Harnassen aan de wilgen

Interview met Knight Area (30 november 2023)
Gerben Klazinga, toetsenist en oprichter van de band, verwoordde het stoppen als volgt:
“Na zoveel mooie jaren met fantastische hoogtepunten, denk aan de albums die we hebben uitgebracht, maar ook alle internationale locaties waar we hebben mogen spelen, is het ergens goed zo. We realiseren ons dat we creatief gezien onze beste producties hebben gemaakt en dan voelt het goed om het af te sluiten. We gaan alle muzikale hoogtepunten en uiteraard onze crewleden en trouwe fans enorm missen en we willen iedereen heel erg bedanken voor alle steun die we jarenlang hebben mogen ontvangen.”

In het bijna 20-jarige bestaan besteedden wij veel aandacht aan de groep via recensies, concertverslagen, interviews en prijsvragen. Voor de laatste keer schoven wij aan bij de Boskoopse ridders om met hen nog één keer terug te kijken op bijna twintig jaar Knight Area.

Gerben, Knight Area begon als jouw project. Wat was destijds het moment om verder te gaan en er een band van te maken? Was dat het succes van “The Sun Also Rises”?

Gerben Klazinga (GK): Na een hemelse ervaring, eind jaren 90, ben ik begonnen met het uitzoeken van de beste nummers die ik tot dan in m’n leven had gecomponeerd. Dit was de basis voor een eerste soloproject. In een slaapkamer die tot opnamestudio was verbouwd heb ik samen met diverse muziekvrienden de composities ingespeeld en gezongen. Mijn broer had destijds een aantal nummers naar platenmaatschappijen gestuurd en we kozen voor The Laser’s Edge in Amerika. Deze maatschappij wilde dat er een band gevormd werd aangezien we in Amerika op het NEARfest festival konden spelen. Na de release van “The Sun Also Rises”, oftewel het eerste album van Knight Area, werd al snel duidelijk dat de cd goed verkocht, mede dankzij het mooie artwork en een wereldwijde promotie.

Hoe kijken jullie terug op de periode dat jullie een zevenmansformatie waren?

GK: Als het begin van een mooi maar uitdagend avontuur. De repetities begonnen in een nieuwe woning op dezelfde plek (Ridderbuurt in Boskoop), ondanks de verschillende karakters lukte het ons om de hele cd in te studeren om er vervolgens mee op tour te gaan.

Welk album gaf de meeste voldoening?

GK: “Under A New Sign”. Er was een bepaalde druk, aangezien het debuut goed verkocht werd, wilde de platenmaatschappij een opvolger. Waar ik bij ‘The Sun’ nog rustig aan kon doen met componeren, was het nu anders. Toch heb ik veel plezier gehad tijdens het proces, de nummers kwamen redelijk makkelijk af en het was cool om met een vaste band de nummers in te spelen. Destijds hadden we nog drie jaar nodig voor een complete productie, de latere cd’s deden we in twee jaar.

Ik wil van iedereen weten wat hij het beste Knight Area-album vindt. En in een paar woorden ook waarom.

GK: “D-Day II The Final Chapter” Professionele aanpak, goede composities, de plaat klinkt strak en emotioneel. Qua  liedjes, een mooie verdeling van het oude Knight Area en de band van nu.

Peter Vink (PV): “D-Day II The Final Chapter”.

Jan Willem Ketelaers (JWK): Ik kan moeilijk kiezen tussen “D-Day” en “D-Day II”, maar ik denk dan toch de eerste. Dit was de eerste plaat die ik met Knight Area maakte en ook meteen met een vinyl-uitgave erbij, erg indrukwekkend. Ik denk ook dat het komt omdat de trip naar Normandië en het maken van de clip voor Blood On The Risers ongelofelijk mooi en indrukwekkend was. Mooie herinneringen!

Mark Bogert (MB): Dat is een lastige vraag, ieder album heeft zijn eigen verhaal en is in de tijdgeest lastig om als ‘beter’ te beoordelen. Wat ik het denk ik het mooiste album geworden vind is “D-Day”. Hier komen we als band echt als eenheid uit de verf en vind ik het concept en de teksten erg goed gelukt. Ik wil hier geen enkel ander album mee tekort doen.

Pieter van Hoorn (PvH): Dat is heel lastig, ik luister nog steeds met plezier naar alle albums. Emotioneel was voor mij “D-Day” het mooiste, het thema en het verhaal spreken mij heel erg aan en het proces om tot dit album te komen was intensief en mooi. Het thema is door de hele band fantastisch vertaald naar muziek en tekst, we hebben daar muzikaal echt iets te vertellen. Ook de videoclip is om heel trots op te zijn, de mooiste audiovisuele creatie die we gemaakt hebben met een onvergetelijk weekend filmen en fotograferen in Normandië.

Jullie deden meermaals (tevergeefs) pogingen om een deal bij een groot label te krijgen, onder andere bij Frontiers Music. Heeft dit een echt grote doorbraak in de weg gestaan? Of waren jullie daar nooit mee bezig?

