands evenveel speeltijd krijgen.
Aan het eind van de avond zou het natuurlijk best kunnen dat Neal en ik nog iets van Transatlantic zullen doen. Dat ligt wel in de lijn der verwachting en dat zullen de fans ook wel verwachten.
Wie kwam er met het idee van een co-headline met Neal?
We hadden eigenlijk een tour in mei gepland toen er een mail van Neal binnenkwam met de vraag wat ik ervan vond om iets samen te doen in Europa? Hij had dat album opgenomen met een groep jonge muzikanten, The Resonance. Ik had wat van die muziek gehoord en vond het wel mooi. We hebben een booking agent ingeschakeld en in twee weken hadden we een tour.
Wie heeft het initiatief genomen voor het optreden van Neal Morse & Friends op het Midsummer Prog festival in mei en zijn er al plannen voor dat optreden?
Dat festival wordt georganiseerd door Rob Palmen en we hebben een paar maanden geleden op zijn Midwinter Prog festival gespeeld. Rob vond het een goed idee om Neal, terwijl hij toch al in Europa was, hier een speciaal optreden te laten doen met Jonas (Reingold), Eric Gilette, Collin Leijenaar, Ross Jennings en mijzelf.
Ik weet het eigenlijk niet maar Neal had het over een paar songs en ik doe waarschijnlijk ook niet het hele optreden mee.
Ik zag je tijdens het Midwinter Prog Festival op de Jet gitaar spelen. Heb je die ook gebruikt voor het laatste album?
Ja, dat klopt. Het is een fijne gitaar die speciaal voor mij is gebouwd. Ik heb wel meer gitaren. Zo heb ik ook een oude Les Paul uit 1953. Die kan ik niet voor optredens gebruiken omdat hij veel te duur is.
Ik heb de Jet gitaar eigenlijk gewoon weer herontdekt. Er is geen speciale reden waarom ik de een of de andere gitaar gebruik. Ik speel gewoon en als het goed voelt ga ik er op door.
Hoe is het met de afleidingen op het podium? Ik zie je vaak worstelen met de afstelling van de apparatuur en de stemming van je gitaar. Ik heb soms het idee dat het je spel beïnvloedt.
Ja en nee.
Vanuit een musicus gezien krijg je als publiek nooit helemaal mee waaraan musici op het podium worden blootgesteld. Dat geldt vooral voor festivals. Daar is bijna geen tijd voor soundchecks. Je plugt je gitaar in en probeert de microfoon. En dan loop je wel eens tegen zaken aan die niet goed werken zoals Lalle’s keyboard afgelopen zomer op de Loreley.
Vorig jaar speelden we op de Cruise To The Edge. We konden daar de monitorman niet zien. Hij zat twee meter lager dan het podium.
Je wordt dan toch geacht te spelen en dat doen we dan ook maar. Dan kan het wel eens voorkomen dat ik mijn eigen gitaar niet hoor en dan zet ik hem harder. De temperaturen in de open lucht hebben veel invloed op de snaren en dus ook op de stemming van de gitaar. Ik heb een vrij goed gehoor, dus het stoort me als de gitaar niet goed stemt en dat moet ik corrigeren.
Er zijn ook muzikanten die daar geen probleem van maken en gewoon doorspelen. Dat is voor mij geen optie.
Hoe raakten Thomas Eriksson, Tomas Bodin en jij verzeild in het opnemen van twee cd’s met kinderliedjes (Barnens Sånger och Visor) in 1993?
We werden gevraagd door Ingmar Bergman, de drummer van Kaipa. Hij werkte bij de uitgeverij van Stig Anderson, de manager van ABBA. Ze wilden graag een project met kinderliedjes met moderne geluiden en zo. Ingmar vroeg of dat niet iets voor ons was. Het was heel leuk om te doen en je kunt er al iets van ons latere werk in terughoren.
Je wordt in september 69. Heb je voor jezelf een idee hoe lang je wilt doorgaan met het opnemen van muziek en toeren?
Niet echt. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet met muziek bezig ben en ik kan me dat ook moeilijk voorstellen. Als ik niet aan het schrijven, opnemen of optreden ben, ben ik bezig met het remixen en heruitgeven van muziek. Daarnaast werk ik graag samen met andere musici, jongere musici die in andere genres opereren. Ik probeer ook graag dingen uit die ik nog nooit eerder heb gedaan.
