Sylvan & RPWLConcert

Foto’s: Richard Winkel

Onderweg naar De Boerderij vroeg ik me af hoe lang het geleden was dat ik Sylvan daar voor het laatst aan het werk had gezien. Zanger Marco Glühmann gaf al snel zelf het antwoord: 11 jaar geleden. Dat was ten tijde van het album “Sceneries”. In 2015 kwam toen “Home” uit en zes jaar later het behoorlijk briljante laatste album “One To Zero”. Deze avond was een dubbel headliner concert met hun landgenoten RPWL.

Sylvan mocht de aftrap verzorgen. Ik had gehoopt op een integrale versie van dat laatste werk, maar dat zat er niet in. We kregen gelukkig wel de mooiste nummers van dat album te horen: Encoded at Heart, Trust In Yourself, Part Of Me en Go Viral. Met het eerstgenoemde als hoogtepunt van het hele optreden.

Je kunt de muziek van Sylvan in een aantal categorieën stoppen. Je hebt de melodieuze kant met albums als “Artificial Paradise”, “Presets”, “One To Zero” en instant klassieker “Posthumous Silence”. Dan heb je ook de albums waarin ze qua intensiteit en lengte meer over de top gaan. Denk aan “X-Rayed”, “Home”, “Sceneries” en absoluut dieptepunt “Force Of Gravity”. Die laatste zijn de albums waarin Glühmann zich vooral van zijn Faith No More-achtige semi-agressieve kant laat zien. Een kant die ik vooral als een trucje bestempel. Een trucje waarbij hij het maximale van zijn stem vergt. Een stem die dat niet anderhalf uur aankan.

Op deze avond lag de nadruk van de setlist op de hierboven als laatste genoemde categorie. Dat is vooral in het begin razend knap, maar gaat na een paar nummers ook tegenstaan. Daarbij moet de zanger vaak veel tekst verstouwen die je amper kunt verstaan. Dieptepunt daarin vormde het  nummer King Of Porn, dat sowieso bar weinig structuur heeft en zodanig intens is dat het allemaal snel gaat tegenstaan. De origineel bedachte, maar veel te drukke animaties versterkten dat gevoel. In die zin zat er geen balans in de setlist en leken de gekozen nummers te veel op elkaar. Heel tof dat de laatste twee nummers van “Posthumous Silence” kwamen, maar toen was de stem van Glühmann al zodanig op, dat er heel wat missers in zaten.

Muzikaal zat het verder goed in elkaar, met een hoofdrol voor bassist Sebastiaan Harnack. Wat een geweldenaar is dat! Ik heb dan wel wat punten van kritiek, maar daar leek het publiek geen last van te hebben. De band ontving steeds een ovationeel applaus en de zeer goed gevulde Boerderij heeft deze band overduidelijk in het hart gesloten.

Om 22:30 uur was het de beurt aan de heren van RPWL. Het was de laatste show in het kader van het laatste album “Crime Scene” en daarom werd het album integraal gespeeld. Het geluid moest even op gang komen, zo was de gitaar van Kalle Wallner in het begin niet best te horen, maar dat keerde al snel ten goede. De band had ook twee achtergrondzangeressen meegenomen. Mede dankzij hen was de opener Victim Of Desire meteen een voltreffer.

Een podiumdier zal Yogi Lang nooit worden, maar hij houdt zich prima staande. De praatjes tussendoor zijn nog altijd niet zijn sterkste kant, maar vocaal gezien kent hij zijn grenzen en laveert daar prima binnen. De lange bassist Markus Grützner heeft het overduidelijk naar zijn zin op het podium en is zeker geen standaard bassist. Fijn als een bassist buiten de kaders durft te treden en avontuurlijk durft te spelen. Luister wat dat betreft alleen maar naar King Of The World en je weet wat ik bedoel.

RWPL is op zijn sterkst als ze een verhaal kunnen vertellen. En als er dan ook nog eens een zalig refrein aan verbonden is, is het volop genieten. Wat dat betreft staken Red Rose en A Cold Spring Day In ’22 er positief bovenuit. Maar ook de op en top proggy stukken King Of The World en Another Life Beyond Control stonden als een huis.

De achtergrondzangeressen voegden echt iets toe als ze hun eigen zanglijnen en ah’s en oh’s hadden. De stukken waarin ze met Yogi Lang meezongen kwamen veel minder goed uit de verf. Dan werd de zang te druk en werd het teveel een muur van geluid. Wat dat betreft zou RPWL in de leer mogen bij Solstice, waarbij de achtergrondzangeressen een enorme meerwaarde vormen.

Na het spelen van “Crime Scene” was er nog tijd over voor ouder werk met als hoogtepunt Hole In The Sky. Na het min of meer verplichte, maar altijd goede, Roses kwam er een einde aan een ietwat wisselvallig Duits avondje.