PV: In het begin wel, toen kwam Geben met Butler Records op de proppen, dat was een grote stap vooruit. Daarmee was het zoeken voorbij.

MB: Ik weet nooit zo goed wat men bedoelt met ‘echt grote doorbraak’. Je weet in dit genre dat je geen verkoopcijfers als Britney Spears of een Beyoncé gaat krijgen. Knight Area heeft een hele mooie start gemaakt met Laser’s Edge, en ik denk dat we onze handen mogen dichtknijpen met Butler Records. We hebben daar echt een hele goede samenwerking mee gehad. Het enige wat ik erg gemist heb in de afgelopen twaalf jaar is vaker live spelen. Daar kan niet alleen een platenmaatschappij voor zorgen, maar een goed boekingsbureau wellicht wel. Zelf hebben we daar ook alles aan gedaan. Dit is een beetje een koe in zijn kont kijken. We hebben van alles geprobeerd, en dit is het resultaat. We hebben mooie verkoopcijfers, goede streamingcijfers, mooie optredens gehad, ik denk dat we heel trots en blij mogen zijn met deze resultaten. Kan het meer en beter? Ja, altijd. Maar op dit moment mag je ook trots zijn met het resultaat dat Knight Area de afgelopen twintig jaar geboekt heeft.

Jullie stonden op grote en mooie festivals in binnen- en buitenland. Aan welke bewaren jullie de mooiste herinneringen?

GK: Polen samen met Arena, festival met twee bands,  haha. Voor mij een topervaring. Dvd-opnames, de eerste keer in een land waar ze minder keuze hebben om naar concerten te gaan, wat zich uit in een erg enthousiast publiek. Daarnaast was er een prima sfeer binnen de band en teamleden.

JWK: Ikzelf heb met Knight Area nooit op festivals gespeeld, maar we hadden dat wel graag gedaan met de “D-Day”-albums. Het is er nooit van gekomen, maar we hebben wel heel veel hele toffe shows gedaan en in de mooiste zalen.

PvH: Aan NEARfest, omdat het de eerste keer was in veel dingen (eerste groot festival, eerste keer Amerika, eerste keer op pad met deze band) en Gothenburg omdat we daar met een heel contingent fans uit Nederland naartoe gingen, dat was supergaaf.

Wat gaf voor jullie de doorslag om te stoppen?

GK: Met “D-Day II” hebben we een klein tourtje door Nederland gedaan. Dit was een heel toffe tour. Een aantal van deze shows was goed bezocht, een aantal ook niet. We hebben enorm veel energie in beide “D-Day”-albums gestoken. Dan komt er een moment dat je gaat evalueren. Krijg je de energie terug die het je kost om dit te maken/doen? Het antwoord is deels ja en deels nee. Knight Area kende geen achteruitgang, maar boekte ook geen vooruitgang. Natuurlijk kwamen we ook net uit de coronaperiode en is het lastig om een reële balans daaruit op te maken, maar ook was het best lastig om optredens te krijgen. Dit is waar een band het wel voor doet. We hadden nog tien jaar door kunnen gaan, maar soms is de realiteit onder ogen komen ook goed. Geen groei is geen vooruitgang. Wellicht mondjesmaat, maar niet toonaangevend. Dan is het goed om samen te zitten en heel zwart/wit te kijken of het nog echt bestaansrecht blijft hebben. Voor ons en de vele mensen die naar onze shows zijn gekomen is dat zeker wel het geval. Maar stoppen op een moment dat alles eigenlijk prima en goed is geweest is goed. Knight Area heeft twintig jaar aan de weg getimmerd, prachtige dingen mogen doen en maken. Dankbaarheid en voldoening zijn dan goed genoeg om er op een goed moment een punt achter te zetten.

Op 10 december 2023 is jullie laatste optreden in Luxor Live in Arnhem. Hoe memorabel wordt dat optreden?

JWK: Dat wordt een heel memorabel optreden. Het zet een punt achter twintig jaar Knight Area. Ik heb vijf jaar deel uit mogen maken van deze band, maar het voelt als veel langer. Twintig jaar Knight Area heeft een aardige stempel gedrukt op de Nederlandse progressieve rockmuziek en hoe mooi is het dan om dat feestelijk af te sluiten met een volle zaal fantastische fans. We zijn er heel trots op dat we dit met alle fans en met onze crew op deze manier mogen vieren en we gaan er een fantastische show van maken.

Knight Area stopt, maar jullie stoppen vast niet met het maken van muziek. Wat gaan jullie nu doen?

GK: Verder met het project Broers & Klazinga waar ik al weer acht jaar deel van uitmaak. We zijn al flink op weg met ons tweede album. Daarnaast componeer en arrangeer ik voor diverse artiesten.

PV: Met pensioen; ik sta wel open voor losse klussen.

PvH: Ik heb nog geen plannen maar ik blijf drummen. Er komen vanzelf weer mooie nieuwe dingen langs.