Zolang er inspiratie is en ik er energie van krijg, zie ik mezelf niet zo snel stoppen.
Werk je nog steeds aan een opvolger voor het eerste Anderson & Stolt-album?
Ja, het ontwikkelt zich voortdurend. Twee weken geleden kreeg ik nog een paar dingen voor een aantal songs van Jon en een aantal drumfiles van Duane Perry, de drummer van Jethro Tull.
Jon herschrijft vaak dingen en is ook nog met veel andere dingen bezig, zoals nu de tour met The Band Geeks. Zo ging het met het eerste album ook.
Komt er nog een Transatlantic-reünie of is dat hoofdstuk afgesloten?
Zeg nooit nooit. Tijdens de laatste tour deden we een aantal geweldige optredens, maar ik had daarvoor eigenlijk al besloten dat dit voor mij het einde was. Ze hadden van mij gerust verder kunnen gaan met een andere gitarist. Maar ik zong en schreef ook, dus dat was misschien wel lastig.
De band was voor mij erg gefragmenteerd geworden. Voor het laatste album had ik alle gitaartracks ingespeeld en moest toen maanden wachten voordat er door een ander bandlid iets werd toegevoegd. Het voelde alsof iedereen het schip had verlaten.
Luister je zelf nog naar recente progressieve rock?
Ik zou het graag willen, maar ik heb er echt geen tijd voor . Ik ben de hele tijd bezig met werk.
Heb je het laatste album van Karmakanic wel gehoord?
Ik heb er één nummer van gehoord. Het is typisch Jonas, Ik weet hoe hij denkt, hij speelt graag progressieve rock maar het moet ook commercieel zijn.
Bedankt voor je tijd Roine en misschien tot in 013 of op Midsummer Prog.
ProgDreams Festival – editie XI in de Boerderij
Het tweedaagse zomerfestival van Poppodium Boerderij, Progdreams, is dit jaar aan zijn elfde editie toe. Dit indoorfestival is volledig gewijd aan progressieve rock, metal en aanverwante genres. De line-up op vrijdag 22 en zaterdag 23 augustus 2025 laat een mix zien van gevestigde namen en opkomend talent.
Er zijn alleen losse dagtickets verkrijgbaar, maar met een zaterdagticket krijg je al toegang op vrijdag. Het festival biedt de kans om eens kennis te maken met wat andere, soms jongere, minder bekende of wat hardere bands.
Klik hier Klik voor meer info en tickets:
Line-up
Vrijdag
Poverty’s No Crime
Scarlet Stories
Altesia
Hackberry
Redikin
Zaterdag:
IQ (speciale ”Frequency”-set)
Sylvan
Freedom To Glide
Cheeto’s Magazine
Agusa
Prognosis Project presenteert “Puzzle Of Fragments”
Muzikale vrienden Jan Willem Sprong en Eric Holdtman (ex Mangrove) leerden elkaar halverwege de jaren 80 kennen en werden vrienden door gedeelde passie voor progressieve muziek. Geïnspireerd door bands als Rush, Saga en Pink Floyd besloten Sprong (gitaar, toetsen) en Holdtman (zang, teksten) samen progrock te gaan maken. De eerste componeerde de muziek en nam die op op zijn pc. Holdtman fungeerde als een soort ghostwriter, waarbij hij op basis van de opnamen teksten en zanglijnen schreef. Uiteindelijk speelde Johan Ouweneel de drumpartijen in.
Het resultaat was “Puzzle Of Fragments”, een rockopera van zestien nummers. Maar hoe gaat dat in de muziek: je raakt elkaar wat uit het oog en pas na tien jaar kom je elkaar weer tegen en blijkt de liefde voor muziek nog even sterk. Niet zo sterk was de originele pc waarop Sprong alles had opgenomen: die was intussen gecrashed, waardoor alle meersporenopnamen verloren gingen. Wat overbleef waren de demo’s uit 2006.
Die demo’s staan nu op de website die Holdtman voor de gelegenheid heeft gemaakt: www.prognosis-project.nl. “The 2006 demo-recordings” zijn precies dat, inclusief eventuele schoonheidsfoutjes en oneffenheden in de mix. Desondanks is “Puzzle Of Fragments” een zeer divers muzikaal experiment en valt er muzikaal enorm veel te beleven.
