Sherinian/PhillipsAlbum

Het moest er na een reeks studioalbums een keer van komen, een live album van het koppel Derek Sherinian en Simon Phillips. Nu ligt deze er, met als simpele titel “Sherinian/Phillips Live”.

Met albums als deze weet je voordat je een noot hoort wat je kunt verwachten. Mits je liefhebber bent van de capriolen en fratsen van Derek Sherinian natuurlijk. De man beroert zijn klavieren immers nog steeds als ware hij (wijlen) Eddie Van Halen zelf. Naast Simon Phillips strikte hij in de persoon van Ric Fierabracci (basgitaar) en Ron “Bumblefoot” Thal (gitaar) nog twee klasbakken.

Het oeuvre van Sherinian is breed. Zijn palmares is lang. De keuze is daarom reuze. Toch beperkt hij zich op dit album tot vijf van de negen albums die hij onder zijn eigen naam heeft uitgebracht, waarbij de focus ligt op de meest recente, “The Phoenix” en “Vortex”. De keuze om te starten met The Vortex en Empyrean Sky is daarom logisch. Beide worden – net als vrijwel alle nummers – keurig gespeeld, zoals je ze ook op de studioalbums kunt horen. Dat vind ik voor een live album een fors minpunt, want het is een gemiste kans om je publiek en fans wat extra’s voor te schotelen. Zeker wanneer je de muzikale achtergrond van dit kwartet in ogenschouw neemt.

Dat er naast stevige symfonische kost meer te genieten is laten Temple Of Helios en Inertia horen. Vooral de laatste staat bol van jazzrock/fusion met invloeden van Return To Forever. Het lijkt alsof de mannen, ondanks dat ze uitstekend musiceren, op voor hen bekend terrein de teugels wat laten vieren. Alpha Burst is het enige nummer van “Mythology” uit 2004. Het is een duel op toetsen en gitaar, waarbij Sherinian een van zijn bijnamen ‘Eddie Van Halen op toetsen’ eer aan doet. De knipoog naar You Really Got Me is subtiel, maar overduidelijk.

Na deze collectieve muzikale krachtsinspanningen is het tijd voor de (plichtmatige) individuele hoogstandjes. Te beginnen met het centraal op het schijfje geplaatste Barnacus. Het is een losse en jazzy improvisatie op drums van Simon Phillips. Op Seven Seas, afkomstig van het album “Vortex”, zet Ric Fierabracci zichzelf in het spotlicht met prominent baswerk, waaronder een vette solo. In het korte Ascension is het de beurt aan Thal met een ontspannen gitaarintermezzo. In The Phoenix gaat het gas er weer vol op. In dit keiharde en uptempo nummer blazen de mannen het stof van hun instrument.

Tot nu toe ontbrak iedere interactie met het publiek, of dat is op deze cd met opzet weggelaten. In de dertig seconden van Introduction komen de vier namen even snel voorbij, waarna het nog eenmaal los gaat in Aurora Australis. Dit lange nummer leent zich goed voor improvisatie, maar ook die kans laten de mannen hier voorbijgaan.

Voor fans van Derek Sherinian is “Sherinian/Phillips Live” niet meer dan een interessante aanvulling op alles wat deze toetsenist al aan vinyl en cd heeft toevertrouwd. Feitelijk is het een ‘best of’ van krap een uur met applaus tussen de nummers door. Speltechnisch valt er (uiteraard) niets op aan te merken. Misschien is het soms wat te veel en te technisch. Toch ontkom ik niet aan de indruk dat hier sprake is van een routinematige aanpak.