JWK: 2024 staat voor mij vooral in het teken van Magoria’s nieuw plaat en de releaseshow in maart, de Liberty Tour van Edward Reekers in mei dat jaar, waar ik in mee mag spelen en met Totolicious en de Rockparty hebben we ook nog een aantal mooie shows staan.

MB: Er staat behoorlijk wat op de planning. Er komen een nieuw album en een nieuwe show van Magoria aan. Ik ga mee op tour in mei 2024 met Edward Reekers’ Liberty Project en ik ben bezig met mijn derde soloalbum.

Willen jullie als uitsmijter spontaan reageren op de volgende woorden of namen?

Huis (de Canadese groep):
GK: Huis is begonnen als een symfonisch project van Michel Joncas, die nummers van Knight Area speelde.

Waalhalla:
PvH: Fantastische hal met een super atmosfeer waar wij een onvergetelijke releaseparty mochten verzorgen (“Realm Of Shadows”, HR) voor een mooie groep echte fans. Heel gezellig en waardevol was die bijeenkomst.

Mark Vermeule:
PvH: Topgitarist en vriend waar we een hoop mooie dingen mee beleefd hebben. Jammer dat hij destijds een andere keuze maakte maar aan de andere kant heeft het zowel hem als de band ook weer mooie dingen gebracht.

Kasteel:
GK: Een zaal die ons de eerste jaren vaak uitnodigde om te komen spelen, meestal goed gevuld met publiek.

Loose End:
GK: Een zaal die ons in de beginjaren van de band een warm hart toedroeg.  We hebben er vaak gespeeld en de eigenaar heeft altijd heerlijk voor ons gekookt.

Loreley:
PvH: Fantastisch mooi en goed georganiseerd festival op een muzikaal historische plek (Loreley) waar allemaal topbands spelen. Voor ons een highlight om daar destijds te mogen spelen.

Veruno:
MB: Ja, een prachtig begin om deel uit te maken van Knight Area. Italië was mijn eerste show. Direct een prachtige reis en een prachtig festival. Heet, gaaf en een te gek begin.

Gothenburg:
PvH: Dat was toch een mooi weekend! Met een grote groep fans samen naar dat festival in het mooie Gothenburg waar we met andere mooie bands (onder andere Leprous) mochten spelen en waar we de Nederlandse vlag boven het publiek uit zagen wapperen. Een onvergetelijke belevenis mede omdat er veel fans meegereisd waren.

En dan de laatste, een moeilijke: Bethlehem:
GK: Het plaatsje in Amerika waar we op NEARfest hebben gespeeld en het plaatsje waar Jezus onze verlosser is geboren.

PvH: Ons eerste echte grote festival, eerste optreden in de Verenigde Staten en eerste keer dat wij samen met grote namen op het podium stonden. Wij waren nog onervaren maar we hebben er volop van genoten, wij waren ineens echte rocksterren die handtekeningen uit moesten delen en waar mensen voor in de rij stonden. Het was een droom die werkelijkheid werd.

Even voorstellen: Advent Horizon

Niet iedereen in Nederland zal Advent Horizon kennen. Kun je iets over de band vertellen?

Wij zijn een progressieve rockband uit Salt Lake City, Utah, Verenigde Staten. We bestaan al sinds 2010. Ons eerste album “Immured” kwam uit in 2011 en ons tweede album “Stagehound” in 2015. We toerden een paar keer door de VS, in het voorprogramma van Kansas, Styx en Lynyrd Skynyrd en enkele andere bekende classic rockbands. Van 2018 tot 2021 hadden we een pauze omdat onze leadzanger twee baby’s thuis had, maar we zijn er nu weer mee bezig en kijken ernaar uit om op een of andere manier onze stempel te drukken op de progressieve muziekwereld!

Je hebt onlangs het album “A Cell To Call Home” uitgebracht. Kun je ons er meer over vertellen?

Dit album is geschreven tussen 2017 en 2021. Het is een conceptalbum en vertelt het verhaal van een verslaafde die probeert zichzelf uit zijn moeilijke verleden te trekken terwijl hij door relaties en de problemen van het moderne leven navigeert. We hadden het geluk dat we voor dit album de hulp in konden roepen van een aantal bekende gastmuzikanten, waaronder Jordan Rudess (Dream Theater), Randy McStine (toerend lid van Porcupine Tree) en Dave Meros (Spock’s Beard). Het album is tot nu toe zeer goed ontvangen en het lijkt erop dat het nieuws over onze muziek zich snel verspreidt in Europa, wat voor ons erg spannend is!

Waar haal jij je inspiratie vandaan en waar luister jij zelf naar?

Onze muziek is sterk beïnvloed door klassieke progbands als Rush, Yes en King Crimson, maar ook door moderne bands als Porcupine Tree, Haken, Leprous en Opeth. We hebben individueel ook andere invloeden die af en toe in onze muziek opduiken om wat extra smaak toe te voegen. Cason Wood (basgitaar) houdt van hiphop, jazz en funk/soulmuziek. Ikzelf houd van new wave-muziek uit de jaren 80 en moderne kunst en indierock. Mike Lofgreen (drums) luistert veel naar black metalmuziek. Al deze dingen samen zorgen ervoor dat we denken dat het een unieke mix is.