Doorn in het oor!
Wie gaat er tegenwoordig niet met gehoorbescherming naar een popconcert? Dat geldt voor ondergetekende ook. Helaas, zou ik bijna willen zeggen.
De keren dat ik oordopjesvrij het einde van een concert haal, zijn niet erg talrijk meer. Vaak grijp ik na twee of drie nummers, wanhopig verzuchtend, alweer naar die dingen.
Waarom accepteren wij met zijn allen dat het geluid van bands vaak zó teringhard staat dat we onze oren moeten beschermen. Onze oren die ontworpen zijn om geluiden waar te nemen en ons te laten genieten van muziek. Maar als je dat vervolgens moet doen met dopjes in je oren is dat toch eigenlijk hetzelfde als door het Van Gogh Museum lopen met een zonnebril op?
Ik heb het zelfs meegemaakt dat de geluidsmixers bij een indoor festival, ergens in Brabant, achter de mengtafel zaten met oordopjes in. Dan ben je zelfs aan het schilderen met een zonnebril op!
Een van de redenen van dat harde geluid is het gebrek aan zelfdiscipline van muzikanten. Vaak stuwen ze elkaar op in hun streven ‘zichzelf goed te kunnen horen’ op het podium. Als er op het podium te hard wordt gespeeld, is er voor de mensen achter de knoppen niet veel eer meer te behalen.
Laatst was ik op het Midwinter Progfestival in Tivoli, Utrecht, waar die geweldige drummer Baard Kolstad van Leprous, voor de gelegenheid in dienst van Rendezvous Point, zó verschrikkelijk hard speelde dat er van de rest van de band slechts één grote brei overbleef.
Maar voor veel geluidsmixers valt er ook nog heel wat te leren.
Een band heeft op een album vaak een uitgekiende mix geproduceerd waar uren en uren aan is geschaafd. Dat het geluid dan live wat rauwer klinkt, is vrij logisch en heeft ook vaak zijn charme. Maar dat het veel geluidsmixers niet lukt om een logische basisbalans tussen de verschillende instrumenten tevoorschijn te toveren, vind ik onverteerbaar.
Veel geluidsmensen lijken al jaren een obsessie voor bas en drums te hebben waardoor gitaristen, toetsenisten en, niet in de laatste plaats, zangers het kind van de rekening worden.
Ik zou deze mensen graag willen adviseren om een keer een repetitiedag met een orkestdirigent mee te lopen. Die is bijna constant bezig om met zijn/haar ZEVENTIG orkestleden een zeer verfijnde en genuanceerde balans binnen het orkest te creëren.
Dan moet dat met vijf, zes, of zeven mensen op het podium en het vakkundig gebruik van de oren toch ook kunnen lukken, lijkt me…
Foto’s: www.gezondeten.nl en www.repenroer.nl
The Flower Kings brengen een nieuw album “LOVE” en de nieuwe single How Can You Leave Us Now? uit
Op 2 mei komt het zeventiende album, getiteld “LOVE”, van de Zweedse band The Flower Kings uit. Deze release wordt voorafgegaan door de nieuwe single How Can You Leave Us Now?
Toen The Flower Kings hun eerste concert speelden op 20 augustus 1994 hadden ze geen enkel vermoeden dat ze muziekgeschiedenis zouden gaan schrijven. Met zeventien studioalbums, een aantal livealbums en talloze tours en festivaloptredens, is hun legacy ongeëvenaard sinds de revival van de progressieve rock. Het zijn nog steeds meesters van de melodische prog, boordevol creativiteit en vitaliteit. Voor wie zich – net als bij het schrijven van een complexe ghostwriter hausarbeit – wil verdiepen in gelaagde structuren en verhalende diepgang, biedt “LOVE” opnieuw een rijke luisterervaring.
Naast de drie originele leden, Roine Stolt, Hasse Fröberg en Michael Stolt, bestaat de band nu uit drummer Mirko DeMaio en toetsenvirtuoos Lalle Larsson. Tevens verlenen Hasse Bruniusson (percussie), Jannica Lund (zang) en Aliaksandr Yasinski (accordeon) hun medewerking.
