Anderson, Jon & The Band GeeksAlbum

Het werd ook wel een beetje tijd: het laatste soloalbum van de legendarische ex-Yes-zanger Jon Anderson “1000 Hands, Chapter one” dateert alweer uit 2019 . Recente YouTube-video’s met zijn begeleidingsgroep The Band Geeks beloofden echter veel. Zelden zag ik bijvoorbeeld een zo perfecte en opzwepende versie van The Gates of Delirium. Hoge verwachtingen dus bij de aankondiging van het nieuwe studio album “True” van deze bijzondere combinatie. Zeker in vergelijking met de matige producten die Yes/Steve Howe in recente jaren aan het trouwe publiek voorschotelden. Het optreden dat Anderson met behulp van de Paul Green Rock Academy gaf, vorig jaar in Zoetermeer, betekende een mooie opmaat. Ik schreef destijds al dat ik dacht dat Anderson in een setting met een echte rockband het beste tot zijn recht zou komen et voilà.

Na samenwerkingen met onder andere Mike Oldfield, Vangelis, Rick Wakeman en Roine Stolt dus nu The Band Geeks als muzikale partner(s). Niet zomaar een gelegenheidsbandje: de heren spelen al jaren in min of meer dezelfde samenstelling als professionele YouTube- en coverband, terwijl bassist/componist/muzikaal leider Castellano permanent lid is van Blue Öyster Cult, ook al zo’n legendarische jaren 70 band. “True” herbergt negen nieuwe nummers, een klein uur muziek, inclusief een tweetal langere nummers, waarbij vooral het ruim zestien minuten durende Once Upon A Dream een poging doet de epische nummers van weleer naar de kroon te steken.

Opener True Messenger knalt er al direct in, de uit duizenden herkenbare stem van Anderson ondersteund door een compact rockende begeleiding, had zo van Anderson Wakeman Bruford & Howe (AWBH) kunnen zijn. “You are everyone, you are me” zingt Anderson, begeleid door een Steve Howe-achtige gitaarpartij, maar even later is het weer Trevor Rabin die de snaren beroert. In werkelijkheid is het supertalent Andy Graziano die zijn visitekaartje afgeeft. Shine On is al bekend, want al enige tijd op YouTube te beluisteren en bewondering oogstend. Progpop van de bovenste plank, een pakkend refrein en een stevig rockende band in de trant van “90125”.

Het door Anderson in zijn eentje gepende Counties And Countries is een echt hoogtepunt. Klokkend op circa tien minuten start het met een heerlijke instrumentale introductie met gitaar en toetsen. Rabin-periode klanken worden gemengd met een tikje “ The Ladder”,een aanstekelijke combinatie. In het rustige middenstuk kan Anderson vocaal schitteren, waarna een knappe (slide) gitaarsolo van Graziano wordt afgewisseld met krachtig Hammond-spel van Robert Kipp, met dank aan Tony Kay. En wat te denken van de razende toetsensolo van Chris Clark, rechtstreeks uit het boekje van ene Richard Wakeman. Geweldig nummer.

Build Me An Ocean zorgt voor een noodzakelijk rustpuntje na al dat geweld, een relatief korte ballade, categorie Wonderous Stories, prachtige vocale harmonieën, piano en akoestische gitaarklanken. Er is niets mis met een goed stukje progpop, Still A Friend is daar een goed voorbeeld van. Redelijk rechttoe rechtaan, maar met behoorlijk afwijkende ritmes en hoofdrollen voor drummer Andy Ascolese en met name bassist Richie Castellano; de geest van Chris Squire is altijd dichtbij.

Akoestische gitaar en hemelse zang van Anderson aan het begin van Make It Right, denk in dit verband aan Leaves of Green van “Tales”. “Let this be heaven” zingt de voorganger waarna Graziano’s melodieuze solo in de trend van Steve Lukather/Steve Morse het nummer tot een climax brengt. Of is dat het geweldige gospelkoor geleid door zangeres Ann Marie Nacchio en de volle orkestratie aan het einde? Het nummer loopt naadloos over in Realization Part Two, van de hand van Anderson en Jimmy Haun (Yes, Circa, Yoso). AWBH-achtige klanken, akoestische gitaar en latin (!) ritmes. De link met Make it Right wordt gevormd door het herhalen van “Let this be heaven.” Anderson’s kenmerkende “Whoo!”-kreetjes zijn niet van de lucht.

Spannende orkestrale klanken tegenover een monotoon en staccato zingende Anderson in de openingsfase van Once Upon A Dream, het al gememoreerde epische nummer klokkend op ruim zestien minuten. Geschreven door Anderson en Castellano met Jonathan Elias, ook al zo’n man met een Yes-verleden (“Union”), in een overduidelijke poging om de lange(re) epics van indertijd te benaderen. Maar dan moet je niet direct denken aan Close To the Edge of The Gates of Delirium, maar meer aan Endless Dream van “Talk” of Hearts van “90125”. Helemaal niets mis mee, integendeel, een moderne suite met herkenbare Yes/Anderson-structuren en meerdere tempo- en sfeerwisselingen. Maar ook met verwijzingen naar het verleden: Heart of the Sunrise komt nog even tekstueel voorbij en flarden van Awaken zijn eveneens te horen. Het nummer staat als een huis en groeit nog steeds bij elke beluistering. The Band Geeks laten hier horen wat voor klasse ze in huis hebben. Uitstekend nummer met wonderschone etherische passages afgewisseld met jubelende prog van hoog niveau. “Once upon a dream, you were meant to be.”

Het is happen naar adem na zo’n showstopper, geen slechte beslissing om Thank God als slotnummer te kiezen, kun je even bijkomen met zo’n typisch Anderson-nummer. Een emotionele ode aan zijn ega Jane. “Together again you and I,” zingt de levende legende.

“True” klinkt compact, rockend, pakkend, melodieus en gevarieerd. Met sterke composities, een goede productie en glashelder geluid. Complimenten vooral aan Richie Castellano, (mede) verantwoordelijk voor productie, arrangementen, opname en mix. De teksten zijn misschien wat minder zweverig dan voorheen, maar nog steeds onmiskenbaar afkomstig van de kleine poëet. De tot Amerikaan genaturaliseerde Anderson wordt in oktober dit jaar 80, het is hem nauwelijks aan te zien, noch te horen. De Gouden Stem heeft misschien iets aan kracht ingeboet maar is nog steeds loepzuiver, de hogere regionen worden nog met gemak gehaald.

De met veel bombarie door de platenmaatschappij aangekondigde terugkeer naar de jaren 70 hoor ik niet bepaald terug, de enige invloeden van deze iconische periode zitten in het spel van The Band Geeks. Vooral de prima harmoniezang valt op: maar liefst vier van de vijf Geeks doen zich gelden in de achtergrondkoortjes. Minpuntje: het hoesontwerp. Het lijkt wel op een mislukte foto van Elvis, met pastelkleuren en kinderlijke belettering. Zouden Roger Dean, Rodney Matthews of David Fairbrother Roe (“Olias of Sunhillow”) nou echt niet te porren zijn geweest?

Ik ben positief verrast door Andersons uitstekende nieuweling: de laatste drie albums van Yes worden met gemak in de schaduw gesteld door “True”. Nu maar hopen op een optreden van het gezelschap, er staat al een uitgebreide tournee door de Verenigde Staten op stapel, ongetwijfeld zullen concerten volgen in Europa. “Let this be heaven.”