Wat zijn jullie toekomstplannen?

We zijn al muziek voor ons volgende album aan het schrijven en hopen volgend jaar iets uit te brengen. In de tussentijd hopen we heel erg dat we Europa kunnen bereiken, want we zouden niets liever willen dan live optreden voor al onze nieuwe Europese fans!

Wil je nog iets zeggen tegen de lezers van Progwereld?

Hoi!!! We zijn Progwereld dankbaar voor de hulp bij het verspreiden van de boodschap over ons nieuwe album. We geloven echt dat we iets speciaals hebben gecreëerd, en we kunnen niet wachten om deze muziek mee op pad te nemen en jullie allemaal persoonlijk te ontmoeten! Proost!

Nieuw album en tour The Pineapple Thief

The Pineapple Thief werd in 1999 opgericht door zanger/gitarist Bruce Soord en beleefde in 2017 een wedergeboorte met de komst van Gavin Harrison (King Crimson, Porcupine Tree) op drums. Aangevuld door bassist Jon Sykes en toetsenist Steve Kitch hebben ze hun geluid de afgelopen jaren verder ontwikkeld, zoals op “It Leads To This” te horen zal zijn.

Frontman Bruce Soord over het album: “We hebben bijna drie jaar aan deze nieuwe nummers gewerkt. Het was de meest intense tijd die ik me kan herinneren binnen The Pineapple Thief. Persoonlijk werd ik ver buiten mijn bekende grenzen geduwd, wat geweldig is vanuit artistiek perspectief, maar ook heel erg uitdagend vanuit persoonlijk oogpunt. Conceptueel draagt het album bij aan mijn verlangen om het leven en de wereld om me heen te observeren en (proberen te) begrijpen.”

In februari en maart 2024 volgt een Europese tour, waarbij de groep op 24 februari de Melkweg in Amsterdam aandoet.

Bij het nummer The Frost is onderstaande video gemaakt die is opgenomen in IJsland.

Nummers
Put It Right (05:30)
Rubicon (04:37)
It Leads To This (04:43)
The Frost (05:40)
All That’s Left (04:26)
Now It’s Yours (05:59)
Every Trace Of Us (04:30)
To Forget (05:20)

Von Herzen Brothers brengt livealbum uit

Zanger/gitarist Mikko von Hertzen over het album: “Er zijn een paar dingen die we veel horen tijdens onze tournees over de hele wereld. Een daarvan is: ik vind je studioalbums erg leuk, maar nu heb ik je live zien spelen. We hebben het al zo lang als ik me kan herinneren over het uitbrengen van een livealbum. Tegen het einde van onze postpandemische tour besloten we om een optreden op te nemen en te filmen op onze thuislocatie in Helsinki. Er bestaat niet zoiets als een regulier Von Hertzen Brothers optreden, want voor ons is elke avond altijd anders en speciaal. De avond in Tavastia in februari 2023 was opwindend en we hopen dat je meegevoerd wordt naar die magische wereld door deze opname.”

De drie broers worden vergezeld door drummer Sami Kuoppamäki, bekend van de Finse cultband Kingston Wall. Toetsenist Robert Engstrand, bekend van zijn werk met onder andere The Flower Kings, completeert de line-up van Von Hertzen Brothers.

“Live At Tavastia” wordt uitgebracht als een limited edition (1000) gatefold dubbel-lp, een limited edition (1000) gatefold dubbel-cd en op alle streamingplatforms.
Volgend jaar gaat Von Hertzen Brothers de studio in om zijn negende studioalbum op te nemen, binnenkort meer nieuws hierover.

Nummers
Day Of Reckoning
Blue Forest
The Promise
Frozen Butterflies
Jerusalem
Peace Patrol
Trouble
You Don’t Know My Name
Flowers And Rust
New Day Rising
All Of A Sudden, You’re Gone
Long Lost Sailor
Sunday Child

Bezetting
Robert Engstrand: toetsen, zang
Jonne von Hertzen: basgitaar, toetsen, zang
Kie von Hertzen: gitaar, zang
Mikko von Hertzen: zang, gitaar
Sami Kuoppamäki: drums

Ridderbuurt

We schrijven begin 21ste eeuw. Ridderbuurt in Boskoop (aan de Gouwe). Beroepsmuzikant, producent en studio-eigenaar Gerben Klazinga schreef een aantal nummers voor een uit te brengen progalbum. Dat album kwam er in 2004: “The Sun Also Rises”, met medewerking van bevriende muzikanten, waaronder zijn tien jaar oudere broer Joop. Het album, dat muzikaal een verbinding maakte tussen retro-prog en neo-prog, sloeg in als een bom en prijkte op veel jaarlijsten. De echte symfohoes hielp daarbij. De bandnaam werd gevonden door de straatnaam waar het allemaal begon te vertalen.