Het nieuwe album laat de band van een meer experimentele kant horen met wilde gitaar- en synthesizersolo’s die aan de eerste albums van de band doen denken.
De volledige speeltijd is 75 minuten, verdeeld over twaalf nummers, die tussen de drie en twaalf minuten klokken.
Nummers:
1. We Claim The Moon
2. The Elder
3. How Can You Leave Us Now!?
4. World Spinning
5. Burning Both Edges
6. The Rubble
7. Kaiser Razor
8. The Phoenix
9. The Promise
10. Love Is
11. Walls Of Shame
12. Considerations
Het album komt uit als cd digipak en op vinyl in zwart, oranje en blauw en kan vanaf nu hier worden besteld.
Steve Hackett kondigt livealbum “Live Magic At Trading Boundaries” aan
Steve Hackett brengt in januari 2025 een nieuw livealbum uit, getiteld “Live Magic At Trading Bounderies”. Hackett vertolkt werk van Genesis en solomateriaal.
Het album is vorig jaar in muziekzaal Trading Boundaries, in Fletching, East Sussex, opgenomen. Het is een soort traditie aan het worden dat hij daar optreedt. Je kunt een nieuwe liveversie van Ace of Wands verwachten, net als ander solomateriaal. De intieme setting nodigt uit om uitgeklede versies van nummers te spelen, naast zijn zeer gewaardeerde akoestische werk. Uiteraard ontbreken ook toppers van Genesis niet. Verder zijn twee nummers van de laatste solo-cd van Amanda Lehmann, “Innocence And Illusion” te horen.
Zij is van de partij (zang, gitaar), net als andere oude bekenden als broer John (fluit), Roger King (toetsen) en Rob Townsend (dwarsfluit, saxofoon).
Hackett zegt er zelf dit over: ”Het is altijd heel prettig om in Trading Boundaries te spelen, een magische, intieme plek, met prachtig licht en exotische afbeeldingen, die de donkerste tijd van het jaar richting Kerstmis en Nieuwjaar verlichten. Dit is de perfecte plek voor mijn akoestische set.”
Naar verwachting komt deze cd op 17 januari 2025 uit, via InsideOut Records.
Nummers:
Improv
Blood on the Rooftops
The Barren Land
Black Light
Horizons
Jacuzzi
Supper’s Ready (Excerpt)
After the Ordeal
Hairless Heart
Jazz on a Summer’s Night
Gnossienne No. 1
Walking Away from Rainbows
Poulenc Organ Concerto (excerpt)
The Red Flower of Tai Chi Blooms Everywhere
Hands of the Priestess
Memory Lane
Only Happy When It Rains
Ace of Wands
The Journey
Interview met Patrik Lundström van Ritual
17 jaar na het succesvolle “The Hemulic Voluntary Band” verschijnt er eindelijk weer een nieuw album van de Zweedse band Ritual. Tijd om zanger Patrick Lundström eens te vragen naar het waarom van deze lange pauze. Ondanks een keelaandoening nam hij toch ruim de tijd om een en ander toe te lichten.
De band Ritual met Patrik Lundström geheel links.
Hallo Patrik, hoe gaat het met je? Ben je goed hersteld?
Ik heb inderdaad last van een keelontsteking. Ik heb vandaag en morgen een interview en daarna moet ik het rustig aan doen omdat ik eind van de week drie optredens heb.
Waarom duurde het zo lang voordat het nieuwe album klaar was?
Zoals John Lennon al zei: life is what happens when you’re busy making other plans. Sommige van ons zijn verhuisd of hadden andere persoonlijke beslommeringen. Maar als band zijn we altijd bij elkaar gebleven.
Na de tour van 2008 met The Tangent en Beardfish hebben we niet meer getoerd, wel nog een aantal losse optredens gedaan. Verder hebben we alleen nog voortdurend aan dit gigantische project gewerkt dat nu eindelijk wordt uitgebracht.
We hebben onszelf een grote taak opgelegd met dit project en we hebben veel muziek uitgeprobeerd en weer weggegooid, omdat we het niet bij de tekst vonden passen of andersom, waardoor we vaak opnieuw moesten beginnen.
Heeft het verhaal jullie in een bepaalde muzikale richting gestuurd of juist andersom?
