Monkey3 is weer terug na vijf jaar pauze…
De band bestaat inmiddels nagenoeg een kwart eeuw en is aangekomen bij het achtste album. De band heeft een speciaal thema gekozen voor “Welcome To The Machine” en de muzikale thema’s zijn geïnspireerd op films als “2001: A Space Odyssey”, “The Matrix”, “Sunshine”, “Solaris” en “1984”. En om helemaal specifiek te zijn wordt in de films de relatie tussen mens en machine uitgelicht. Bij voorkeur moet dit album ook in één ruk geluisterd worden om het concept volledig te ervaren.
De Zwitserse band heeft er nooit doekjes om gewonden en zegt zelf ook sterk beïnvloed te zijn door Pink Floyd en dat is zeker op dit album goed te merken. Het bewijs van die “Floyd” liefde vind je op een groot gedeelte van de cd, om te beginnen in het eerste nummer, Ignition. Het heeft een speelduur van ruim tien minuten, is spacy en meeslepend. Collision is heerlijk bas gedreven en is een nummer dat we gewend zijn van Monkey3 uit het verleden, met een knappe balans tussen gitaren, drums en elektronica. Hoewel de combinatie in het verleden veel gebruikt is door de band, kun je het een innovatief nummer noemen. De band maakt hier keuzes die het in het verleden niet snel nam: de elektronica en de toetsen staan evenredig competitief tegenover de elektrische gitaren. Eveneens herkenbaar (de tune) is Rackman. Herkenbaar voor de fans van Monkey3 vanaf de eerste minuut, het is overweldigend en imposant.
De stoner elementen uit het verleden zijn nog steeds aanwezig binnen de huidige muziek van Monkey3, zeker als je luistert naar Kali Yuga. Desondanks verliezen die elementen wel wat aan gewicht. Het blijft wat onduidelijk waar de band met dit nummer naar toe wil, het suddert een beetje voort, maar kent in ieder geval verfijnde drumtechnieken van Walter. De gitaarsolo van Boris is legendarisch en moedigt aan eens een liveconcert van deze band te bezoeken. Wat deze band ook aantrekkelijk maakt is dat ze de gitaren veelvuldig vervormen, waardoor er regelmatig een mysterieus en spacy geluid ontstaat. De overdracht van de fascinatie voor sciencefictionfilms is daarmee uitstekend gelukt. En hoewel het productieteam en de studio hetzelfde waren als bij “Sphere”, klinkt het nog een stukje frisser dan het voorgaande album. Met andere woorden; het is uitstekend geproduceerd.
Het is zeer waarschijnlijk dat de kenners van deze band zullen beamen dat er op “Welcome To The Machine” een grote knieval is gemaakt voor Pink Floyd, meer dan op de voorgaande cd’s. Alleen, het manifesteert zich op dit album wel heel ongegeneerd duidelijk. Tussen die Floyd-invloeden kunnen de fans van post- en progressieve rock ook nog genoeg experimentele minuten beleven, zeker als je het twaalf minuten durende Colapse luistert. De cd wordt daarmee opzwepend afgesloten…
…hoe dan ook presteert de formatie nog steeds op een fijn niveau. Niet het beste of meest innovatieve album binnen hun discografie, toch zeker het checken waard. De band is in 2024 meerdere keren te bewonderen op Nederlandse podia, live schijnt de band helemaal te gek te zijn.
CD:
Vinyl: