Flower Kings, TheConcert

Het is nog niet zo lang geleden dat ik de The Flower Kings (TFK) voor het laatst zag optreden. Om precies te zijn op 13 mei 2023 in de Cacaofabriek in Helmond, als onderdeel van een korte serie aan speciale optredens. De band was nog bezig met de opnames van een nieuw studioalbum en nog niet helemaal de geoliede machine die het kan zijn. Hoe anders waren de omstandigheden nu, pakweg vijf maanden later. Na dat speciale optreden op die zonovergoten middag in mei is er nu een heel ander soort show. Niet alleen de omstandigheden zijn anders, het is een koude oktoberavond en de regen komt met bakken uit de hemel, ook de bezetting, de setlist en de sfeer zijn anders.

Toetsenist Lalle Larson vervangt deze tour Daniel Lantz, over de Amerikaan Zack Kamins praat niemand meer. Een absolute versterking, deze Zweedse ras-muzikant met onder andere Karmakanic op zijn palmares. Op de setlist is plaats gemaakt voor een drietal stukken van het nieuwe album “Look At You Now”, nog maar twee maanden geleden uitgebracht. De verwachtingen zijn hoog gespannen. Ook de belangstelling is anders, beter welteverstaan. Naar schatting ruim 400 bezoekers, voornamelijk mannen, hebben de koude nacht getrotseerd om hun favoriete bandje van dichtbij te aanschouwen. Dat komt de sfeer en vooral de publieke interactie ten goede.

De band opent de show om half negen exact met de reggaetonen van Ghost of the Red Cloud van het album “Stardust We Are” (1997). Roine Stolt demonstreert zijn veelzijdigheid met een bluesy gitaarsolo, de start is veelbelovend. De daarop volgende medley van “Flower Power” (1999) met Deaf, Numb & Blind / Garden of Dreams, mag een verrassende keuze worden genoemd. Beginner’s Eyes is het eerste nieuwe nummer, er is wat mis met de gitaarversterker van Stolt, niet voor de eerste keer laat de techniek hem in de steek.

Na Church of Your Heart volgt Big Puzzle van het eerste officiële TFK-album “Back in the World of Adventures” (1995). Dit start met een prachtig piano-intro van Larsson en ontwikkelt zich gaandeweg tot het super-symfonische nummer dat het altijd is geweest. Het publiek gaat uit zijn dak. Weer een nummer van het nieuwe album, The Dream, met sublieme gitaar solo van Stolt. Het derde en laatste nieuwe nummer van “Look At You Now”, het uiterst toepasselijke Day for Peace, wordt aangekondigd als een nieuw nummer, short & quiet. Geen Marjana Semkina ditmaal, het publiek moet het doen met de stemmen van Stolt en Hasse Fröberg, niemand klaagt.

What If God Is Alone van “Paradox Hotel” start met wat technische problemen, het gaat gelukkig niet ten koste van de vocale tour de force van Fröberg. Het epische Stardust We Are is het laatste nummer van de reguliere setlist. Stolt’s traditionele openingstonen worden ditmaal op elektrische in plaats van akoestische gitaar gespeeld, inclusief fenomenale pianosolo door Larsson, die zelfs de handen van Stolt op elkaar krijgt. De vocale finale is als altijd voor Fröberg. De heren verlaten kort het podium en keren snel terug voor de toegift van deze avond, Paradox Hotel. De improvisaties van Stolt voorafgaande aan dit nummer bewijzen voor mij nogmaals wat een absolute topgitarist de man is.

Helaas gaat diezelfde Roine Stolt, 67 inmiddels, weer eens gebukt onder irritatie: er is storing in zijn apparatuur, er ontstaat een discussie met de stagemedewerker, hij maakt kleine foutjes, er volgt een ongeduldig “Are we ready yet?” naar zijn medemuzikanten. Zelfs tijdens de toegift blijft hij nog rommelen met versterker en effectpedalen. Het blijft een bijzondere, de TFK-voorman: weinig contact met het publiek, een wat stijve, afstandelijke houding. Ik zie inmiddels een patroon ontstaan met een nukkige geïrriteerde houding als er iets niet in orde is. Is de set-up te complex, ligt de lat simpelweg te hoog? Ik weet het niet, maar het helpt niet om een warme band met de zonder enige twijfel meest virtuoze en oorspronkelijke muzikant op het podium te krijgen. Hoogstens respect en bewondering, maar geen warme gevoelens.

Dat ligt heel anders bij Hasse Fröberg, de ultieme publiekspeler, sterk in het uitvergroten van elke zang-/gitaarbeweging, inclusief typische rockstar pose. Maar hij is wel in het bezit van die knuffelfactor, zo node gemist bij collega Stolt. Maar voor mij is de echte ster van de avond toch Lalle Larsson. Een échte toetsenist met een rijk geluid, zowel virtuoos als een prettige podiumpersoonlijkheid. Een topper, houden die man, zou ik zeggen. Mirko De Maio is een solide drummer en Michael Stolt vooral een rustige bassist op de achtergrond. De jongere broer van Roine wordt binnenkort 60.

Het optreden is heel anders dan in Helmond, aanmerkelijk beter, niet zo gek ook: de show in Hamburg een dag later betekent het einde van de tour na 23 optredens door heel Europa, samen optrekken en spelen werpen duidelijk hun vruchten af.  Er zijn magische momenten, de vergelijking met Yes dringt zich weer eens op; de gitaar, de zang, de lange epische nummers vanzelfsprekend en de vele tempo- en stemmingswijzigingen doen de rest. De harmonieuze samenzang, soms zelfs driestemmig, maar met name de momenten waarop Larsson en Stolt duelleren, plus de unisono gitaarduetten van Fröberg en Stolt, behoren tot de absolute hoogtepunten van de avond.

Het geluid is prima deze avond, zoals ook vanuit de zaal werd opgemerkt richting de tobbende Stolt, de lichtshow is zelfs excellent. Een uitstekend en memorabel concert, vooral door Larsson en de setlist; de nieuwe nummers zijn korter en passen mede daardoor prima tussen de langere, oude nummers. Hopelijk krijgen de bloemenkoningen op niet te lange termijn een herkansing, bij voorkeur zonder storende techniek en mopperende voorman.