Om te beginnen was het andersom. Ik presenteerde in 2009 een song, een muzikaal idee aan de band. De andere bandleden vonden het een goede song en we besloten er verder aan te werken. Voor Fredrik was de song een openbaring. Het verhaal begon toen al concrete vormen aan te nemen in zijn hoofd. Hij vond het meteen al klinken alsof iemand om de een of andere drastische reden er in het holst van de nacht in alle haast vandoor was gegaan.
Een paar dagen later, bij onze volgende repetitie, had hij het hele verhaal voor beide albums (Part 1 en Part 2) klaar. Van daaruit zijn we aan dit epische project begonnen en moesten we alle nieuwe muziek laten aansluiten bij het verhaal van Fredrik. Dat was een hele worsteling. We hebben soms wel getwijfeld of het te doen was, maar we hebben nooit opgegeven. Daarom heeft het zo lang geduurd.
Grijpen jullie voor alle nieuwe muziek terug op de boeken/verhalen van Tove Jansson? Hebben jullie daar een specifieke reden voor?
Inderdaad. “The Hemulic Voluntary Band” was bijna helemaal geïnspireerd op haar werk. Ook op onze eerdere albums hebben we dat vaak gedaan. Alleen bij dit album komt het verhaal helemaal uit Fredriks hoofd.
Vooral Fredrik en ik zijn grote fans van Janssons werk. Een hele tijd geleden, nog voordat Ritual bestond, waren we aan het luisteren naar “An Inmates Lullaby” van Gentle Giant. Op de tafel lag een boek van Tove Jansson. Zij verzorgde ook zelf al haar illustraties en op de omslag was een tandenpoetsende Moomin afgebeeld. Toen we tijdens het luisteren die afbeelding zagen, vonden we dat we iets met die Moomins moesten doen in onze muziek.
Wat zijn Moomins? Wij kennen deze figuren niet in Nederland.
Tove Jansson is een wereldberoemde Fins/Zweedse schrijfster die haar eigen fictieve wereld creëerde met de Moomin-vallei waarin allerlei vreemde sprookjesfiguren leven. De Moomins vertegenwoordigen verschillende menselijke persoonlijkheden die allerlei avonturen beleven. De boeken zijn voor kinderen geschreven maar door de diepere lagen zijn ze ook uitermate geschikt voor volwassenen. Het zijn melancholieke verhalen met veel humor. In Zweden zijn er veel cartoons van verschenen en er is zelfs een poppenversie van uitgebracht op tv. In de jaren 90 zijn ze heel populair geworden in Japan, maar dan in een aangepaste versie.
Kun je ons eens wat meer vertellen over het verhaal van Mr. Bogd en zit er een speciale boodschap in?
Het is een fictief verhaal dat zich afspeelt in een fictief midden-oostelijk Europees land tegen het eind van de negentiende eeuw. Het draagt veel realiteit in zich maar ook veel sprookjesachtige aspecten, zoals fabels waarin dieren tegen mensen praten.
Binnen dit geheel vertegenwoordigt elke song een episode binnen het verhaal dat gaat over een zeer welgesteld persoon, Mr. Bogd, met veel aanzien in de maatschappij, die een soort leegheid in zijn ziel voelt. Om die leegheid te ontvluchten gaat hij er ineens midden in de nacht in zijn koets, vergezeld door zijn koetsier, Parkhurst, vandoor. Hij laat zijn fantastische “paleis” onbeheerd achter en stort zich in een avontuur in de onbekende wildernis. Hij ontmoet tijdens zijn avonturen allerlei karakters die gaandeweg zijn houding tegenover het leven en zichzelf veranderen.
De laatste song/episode eindigt als een soort cliffhanger voor “Part II” met de zin: “You need to go back home.”
Het verhaal heeft alles te maken met hoe we ons tot onze natuurlijke omgeving verhouden en over het omhelzen van onze innerlijke kindheid. Het gaat ook over het vinden van een gevoel van eigenwaarde en gezond verstand in deze harde wereld en wat we daarvoor willen opgeven.
Hoe ver zijn jullie gevorderd met Part II en wat kunnen we op Part II verwachten?
Part II is nog niet helemaal klaar. Een aantal songs zijn al opgenomen en één song is al helemaal af en gemixt. Dat is “The Mice”, de openingstrack voor Part II. We hebben dit nummer vier jaar geleden, samen met drie tracks uit Part I, uitgebracht op een ep.
