Dream TheaterAlbum

Let op: Voor die-hard fans en verzamelaars alleen!

Deze waarschuwing dienen we echt wel vooraf te geven. Dit album uit de “Lost Not Forgotten Archives” reeks is een heruitgave van de twee eerste demo’s uit de ontstaansperiode van Dream Theater.

Deze band, gevormd door John Myung, John Petrucci en Mike Portnoy, neemt onder de naam Majesty een aantal nummers op via een eigen analoge 4-track bandrecorder. De kwaliteit is dus,  zelfs na een remastering en een oppoetsbeurt, slecht. Maar als archiefmateriaal en voor de liefhebbers van deze band die benieuwd zijn naar de beginperiode van deze succesvolle progmetal band, is dit echt even smullen. Je moet wel door de schelle en slechte opnamekwaliteit heen kunnen luisteren, maar dan is het zeker leuk om een keer te beluisteren.

De eerste tien nummers zijn volledig instrumentaal en, met uitzondering van de Rush-cover, uitgevoerd op alleen gitaar, basgitaar en drums. Op YYZ horen we dan tevens Mike Portnoy op toetsen. Hoewel de opnamekwaliteit dus abominabel is, horen we wel direct de technische potentie van deze – toen nog 18-jarige – muzikanten. Zo horen we direct de gitaarvaardigheden van Petrucci op de openingstrack Particle E. Motion. Another Won is een ietwat steviger track, die later ook op de vocale promo-deel voorkomt. Met name Portnoy excelleert hier op zijn drumkit, maar de technische perfectie van Petrucci en zeker ook het uitmuntende basspel van Myung is al duidelijk hoorbaar.

De Rush cover YYZ laat duidelijk de kwaliteiten van de heren Portnoy, Myung en Petrucci horen. Een toch redelijk complex nummer van deze Canadese band wordt bijna perfect nagespeeld, waarbij de heren zelfs nog durven te excelleren in bas-, gitaar- en drumsolo’s. Ook Portnoy die voor de verandering naast de drumkit ook de toetsen beroert komt hier meer dan goed mee weg.

Het tweede deel – nummers 11 t/m 17 – bestaat uit een zevental gitaarminiaturen. Ongeveer gelijktijdig met deze demo-opnamen komt ook de eerste demo “The Crab Society North” van S.O.D. (afkorting van Stormtroopers Of Death) uit. Deze demo bevatte 63 korte nummers met een totale speelduur van circa vijftien minuten (het langste nummer duurt 57 seconden). Deze stijl wordt min of meer nagebootst op deze zeven korte gitaarnummers.

Op deze gitaarminiaturen wordt de ‘double-tracking’ techniek op de gitaar uitgeprobeerd. Bijzonder interessant zijn de double-trackings met gitaarparts van Randy Rhoads en Yngwie Malmsteen. Ook de gitaar double-tracking van Dee Dee Ramone door Mike Portnoy is interessant. Het spreidt nogmaals ten toon dat de heren uitstekende muzikanten zijn en ik verwacht dat ze hiermee hoge punten scoorden op de hoog aangeschreven Berklee College of Music. Gelukkig duren deze zeven nummers samen nog geen twee minuten in totaal, want meer dan interessant is dit niet te noemen.

En dan het derde deel van dit album. De laatste zes nummers betreffen de remasters van de eerder op het eigen YtseJam label uitgebrachte demo “The Majesty Demos” uit 1986. Deze demo, waarvan er oorspronkelijk slechts duizend kopieën op cassettetape zijn vervaardigd en uitgedeeld, bezorgt Dream Theater (toen nog Majesty) de doorbraak die – zoals we nu weten – heeft geleid tot één van de grotere bands in de prog metal scene. Met name de kopie die aan Jim Matheos van Fates Warning is gegeven blijkt de gouden move te zijn geweest.

Naast het drietal dat op de instrumentale demo te horen is, is de bandbezetting nu gecomplementeerd met Chris Collins op zang en Kevin Moore op toetsen. De toevoeging van synthesizer aan hun muziek maakt een belangrijk onderscheid met de heavy metal bands van dat moment. Zoals ik in de recensie van hun debuutalbum “When Dream And Day Unite“ ook beschrijf is ‘het veelvuldig gebruik van toetsen voor een metal band in die tijd erg controversieel’. Dit heeft de band echter wel groot gemaakt en de status gegeven die men nu heeft.

Deze demo start met Another Won, een nummer dat ook op het instrumentale deel te vinden is. Opvallend is de zanger Chris Collins, die vooral geselecteerd is omdat zijn stemgeluid gelijkenis vertoont met die van Geoff Tate. Het verhaal wil dat Collins aan de band is voorgesteld nadat iemand zijn demo met een noot-voor-noot gezongen versie van Queensrÿche’s Queen Of The Reich had gehoord. Hoewel het niveau van Tate met afstand niet wordt gehaald is de gelijkenis inderdaad frappant. Dat later voor hun debuutalbum een andere zanger is gekozen – die overigens wederom een vergelijkbare falsetto zangstem heeft – is overigens heel begrijpelijk. Van Collins hebben we hierna niet veel meer gehoord, het schijnt dat hij nadien alleen in tribute bands heeft gezongen en in een band genaamd Oblivion Knight.

Dat Dream Theater ooit ontstaan is als cover band is ondere andere te horen in het nummer Your Majesty. De eerste tonen van dit nummer en dan met name de drum- en baspartijen en de daarop volgende steigerende gitaarsolo doet in de verte denken aan Crazy Horses van The Osmonds. Het verwerken van bekende muziekmelodieën in hun muziek, maar daar dan een eigen technische draai aan geven, horen we vaker bij Dream Theater.

Een andere trademark van Dream Theater is hun vermogen om lange complexe nummers te maken. Op deze demo staat dan ook een nummer van ruim elf minuten. A Vision heeft al alle kenmerken van een epic-song waarvan we Dream Theater later leren kennen. Tempowisselingen, diverse solo-momenten en muzikale wendingen die het nummer voort doen stuwen.

De reeks “Lost Not Forgotten Archives” waarvan deze uitgave onderdeel maakt, wordt steeds meer een archief met uitzonderlijke, vreemde en bijzondere opnamen. Zo hebben we al bijzondere concertopnamen, speciale board mixes, instrumentale demo’s en speciale live cover-albums voorbij horen komen. Dit album vertelt de eerste muzikale voetstappen van Dream Theater en geeft een inkijk in het ontstaan van een toonaangevende progmetal band. Dat de kwaliteit in deze reeks ver beneden het peil ligt van de normale reguliere uitgaven moeten de echte fans dan maar voor lief nemen. Ik herhaal nog maar even de waarschuwing waarmee ik ook begon: ‘Alleen geschikt voor echte fans en verzamelaars’