Vervolgens ging het snel met de -op dat moment- zevenmansformatie. Optredens in binnen- en buitenland zette de groep stevig op de kaart. Met als hoogtepunt een optreden tijdens NEARfest in de Verenigde Staten op 10 juli 2005. In 2007 verscheen het tweede album “Under A New Sign”. Daarna werd de bezetting teruggebracht tot een kwintet.


In deze samenstelling werd het derde album “Realm Of Shadows” uitgebracht. De prepresentatie van dat album vond – na een prijsvraag op deze website – voor een select aantal fans plaats op 25 september 2009 in Waalhalla te Nijmegen. Een jaar later volgde het dubbel live album “Rising Signs From The Shadows”, integraal opgenomen in, hoe kan het ook anders, Het Kasteel in Alphen aan den Rijn op 26 september 2009. Met “Nine Paths”, waarop Charlotte Wessels te horen is, werd doorgepakt.

Het jaar 2012 kende pieken en dalen. In april maakte de band bekend dat gitarist Mark Vermeule de band vanwege zijn werk (Mark verhuisde tijdelijk naar Japan) moest verlaten. In de jonge en talentvolle Mark Bogert uit Dordrecht (Penny’s Twisted Flavour) werd een opvolger gevonden. Datzelfde jaar ontving de groep op het iO Pages Festival 2012 uit handen van Ryo Okumoto (Spock’s Beard) de iO Pages Award voor het album “Nine Paths”. Vlak voor Kerstmis in dat jaar werd bekendgemaakt dat bassist Gijs Koopman werd vervangen door de zeer ervaren Peter Vink, bekend van onder meer Finch en Q65.

Grootse plannen werden gesmeed. Om de fans kennis te laten maken met de nieuwe bezetting werd in 2013 als teaser de ep “Between Two Steps” uitgebracht. Op 14 oktober 2014 werd “Hyperdrive” uitgebracht, gemixt door Joost van den Broek en met een bescheiden rol voor Arjen Lucassen. Het was het eerste officiële album in de nieuwe bezetting.


Op 9 en 10 april 2015 trad de band voor het eerst op in Polen als voorprogramma van Arena. Het optreden op 9 april 2015 in Katowice werd op 13 november 2015 uitgebracht op dvd, inclusief een cd van hetzelfde optreden. De titel daarvan is “Hyperlive”. In 2017 volgde het zesde studioalbum “Heaven And Beyond”. Bij de titeltrack verscheen de eerste officiële videoclip van de band opgenomen bij Radio Kootwijk. Ik had het genoegen dit als ‘merch- en PR man’ van 2014 tot en met 2016 van dichtbij mee te maken.

Net als 2012 was ook 2018 een roerig jaar. Met behulp van een crowdfunding werd geld ingezameld voor “D-Day”, een conceptalbum ter gelegenheid van 75 jaar D-Day. De voorbereiding van dit album werd verstoord door het vertrek van leadzanger Mark Smit. Luttele weken later werd een opvolger gevonden in Jan Willem Ketelaers, die een groot deel van de teksten voor het album schreef. De aangekondigde tour in 2020 viel in het water door de coronapandemie. Gedurende deze pandemie werd een vervolg, “D-Day II: The Final Chapter” uitgebracht. Dat bleek het laatste album van de groep, want op 10 december 2022 maakte de groep bekend dat de ridders hun harnassen aan de wilgen hangen.

Met een laatste optreden in Luxor Live te Arnhem op 10 december 2023 komt er écht een eind aan een van de beste progbands die Nederland heeft gekend.

Ridders voor altijd! Ik zal jullie missen.


Laatste bezetting:
Mark Bogert: gitaar (sinds 2012)
Pieter van Hoorn: drums, achtergrondzang (sinds 2004)
Jan Willem Ketelaers: zang (sinds 2018)
Gerben Klazinga: toetsen, achtergrondzang (sinds 2004)
Peter Vink: basgitaar (sinds 2012)

Voormalige bandleden:
Rinie Huigen: gitaar, achtergrondzang (tot 2008)
Joop Klazinga: toetsen, dwarsfluit (tot 2008)
Gijs Koopman: basgitaar, Moog Taurus baspedalen (tot 2012)
Mark Vermeule: gitaar, achtergrondzang (tot 2012)
Mark Smit: zang, toetsen (tot 2018)

Discografie:
D-Day II: The Final Chapter (2022)
D-Day (2019)
Heaven And Beyond (2017)
Hyperlive (2015)
Hyperdrive (2014)
Between Two Steps (2013)
Nine Paths (2011)
Rising Signs From The Shadows (2010)
Realm Of Shadows (2009)
Under A New Sign (2007)
The Sun Also Rises (2004)

Een kleine greep uit grote internationale festivals:
Night Of The Prog, Loreley – Sankt Goarshausen, Duitsland
NEARfest, Verenigde Staten
ProgSud Festival in Marseille, Frankrijk
FMPM Montreal, Canada
Slottsskogen Goes Progressive in Göteborg, Zweden
2DAYS PROG Festival in Veruno, Italië

Winter’s End Festival, Chepstow, Verenigd Koninkrijk

Even voorstellen: Thomas Glönkler

Niet iedereen zal je kennen. Kun je ons iets over jezelf vertellen?