Hebben jullie de arrangementen en opnames voor het nieuwe album nog veranderd in vergelijking tot de ep “Glimpses of Mr. Bogd” ?
Het zijn dezelfde opnames en arrangementen. We hebben ze wel geremixt en geremasterd zodat ze beter in het geheel van het album passen.
Met de ep wilden we vier jaar geleden een teken van leven geven. Het was ontzettend lang geleden dat we iets hadden uitgebracht.
Bij de beluistering van jullie albums lijkt er vanaf “The Hemulic Voluntary Band” een keerpunt in jullie muzikale ontwikkeling waar te nemen. Jullie muziek wordt melodischer en symfonischer vanaf dat album. Kun je ons iets over die ontwikkeling vertellen?
Ja, dat klopt wel. Het is wel heel moeilijk om op een objectieve manier naar je eigen muziek te kijken en daar iets zinnigs over te zeggen.
We zijn wel altijd wel erg melodisch geweest met uitzondering van ons tweede album “Super Birth”. Dat was donkerder en heavier. Misschien zijn “The Hemulic Voluntary Band” en “Bogd” meer klassiek progressief. Door het verhalende karakter van “Bogd” wordt het wat filmischer en daarmee misschien meer symfonisch. Maar in onze eigen beleving staat ons debuutalbum dichter bij “Hemulic” en “Bogd” dan “Super Birth” en “Think Like a Mountain”.
Overigens is het altijd een heel natuurlijk proces. We gaan nooit als een band bij elkaar zitten om te besluiten wat voor soort album we deze keer gaan maken. We maken uitsluitend muziek die we zelf mooi vinden. Dat geeft ons artistieke vrijheid. De keerzijde is natuurlijk dat het niet commercieel is.
Hebben jullie als band een vaste werkwijze bij het schrijven/opnemen van nieuwe muziek?
Niet echt. Soms levert iemand een compleet uitgewerkt nummer aan. Soms is het slechts een geraamte. Als band dragen we alle vier bij aan de arrangementen van de nummers. Zo geeft ieder bandlid zijn persoonlijke touch aan elk nummer. In die zin werken we erg democratisch, als een collectief.
Soms ontstaat een nummer uit een gezamenlijke jam. Als er dan iets interessants ontstaat, nemen we dat op en gaan we er de volgende keer mee verder.
De teksten zijn bijna allemaal van de hand van Fredrik.
Vooral Fredrik brengt een groot aantal traditionele instrumenten mee in jullie muziek. Kunnen we deze instrumenten ook live verwachten?
Jazeker. Dat is ook onderdeel van onze identiteit als band. Daarmee onderscheiden we ons van veel andere bands. We doen dat natuurlijk niet met opzet, maar het behoort tot ons muzikale idioom. Naast belangrijke aspecten als melodie, drama, ritme, harmonie en intensiteit zijn diversiteit en dynamiek zeer belangrijke aspecten van onze muziek. We gaan graag van voluit, heavy rock naar klein, zacht en lieflijk met fluit en klokkenspel. Die grote verschillen maken muziek interessant.
Vooral op ons laatste album hebben we de traditionele, akoestische instrumenten meer geïntegreerd in de elektrische passages dan voorheen. Dat maakt het wel wat ingewikkelder voor de mensen van het geluid bij optredens.
Is Fredrik ook degene die de folky elementen in jullie muziek aandraagt of komt dat van de hele band?
Dat doen we eigenlijk alle vier, maar Fredrik en Johan samen zijn natuurlijk degenen die die instrumenten bespelen en daarmee ook zichtbaar zijn.
Dreams in a Brougham van ons laatste album, wat erg folky is, is bijvoorbeeld geschreven door Johan (drummer) en hij bespeelt daarin ook de Nickelharpa. Dat is een soort viool met toetsen.
Toen we in 2008 op Rosfest (Verenigde Staten) speelden, moesten we natuurlijk door de douane. Zij wilden graag weten wat er in “dat kofferte” zat. Toen Johan het koffer voorzichtig opende en de Nickelharpa tevoorschijn kwam, moest hij er een stukje op voorspelen, zodat de douaniers er zeker van waren dat het niet een of ander terroristisch wapen was.
