Dream TheaterAlbum

In 1986 brengt Metallica het legendarische album “Master Of Puppets” uit. Dit album kan gezien worden als de definitieve doorbraak van deze metalband en een mijlpaal in de geschiedenis van de metal muziek.

Het eveneens uit Amerika afkomstige Dream Theater wordt omstreeks het verschijnen van dit album opgericht, in eerste instantie onder de naam Majesty. Dream Theater heeft er nooit een geheim van gemaakt dat ze hevig beïnvloed zijn door Metallica. Een andere facet van Dream Theater is dat ze alom bekend staan om het spelen van nummers van andere artiesten. Het trio Myung, Petrucci, Portnoy dat in 1985 de band oprichtte, startte met het coveren van Rush en Iron Maiden songs. Ook hun roemruchte ep “A Change Of Seasons” bevat als B-kant een verzameling van live uitgevoerde covers. Tijdens de “Six Degrees of Inner Tourbulence” werd tijdens drie speciale concerten (in Barcelona, Chicago en New York) het album “Master Of Puppets” integraal gecovered. Later tijdens deze tour werd ook het album “The Number Of The Beast” van Iron Maiden integraal gecovered. Dat de fans dit cover-optreden met gemengde gevoelens ontvingen mag eigenlijk geen verrassing zijn, want je gaat naar je band kijken voor de eigen nummers en niet voor een (slap) aftreksel van een andere band.

Het probleem met Dream Theater en covers is dat de band altijd perfectie nastreeft. Ook hier willen ze het album te perfect naspelen, hetgeen uitmondt in een mislukte poging om hun grote voorbeeld te evenaren. Maar waarom zou je een nummer – of in dit geval zelfs een compleet album – coveren als je er geen eigen interpretatie aan wilt of kunt geven. Dit probleem had ik al bij de hierboven genoemde B-kant van de ep “A Change Of Seasons” en bij deze opgepoetste bootleg nog meer.

De begintonen van het album zijn intrigerend en het publiek lijkt enthousiast. De eerste noten van Battery worden goed ontvangen. Na de intro wordt het tempo opgedreven naar een overdreven niveau. Hoewel Mike Portnoy een wereld drummer is, slaat hij hier letterlijk de plank mis. Ook John Myung’s basspel geeft een compleet verkeerd gevoel aan de ritmesectie. En dan John Petrucci – die ik erg hoog op mijn favoriete gitaristen lijst heb staan – hij komt hier niet eens in de buurt van Kirk Hammett. Petrucci’s solo’s zijn saai en een voegen absoluut niets toe aan het nummer. Ook de zangpartijen missen hier elk niveau. James Hetfield weet op het originele album te overtuigen, zingt vol verve, fris en enthousiast. De teksten gaan ergens over en Hetfield weet dit over te brengen. De nummers zijn dan natuurlijk ook geschreven voor (en door) Hetfield. Op dit cover-album klinkt James LaBrie dan nietszeggend en zijn wijze van zingen vlakt de betekenis van de teksten alleen maar af.

Dan volgt het titelnummer, een absolute klassieker en een meesterwerk in zijn soort. Helaas weet Dream Theater ook dit nummer vakkundig de nek om te draaien. Ten eerste is er een vreselijk tempo probleem. De snelheid, en daarmee ook het gevoel en emotie, die Metallica aan dit nummer weet te geven, wordt door Dream Theater niet gehaald. Portnoy is een technisch perfecte drummer, maar hier moet hij het in snelheid afleggen tegen Lars Ulrich. Misschien dat hun huidige drummer – Mike Mangini – dit tempo zou kunnen evenaren.

Ik ga niet alle nummers hier bespreken, want eigenlijk geldt bovenstaande voor alle nummers. Dream Theater weet hier het niveau van Metallica totaal niet te halen en doet zeker geen recht aan dit meesterwerk.

Ik wil nog wel even stilstaan bij het nummer Orion. Dit volledig instrumentaal nummer is uitgegroeid tot een hommage aan bassist Cliff Burton, die op 27 September 1986 overleed door een ongeluk met de toerbus van Metallica. De hoofdrol in dit nummer is dan ook voor de basgitaar en Burton weet dit nummer tot grootte hoogte op te zwepen. Jammer genoeg weet Dream Theater ook dit nummer niet op het juiste niveau neer te zetten. Het nummer duurt hier bijna een minuut langer, hetgeen volledig te wijten is aan het aangepaste – langzame – tempo. John Myung kwijt zich hier goed aan zijn taak, maar de ‘versieringen’ die Petrucci en Portnoy aan dit nummer geven zijn bijna een belediging aan het basgedreven nummer.

Dream Theater heeft dit album eerder uitgebracht op het eigen YtseJam label en ze – of hun platenmaatschappij – zijn bezig om dit album voor de die-hard fans opnieuw uit te brengen. Alhoewel dit waarschijnlijk wel geld in het laatje zal brengen, zijn dit toch onnodige uitgaven. De echte oudere fans hebben waarschijnlijk wel een paar van deze producten in hun verzameling en voor de jongere fans geeft dit toch een volledig verkeerd beeld van de capaciteiten van de band Dream Theater.
Als laatste noot wil ik nog even aangeven dat hoewel bovenstaande toch een uitermate negatieve recensie is, ik nog steeds een grote fan van Dream Theater ben. Maar ik zou zeggen ‘schoenmaker, hou je bij je leest’ en maak je eigen muziek. Daar zijn jullie goed in.
En om tenslotte nog een klein beetje positief af te sluiten; deze geremasterde versie van deze uitgave klinkt een stuk beter dan de eerdere official bootleg versie en ook een aantal miskleunen in de mix zijn er uit gehaald. Dus voor degenen die dit wel een leuke uitvoering van dit klassieke album vinden, kunnen deze “Lost not Forgotten” uitvoering zeker aanschaffen.