In de jaren negentig speelde ik gitaar bij de band ICU. We brachten toen drie albums uit, waarvan ons tweede “Now And Here” nog steeds door veel luisteraars wordt gewaardeerd. Na de millenniumwisseling bracht ik twee soloalbums uit: “Auszeit” (2005), een album op basis van gitaar en fluit, en “Goldstadt” (2010), een conceptalbum over de verwoesting van de Duitse stad Pforzheim tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Je hebt onlangs het album “Tiefenland” uitgebracht. Kun je ons er meer over vertellen?

“Tiefenland” is een conceptalbum met Duitse teksten waar ik meer dan tien jaar aan heb gewerkt. Het is een heel persoonlijk album over onze menselijkheid, onze oorsprong en ons wezen in deze wereld. Ik zou de muziek omschrijven als artrock in de breedste zin van het woord, ook al is het gelaagd. Er staat ook wat pop en – uiteraard – progrock op het album.

Waar haal jij je inspiratie vandaan en waar luister je zelf naar?

Ik probeer met open ogen door de wereld te gaan. Ik vind dus overal inspiratie. Werken als leerkracht op de basisschool en elke dag samen zijn met kinderen inspireert mij altijd weer. De kinderen kijken nog zo fris en spontaan naar de wereld. En niet in de laatste plaats probeer ik aan mezelf te werken, zodat ik hopelijk een frisse blik kan behouden.

Muziek is voor mij altijd een toevluchtsoord geweest. Ik hou ervan dat muziek innerlijke gevoelens in mij oproept. Wat dat betreft luister ik naar een breed scala aan muziek – van klassiek tot pop en prog. Ik hou er niet van als muziek te technisch of intellectueel is, bijvoorbeeld muziek waarbij alleen virtuositeit op de voorgrond staat. Ik ben meer geïnteresseerd in stemmingen en sfeer.

Wat zijn jouw toekomstplannen?

Momenteel denk ik na over het realiseren van een live optreden waar ik “Tiefenland” integraal wil spelen. Het is mogelijk dat dit in de komende maanden werkelijkheid wordt. Momenteel werk ik aan mijn nieuwe album, waarvan sommige nummers al een tijdje in mijn la liggen. Met andere woorden, “Tiefenland Volume 2” staat al in de planning!

Wil je nog iets zeggen tegen de lezers van Progwereld?

Allereerst wil ik iedereen bedanken die interesse toont in mijn muziek. Er zit veel werk en passie in “Tiefenland”. Helaas maken de recente tijden het voor onafhankelijke muzikanten zoals ik niet gemakkelijk om op professioneel niveau te bestaan of muziek te produceren. Dalende verkopen en streaming zijn een trieste realiteit. Ik denk dat dit het nog belangrijker maakt dat loyale luisteraars hun favoriete muzikanten steunen. Dus als je mijn muziek leuk vindt, nodig ik je uit om mijn Bandcamp-pagina te bezoeken en de aanbiedingen te bekijken. Het maakt echt een verschil.

King Crimson-documentaire in de bioscoop

King Crimson is een band waar mensen letterlijk dolgraag bij willen horen. De documentaire “In the Court of the Crimson King: King Crimson at 50” is een zwart-komische film voor iedereen die zich afvraagt of het de moeite waard is om alles op te offeren voor een enkel moment van transcendentie. Al meer dan 50 jaar leidt Robert Fripp, ook beroemd om zijn werk met David Bowie en Brian Eno, een unieke creatieve omgeving. Hierin spannen vrijheid en verantwoordelijkheid samen om het uiterste te eisen van de bandleden, die alleen worden verlicht door het applaus van een publiek, doch wier aanbidding echter  hun leven nog moeilijker dreigt te maken. Het is een bevredigende en tegelijk gevaarlijke omgeving, waarin het buitengewone mogelijk is, niets zeker is en niet iedereen ongeschonden overleeft.

De documentaire is te zien in de volgende (arthouse) bioscopen. Raadpleeg de betreffende bioscoop voor datums en tijden.