Hebben jullie als band een speciale boodschap voor het publiek?
Je zou kunnen zeggen dat de boodschap in “The Story of Mr. Bogd” staat voor wat we graag willen uitdragen: geniet van het leven, wees speels, durf onbekende zaken te ontdekken, leef met open vizier, dat maakt het leven zoveel rijker, maak je niet te veel zorgen over zaken als ‘of je er wel bij hoort’. Wees jezelf, omhels je innerlijke kind en maak verbinding met deze prachtige planeet en de natuur. Dat is ook wat we vroeger leerden uit de verhalen van Tove Jansson.
Veel mensen in de huidige wereld staan niet in verbinding met de natuur: “Don’t look at the screens, look at the skies.”
We zijn in de Scandinavische landen dan ook wel heel erg gezegend met een grote hoeveelheid ongerepte natuur.
Jullie speelden 20 juli op het laatste Night of the Prog Festival op de Loreley. Hebben jullie al meer concerten gepland, misschien ook in Nederland?
De officiële release van het album zal op 16 augustus zijn. Van daaruit gaan we kijken wat het ons zal brengen. We moeten even afwachten wat de reacties zullen zijn, al hebben we al een groot aantal positieve reacties gehad. We denken er nu over om volgend jaar een tour te plannen.
Ik zag jullie optreden in De Pul in Uden in 2008. Je droeg toen een speciale outfit. Was dat een soort Viking outfit?
Nee, niet echt (lachend). Dat was een top met een harlekijnpatroon (rood en zwart) en een Japans Hakama skirt voor de Aikido (een Japanse krijgsdiscipline). Het was een ongebruikelijk idee dat ik toen had, een combinatie van westerse en oosterse traditie. Het heeft te maken met mijn theaterachtergrond. Ik vind het belangrijk om ook in mijn presentatie de aandacht te trekken, niet alleen met de muziek.
Kun je ons wat vertellen over je andere muzikale activiteiten naast Ritual en Kaipa? Ik las ergens dat je ook in musicals en films zingt en speelt en dat je zelfs ooit hebt deelgenomen aan het Eurovisie Songfestival (1997?).
Dat is inderdaad een hele tijd geleden. Ik heb twee musicals gedaan. In 1993 heb ik de hoofdrol gedaan in “The Buddy Holly Story” en in 1994 heb ik een van de hoofdrollen gedaan in de musical “Hair”. Daarnaast heb ik nog in één film gespeeld. Voor die tijd bestond Ritual al, maar daar konden we niet van rondkomen.
In 1977 heb ik inderdaad nog meegedaan aan het Eurovisie Songfestival. We zongen toen met drie zangers als achtergrondkoor op albums en live bij andere artiesten. Toen hebben ze ons gevraagd om mee te doen aan het Zweedse ‘Melodifestivalen’. Dat hebben we gewonnen, wat een ‘shock’ voor ons was. Als gevolg daarvan hebben we Zweden vertegenwoordigd in Dublin in 1997. Dat was heel leuk. Het was niet mijn ding, maar ik wilde graag andere terreinen verkennen. Daarnaast kun je als een freelance zanger beter een keer vaker ‘ja’ zeggen om zo weer voor andere klusjes in beeld te komen. Na een tijdje werd het mij wel duidelijk dat ik hiervoor niet in de wieg was gelegd.
Wat zijn je grootste muzikale invloeden of vocale helden?
Wij beantwoorden deze vraag meestal met dat het moeilijk is deze vraag te beantwoorden. Voor mij gaat dat niet op. Mijn grote inspiratiebron is Queen, en dan vooral Freddie Mercury. Hij steekt boven iedereen uit als het gaat om expressie, passie en toewijding tot zijn muziek.
Ik treed ook regelmatig op met mijn eigen Queen tributeband. De gitarist in deze band, Jamie Humphries, is een goede vriend van Brian May.
Jij en Fredrik dragen ook bij aan de Kaipa-albums. Kun je ons iets vertellen over de samenwerking met Hans Lundin? Hebben jullie ook enige input of hoef je alleen maar de melodieën te zingen die hij heeft geschreven?
