Glass HammerAlbum

Glass Hammer was toch altijd Steve Babb én Fred Schendel?! Het heeft er alle schijn van dat de nieuwe van deze Amerikanen, “Arise”, een solo-optreden van Babb is. Schendell figureert slechts op één nummer. Zou hij gecanceld zijn? Eerder is op Progwereld al aangekondigd dat we met dit album de ruimte ingaan. De achtergrond van de verkenning van de ruimte staat centraal en we volgen de buitengewone reis van een androïde die op pad is gestuurd om heel diep in de Melkweg te gaan loeren. Arise is, gelet hierop, de logische afkorting van Android Research Initiative for Space Exploration. Volgens Babb eindigen we met een oerknal in plaats van dat dit het begin is geweest, in een verhaal over kosmische angst en verwondering.

Riemen vast, we gaan los! Het korte, maar direct intensieve opstijgen is instrumentaal met toetsen, gitaar en percussie. Boven de stevigheid van Wolf 359 legt Hannah Pryor haar heldere stem neer, naast melodieuze stukken op gitaar en toetsen. Ronduit pittig klinkt Arion (denk aan Rush), de vervormde stem van Babb maakt het geheel er niet vriendelijker op. Het uitgebreide duel tussen de bas- en gitaarsnaren is een boeiende, op dit heftige werkje. Het roer gaat volledig om en we raken drie  minuten in de zweefstand als Mare Sirenum langskomt. Denk aan de toetsengrootheden van weleer of bands als Kraftwerk en Tangerine Dream.

Veel toetsen met dito vervorming markeren de start van Lost. Pryor gaat op haar mooist zingen op een bedje van drums, percussie  en zachtere synth-klanken. Zacht giert de gitaar hier nog wat omheen. Tijd voor weer een stukje gezang van Babb zelf, je moet er van houden. We komen met Rift At Wasp-12 nu echt in de buurt van de hardrock. Een buitengewoon solide beukende ritmesectie ondersteunt het ronduit stevige gitaarwerk à la Black Sabbath. Schendel duikt hier even op met gitaar- en drumwerk.  Pryor neemt vocaal het stokje weer over, maar de heavy structuur blijft in Proxima Cenatauri B. De enigszins vervormde gitaarsoli klinken best lekker.

Dan wachten ons nog twee epics. Het titelnummer is weer het domein van de onnavolgbare baslijnen van Babb. Het synthesizerwerk is beklemmend. Het psychedelische van Pink Floyd klinkt erin door. Pryor klinkt scheller, minder prettig. Is een duel tussen basgitaar en toetsen mogelijk? Ja! Reese Boyd lijkt vrijuit te improviseren op gitaar, maar Babbs gebas blijft toch de boventoon voeren, al  moeten we het drumwerk van Randall Williams hier ook niet uitvlakken.

Dik een kwartier maken we een langgerekte galactische battle mee in The Return of Daedalus.  Stuwend en indringend gaan de basgitaar en de drums maar door en door om hiervoor een granieten fundament te leggen. Toetsen en vooral de gitaar lijken een vrije rol te hebben om hier tussendoor te meanderen. Een flink uit de hand gelopen jamsessie, zo lijkt het. Heel heftig, heel intens.

Glass Hammer, vooral in de persoon van Steve Babb, verlaat met “Arise” volgaarne de gebaande paden. Ze laten zich niet in een hokje stoppen en vermengen uiteenlopende muziekstijlen tot een boeiend geheel. Progressieve rock, dat zeker, maar uitstapjes naar metal, hardrock, psychedelische rock, synthesizermuziek, langgerekte soundscapes, we krijgen het allemaal voorgeschoteld. De klasse druipt er in vette klodders vanaf, al moet ik er nog steeds erg aan wennen. Het komt nog niet helemaal binnen. Misschien moet ik me meer (in space) laten gaan, voordat ik kan opstijgen.