Kino – Rotterdam
Focus – Arnhem
LantarenVenster – Rotterdam
Filmtheater – Hilversum
Luxor Theater – Zutphen
Forum – Groningen
Slieker – Leeuwarden
Concordia – Enschede
Het Ketelhuis – Amsterdam
Het Fraterhuis – Zwolle
Cacaofabriek – Helmond
Chassé – Breda
Filmtheater – Hilversum
Rebel Rebel – Dordrecht
Wenneker Cinema – Schiedam
Louis Hartlooper – Utrecht
Filmhuis – Breda
Lab-1 – Eindhoven
De Melkweg – Amsterdam
Lux – Nijmegen
De Cacaofabriek – Helmond
Filmhuis – Den Haag

België:
Studio Skoop – Gent
BUDA – Kortrijk
De Cinema – Antwerpen
The Roxy Theatre – Koerse

Live album van Porcupine Tree’s “Closure/Continuation”

Voor het eerst sinds oktober 2010 trad Porcupine Tree op maandag 7 november 2022 op in een uitverkochte Ziggo Dome te Amsterdam, voor de enige show in de Benelux. Dit optreden wordt op vrijdag 8 december 2023 door Sony Music uitgebracht op vinyl, Blu-Ray en als cd/dvd boxset.

“Closure/Continuation.Live” is een audiovisuele weergave van de terugkeer van Porcupine Tree op het podium. De luisteraar/kijker ervaart de hele show alsof hij/zij zelf op het podium staat. Steven Wilson, Richard Barbieri en Gavin Harrison – aangevuld met de muzikanten Randy McStine (gitaar) en bassist Nate Navarro – spelen tijdens deze show een groot deel van Porcupine Tree’s reünie-album uit 2022. Daarnaast staan klassiekers en publieksfavorieten als Trains, Fear Of A Blank Planet en Anesthetize op de setlist.

Nummers:
1. Blackest Eyes
2. Harridan
3. Of The New Day
4. Rats Return
5. Even Less
6. Drown With Me
7. Dignity
8. The Sound Of Muzak
9. Last Chance To Evacuate Planet Earth Before It Is Recycled
10. Chimera’s Wreck
11. Fear Of A Blank Planet
12. Buying New Soul
13. Walk The Plank
14. Sentimental
15. Herd Culling
16. Anesthetize
17. I Drive The Hearse
18. Sleep Together
19. Collapse the Light Into Earth
20. Halo
21. Trains

Even voorstellen: John Lönnmyr

Niet iedereen zal je kennen. Kun je iets over jezelf vertellen en wat je tot nu toe muzikaal gezien hebt gedaan of bereikt?

Nou, ik ben al meer dan twintig jaar sessiemuzikant. Ik zie mezelf vooral als jazz-/rockmuzikant, maar ik doe ook veel optredens met Stefan Andersson, een Zweedse singer/songwriter.

Mijn eerste band, Valinor’s Tree, speelde zwaar progressief spul. Later sloot ik me aan bij de band van Stefan Renström, Simon Says, voornamelijk voor liveoptredens. Ik heb zoveel van Stefan geleerd, zowel muzikaal als over het leven. Zonder hem zou ik niet zo van analoge synths en Hammondorgels hebben gehouden. Sterker nog, wij (Simon Says) staan op het punt zijn laatste compositie uit te brengen, “Tigers”, een prachtig en majestueus epos met verbluffende teksten die de hele band aan het huilen maakten toen we ze voor het eerst lazen. Helaas is Stefan een paar jaar geleden overleden en hij wordt echt gemist.

Ik speel met de jazzgroep Thymeshift, mijn orgeltrio Aunt Nancy en de psych-rockers Divers, maar mijn hoofdband is The Night Flight Orchestra. Het is een klassieke AOR-band met veel progressieve invloeden. Deze zomer hadden we de eer om voor Kiss te openen tijdens hun laatste twee shows in Zweden. Ook toerden we door Australië en speelden we op festivals. Het is een geweldige band om deel van uit te maken! Er zit veel talent in die band. Het zijn werkelijk geweldige muzikanten, visionairs en songwriters.

Ik heb ook in de muziektheaterwereld gezeten, muziek gecomponeerd voor dansvoorstellingen en veel muziek gearrangeerd voor symfonieorkesten en koren. Ik denk dat ik wat rusteloos ben als het om muziek gaat. Maar ik vind het geweldig!

Je hebt onlangs het album “Aftonland” uitgebracht. Dat is je tweede soloalbum. Kun je ons er meer over vertellen?

Het begon allemaal tijdens de pandemie, toen er geen optredens waren en ik veel tijd thuis doorbracht met mijn piano. Ik heb een aantal melodieën gecomponeerd en gearrangeerd in een stijl die ik ken, met Mellotrons, Hammondorgels, analoge synths en een Rickenbacker basgitaar. Het was zeer bevredigend. Het schrijven werd gemakkelijk en plezierig. Ik ontdekte dat ik dit al 25 jaar wilde doen, dus laten we zeggen dat het tijd werd! Ik beschouw het als een eerbetoon aan mijn twintigjarige zelf, en als gevolg daarvan zijn de titels ontleend aan boeken die ik las en films die ik in die tijd heb bekeken.