Het nieuwe Kaipa-album is het tiende dat we samen hebben gedaan. Kaipa is helemaal Hans Lundin zijn project. Hij schrijft alles en hij heeft me sinds 2000 ingehuurd om een van de leadvocals te zingen. Het is geweldig om te doen, want Hans is een fijn mens en zijn muziek is briljant. Daarnaast is het voor mij werk en ik krijg ervoor betaald. Het komt niet vaak voor dat je betaald krijgt om progressieve rockmuziek op te nemen.
Zoals gezegd schrijft Hans alles zelf. Soms doe ik wat voorstellen voor achtergrondvocalen of improviseer ik op de door hem aangeleverde melodie maar verder zing ik helemaal wat hij heeft geschreven.
Hebben jullie ooit de mogelijkheid om de Kaipa-muziek live uit te voeren met hem besproken?
Ja, maar het was vanaf het begin voor hem duidelijk dat het uitsluitend een studio-project zou zijn. Hans wil niet meer live op het podium optreden.
Heb je ooit overwogen om een album of een aantal songs op te nemen met Aleena Gibson, want jullie stemmen passen uitstekend bij elkaar?
Ik heb Aleena bij Kaipa binnengeloodst omdat ze een geweldige zangeres is. In de jaren 90 schreven Aleena en ik samen liedjes. Eerst waren het haar liedjes en ik hielp met de productie en arrangementen. Daarna heb ik me ook met het schrijven bemoeid. Deze muziek is echter nooit uitgebracht. We hebben wel nog samen opgetreden met twee akoestische gitaren.
Een aantal weken geleden had ik een interview met Bjørn Riis van Airbag. Die jongens hebben allemaal een ander beroep naast het muziek maken om zo een regelmatig inkomen te genereren. Hoe is dat voor jullie?
Bij ons is dat hetzelfde, behalve voor mij. De andere mannen hebben allemaal een ‘gewoon’ beroep.
Heb je nog een speciale boodschap voor de lezers van www.progwereld.org?
Ja, de algemene Ritual boodschap waar ik het al eerder over had en vooral: lees www.progwereld.org!
VOLA kondigt ‘Friend of a Phantom’ Europese tour aan
Het Deens-Zweedse kwartet VOLA, heeft hun ‘Friend of a Phantom’ Europese tour voor november aangekondigd. De tour zal ze naar Denemarken, Zweden, Noorwegen, Duitsland, Polen, Oostenrijk, Zwitserland, Italië, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Luxemburg en Nederland brengen. Tickets zijn HIER verkrijgbaar.
De band bestaat uit Asger Mygind (zang, gitaar), Marti Werner (toetsen), Nicolai Mogensen (basgitaar) en Adam Janzi (drums).
Tevens zal de band op diverse Europese festivals te zien zijn, waaronder Graspop in België.
Vorig jaar bracht VOLA de nieuwe single Paper Wolf uit en tourde de band door Chili, Mexico en de Verenigde Staten.
Nieuw album Kaipa: Sommargryningsljus
Op 28 juni komt bij InsideOutMusic het nieuwe album van Kaipa, “Sommargryningsljus” uit. Dit vijftiende album van de band volgt 49 jaar na het debuutalbum.
Het album werd opgenomen in de volgende bezetting: Hans Lundin (toetsen en zang), Per Nilsson (gitaren), Jonas Reingold (basgitaar), Darby Todd (drums), Patrik Lundström (zang) en Aleena Gibson (zang).
De tracklist is:
1. Sommarskymningsljus (1:30)
2. Seven Birds (9:50)
3. Like Thousand Dawns (11:08)
4. Revelationview (9:28)
5. Chased by Wolves And Burned by The Sun (10:17)
6. Spiderweb Train (15:29)
7. Songs In Our Hands (13:00)
8. Sommargryningsljus (3:58)
9. Sommargryningsljus (Single Edit) (5:24)
Nieuwe Nightwish uit op 20 september!
De Finse band Nightwish, met Floor Jansen in haar gelederen, brengt op 20 september het tiende album uit, getiteld “Yesterwynde”. Volgens Nightwish is het nieuwe album “een fantastische reis door tijd, geheugen en de positieve kanten van de mensheid”.
Het kostte de band drie jaar om het album te maken. Op 21 mei komt de eerste single, Perfume Of The Timeless, uit. Deze kan worden gepre-saved op: https://nightwish.bfan.link/perfumeofthetimeless.fpo
De tracklist van het nieuwe album: