EmpyriumAlbum

Drummer, gitarist en zanger Markus Stock is gedurende het hele bestaan van Empyrium de mastermind én het absolute middelpunt binnen de band. Als multi-instrumentalist begon hij zijn carrière als drummer (op potten en pannen) maar heeft zich in de jaren daarna bekwaamd in gitaar, toetsen en zang. Als elfjarig jongetje stond hij met achttienjarige vrienden in de slaapkamer van zijn ouders te oefenen.

Inspiratiebronnen waren de mainstream bands als Metallica, Iron Maiden en Slayer. Ook bands als Ulver met het album “Kveldssanger”. Cradle Of Filth, Paradise Lost, Dead Can Dance en Enya dienden in de jaren negentig als inspiratiebron voor de muziek van Empyrium. En omdat Schwadorf nog eens extra werd aangetrokken door occultisme en satanisme groeide al snel de liefde voor donkere, sombere en melancholische muziek.

De muziekstijl ten opzichte van voorganger “A Wintersunset…” is niet drastisch veranderd, hoewel de productie een stuk verzorgder is. De soms wat schelle synthesizerklanken van het duo zijn ingewisseld voor een aangenamer geluid, de composities zijn gedurfder en gevarieerder. Ook kan je hier voor het eerst spreken van een folkloristisch karakter getuige de track The Blue Mists Of Night; de blackmetal vocalen zetten je wellicht nog wat op het verkeerde been.

Een song die synoniem staat voor Empyrium is in mijn geval de track Mourners. Het bevat een ongekende sterke melodie die zich gelijk in je systeem nestelt. Ook het vervolg van het nummer is sterk. Ode To Melancholy, de titel verwoordt gelijk het concept, is van uitmuntend niveau en een nummer waarin je heerlijk kan wegzinken in weemoedigheid.

Lover’s Grief  begint als een onheilspellende tune van een James Bond film. De negen minuten durende track is van ongekende schoonheid, wederom gevuld met veel toetsen, de zang ligt hier wat zwaar op de maag. Dat komt voornamelijk door de gebroken stem van Stock, maar hij wisselt ze vervolgens ook nog eens af met screams en een ‘plechtig’ gezongen gedeelte. De stijl van de muziek wijkt overigens niet veel af van de neoprog stijl van de beginnende jaren negentig. Beschouw het als een stevige Pendragon of Arena stijl.

De cd sluit af met een voorproefje wat je mag verwachten van de opvolgende Empyrium albums. The Ensemble Of Silence begint met akoestische gitaren, dwarsfluit en fluisteringen van Schwadorf. Ook dit nummer is in al zijn schoonheid uniek en bijzonder gecomponeerd, hoewel de overgang op twee-derde van de song wel heel abrupt en onbeholpen klinkt. Het maakt in elk geval duidelijk dat Markus Stock als muzikant en producer nog veel kan leren.

Wanneer is een album een klassieker in het genre? Dat is natuurlijk moeilijk aan te geven, zeker op het moment dat een album net is uitgebracht. Feit is dat “Songs Of Moors And Misty Fields” achteraf gezien baanbrekend is geweest voor een uiterst kleine niche, die van folkloristische en symfonische metal met black-metal vocalen. Na dit album slaat de band een andere weg in, die zeker evenzo bijzonder is. Empyrium groeit door naar een cultstatus…