Ik was niet van plan een band te beginnen; ik wilde gewoon wat nummers opnemen en kijken waar het toe leidde. Ik nodigde een aantal van mijn favoriete vrienden en muzikanten uit om deel te nemen, zoals mijn vrienden Anders Brisman en Mattias Jarlhed van Valinor’s Tree. Het bleek allemaal veel beter te klinken dan ik had verwacht. Ik vroeg de kunstenaar David Palmqvist om een hoes te maken, en toen hij akkoord ging, wist ik dat ik het ook op vinyl moest uitbrengen. Het schilderij liet me met ontzag achter!

Ik ben altijd op de achtergrond gebleven en ik voel me erg op mijn gemak in die rol. Het runnen van mijn eigen project en het zelf nemen van alle artistieke beslissingen was een beetje buiten mijn comfortzone, maar het was een vrolijke en lonende reis van persoonlijke groei.

Met “Aftonland” heb ik ernaar gestreefd om niemand anders dan mezelf tevreden te stellen. Het is een zeer persoonlijk album, dat voor mij een enorme betekenis heeft. Je zou het kunnen zien als een samenvatting van mijn muzikale reis tot nu toe, maar ik ben meer dan blij als het bij iemand anders resoneert!

Is er een verschil met je eerste solo-album “Ristor”?

“Ristor” is volledig gemaakt met mijn modulaire synth. Het is dus echt anders dan “Aftonland”. Het was in 2020, de eerste zomer van de pandemie. We hadden een huis op het platteland geleend en ’s nachts nam ik improvisaties op die synth op. Hoewel ik een toetsenist ben, worden er op “Ristor” geen toetsen gebruikt. Alleen schuifregelaars en knoppen. Je zou kunnen zeggen dat het een nogal experimenteel album is. Er is bijvoorbeeld een dronetrack, één noot voor tien minuten, haha! Het is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar ik vind de muziek prachtig!

Waar haal jij je inspiratie vandaan en waar luister jij zelf naar?

Andere kunstvormen inspireren mij. Ik lees boeken en kijk films. Om mijn hoofd leeg te maken en nieuwe ideeën op te doen, beoefen ik de fijne kunst van het hardlopen als langeafstandsloper.

Ik vind genres saai; er is zoveel interessante muziek in veel verschillende stijlen, zoals jazz, singer/songwriters, folk en klassieke muziek. Natuurlijk heb ik veel naar progressieve rock uit de jaren 70 geluisterd, zoals Genesis, Yes en King Crimson. Ik hou echt van de Scandinavische progressieve scene, met een speciale voorliefde voor Anekdoten, sinds het begin van de jaren negentig. En als toetsenist heb ik naar veel pianisten geluisterd, waaronder Keith Jarrett, Otis Spann, Bobo Stenson en Jan Hammer, om maar een paar helden te noemen.

Wat zijn jouw toekomstplannen?

Zowel The Night Flight Orchestra als Thymeshift gaan volgend jaar nieuwe albums uitbrengen, dus het zal waarschijnlijk veel van mijn tijd opslokken. Deze winter doe ik ruim twintig optredens met Stefan Andersson, en in april gaan we met NFO op tournee door Zuid-Amerika. Ik hoop dat ook wij een fijne festivalzomer krijgen!

Wil je iets zeggen tegen de lezers van Progwereld?

Ik hoop dat je geniet van “Aftonland”! Tot ziens onderweg!

Nieuw album van Dave Kerzner

“Heart Land Mines Vol.1” is een autobiografisch conceptalbum over het verlaten van Los Angeles in de jaren negentig, na een breuk en het doorkruisen van de Verenigde Staten met een gitaar om na te denken en liedjes te schrijven.

Het is Kerzner’s vierde soloalbum en het vervolg op “The Traveler”. Zoals te doen gebruikelijk werkt een keur aan gasten aan het album mee. We noemen Fernando Perdomo, Matt Dorsey (Sound Of Contact), Durga McBroom (Pink Floyd), Elliott Randall (Steely Dan), Lyle Workman (Jellyfish, Beck) en Joe Deninzon ( Kansas).

Dave Kerzner zegt hier zelf over: “Aan dit album is vele jaren gewerkt. Ik was er af en toe mee bezig sinds het midden van de jaren negentig. De verhalen in de nummers zijn gebaseerd op gebeurtenissen in mijn leven toen ik twintiger was. Ik ben blij dat ik dit album nu, 25 jaar later, eindelijk kan uitbrengen.”

Nummers
True Story (Part One)
Eye Of The Storm
Dreaming In LA
Genevieve
Back To One
Pushed Me Out
When The Heart Sinks Like A Stone (Another Miss Broadway)
Worlds Apart
Dirty Girl
Manic Calm
Too Far Gone
To The Eye (Reprise)
Sirens Song
True Story (Part Two)

Bezetting
Derek Cintron: drums
Mark McCrite: gitaar
Joe Deninzon: strijkinstrumenten
Matt Dorsey: gitaar, basgitaar, percussie
Daniel Kerzner: blaasinstrumenten
Dave Kerzner: zang, gitaar, toetsen, percussie
Fernando Perdomo: gitaar, basgitaar, drums
Gene Siegel: bouzouki, gitaar