EmpyriumAlbum

Progwereld verdient zijn bestaansrecht om de progliefhebber  te rapporteren over muziek die de naam doet vermoeden, met daarbij de overlappingen die het genre doet suggereren. Nu wil het nog wel eens zo zijn dat we van de bewandelde paden afwijken en zo nu dan ook wat meer richting de metal en aanverwante muziek schuiven. Laat de Duitse band Empyrium nu eens een voorbeeld zijn van verschoven interesses van één bepaalde recensent.

De band Empyrium is in 1993 ontstaan toen de piepjonge Markus Stock (aka ‘Schwadorf’) en Andreas Bach de band oprichtten en vooral de natuur als inspiratie voor hun muziek gebruikten.  Al vrij snel wordt de band opgepikt door het eigenzinnige Prophecy Records, een label wat kort voor het verschijnen van dit album in Duitsland was opgericht. Meerdere albums worden uitgebracht en tussendoor wordt zanger en toetsenist Thomas Helm (aka ‘Helm’) opgepikt die vanaf 1998 de vacature van Andreas Bach invult. Tot  aan 2003 wordt er intensief muziek geproduceerd en worden verschillende albums uitgebracht die ook de nodige aandacht krijgen in de muziekpers. In die periode verandert de muziekstijl veelvuldig, van akoestisch met een vleugje renaissance  tot aan black en doom metal achtige composities. Na 2003 valt de band uit elkaar, maar Prophecy Records brengt in 2006 nog wel de verzamel-cd  “A Retrospective…” op de markt, die net als de andere cd’s prima verkoopresultaten oplevert.

In 2010 komen Schwadorf en Helm weer bij elkaar en verschijnt de live cd/dvd  “Into The Patheon”, die gelijk het nieuwe begin van de band markeert. In 2014 verschijnt na een intensief schrijfproces dit album “The Turn Of The Tides”. Evenals alle andere albums staat ook op dit album de natuur met de vier verschillende jaargetijden centraal. Hoewel de muziek in de lopende jaren geëvolueerd is, kan de muziek nog altijd omschreven worden als een mix tussen symfonische en atmosferische rock, folk en doom metal.  Liefhebbers van Dead Can Dance, Agalloch, Alcest, Metus en Nucleus Torn moeten dit vooral eens proberen, er bestaat een dikke kans dat deze kennismaking positief uitpakt. Maar ook bijvoorbeeld Pink Floyd kunnen dit zo maar eens waarderen.

Opener Saviour begint na een boeiende pianointro licht bombastisch en je maakt gelijk kennis met de ietwat monotone, beklemende baritonstem van Helm. Desondanks weten zijn stembanden een intrigerende klank voort te brengen en blijf je geboeid luisteren. Deze track is dan ook uitermate geschikt om je in een rustgevende en melancholische bui te drukken. Een nummer dat na vele draaibeurten nog kippenvel oplevert, is Dead Winter Ways. Zoals de titel al aangeeft is dit een heerlijk stemmingmakend nummer waar de melancholie vanaf druipt. De song is te omschrijven als een mix tussen folk, symfonische rock en doom metal.

We Are Alone is het kortste nummer van het album en wordt gedomineerd door de piano en de zang van Helm. Je kan het meer beschouwen als een intermezzo tussen The Days Before The Fall en With The Current Into Grey. Het laatstgenoemde nummer is in het begin nogal dromerig waarin de elektrische gitaar van Schwadorf bijna verslavend en een tikje benevelend werkt. Met fases komen er dissonante gitaren voor de dag die je weer wakker schudden. Het titelnummer sluit het album af met opnieuw een dromerige sfeer. Het nummer wordt gedomineerd door relaxt gitaargeluid met zo nu en dan Gregoriaans aandoende zangpartijen. Wellicht het meest gangbare en eenvoudige nummer van het album, wel heerlijk in beleving.

Deze muziek verdient het om in een ontspannen modus beluisterd te worden. De band is in staat om een indrukwekkend en vooral een weemoedige sfeer voort te brengen. Neem er de tijd voor, het liefst onder een hoofdtelefoon en in een luie stoel. Liefhebbers van folk, melancholie en doom metal gaan hier zeker van genieten.

Ruard Veltmaat