Glass HammerAlbum

Zoals we bij het bespreken van “Arise” (https://www.progwereld.org/recensie/glass-hammer-arise/), de voorganger van “Rogue”, al opmerkten: de rol van medeoprichter Fred Schendel lijkt in Glass Hammer te zijn teruggebracht tot een gastrolletje. Daarmee komt de verantwoordelijkheid voor het welslagen van deze onderneming geheel op de brede schouders van Steve Babb, die alle stukken geschreven heeft en ook het leeuwendeel van de partijen heeft ingespeeld. De koers die hij op dit album inzet is bekend, maar toch ook weer anders.

Dat geldt, zoals wel vaker bij Glass Hammer, zeker ook voor de line-up. Hannah Pryor, die op “Arise” nog zo’n grote rol had, is uit beeld verdwenen. Ze is vervangen door zangeres Olivia Tharpe, die zeker zo goed is als Pryor, en door de Nederlandse zanger Thomas Jakob. Babb heeft verder de ingewikkeldere gitaarpartijen uitbesteed, onder andere aan David Wallimann, die tussen 2006 en 2010 ook in de band zat, en ook het drumwerk.

“Rogue” kan natuurlijk onmogelijk geen conceptalbum zijn. In dit geval gaat het over een man en zijn reis. Wat lijkt op een reis naar een gelukkigere tijd in zijn verleden, pakt onverwacht uit. De tien liedjes gaan volgens Steve Babb over spijt en het besef van sterfelijkheid, gezellige kost. Toch is het album niet zwaar op de hand, eerder zeer toegankelijk, op het gladde af.

De plaat opent eigenlijk zelfs tamelijk opgewekt met What If, een upbeat liedje dat deze recensent meer aan Moon Safari deed denken dan aan Kansas en Genesis, waar Babb zelf naar verwijst. Dat geldt ook voor Tomorrow. Zo zijn er wel veel meer poppy stukken op de plaat te vinden. I Will Follow heeft niet alleen een bekende titel, als de lijn gezongen wordt door Thomas Jakob moet je wel heel erg je best doen om niet aan U2 te denken. Het is bijna plagiaat. The Wonder Of It All, met z’n jaren 80 elektronica, doet voor een seconde of tien aan Under Your Thumb van Godley & Creme denken. Pretty Ghost is zelfs (hapt naar adem) dansbaar! Al met al maken dit soort liedjes van “Rogue” een prettig lichtvoetige plaat. In die zin lijkt deze muziek meer op Barclay James Harvest dan op Genesis, daarvoor zijn de nummers ook niet complex genoeg.

Synthesizers hebben vanzelfsprekend de overhand op dit album, en daarin is Steve Babb ook een meester. De plaat klinkt enorm rijk, luxueus als een warm bad met satijnen bubbels. Het langste nummer, Terminal Velocity, heeft alles weg van zo’n space-out van Ozric Tentacles, overal flubberen en piepen arpeggio’s en stapelen de synthpads op tot een dikke donsdeken. Heel behaaglijk allemaal, zelfs als Reese Boyd een venijnige gitaarsolo geeft. Erg lekker nummer met een mooi bombastisch einde. De plaat sluit af met All Good Things, waarin eerdere thema’s nog een keertje langskomen, voordat de reis afloopt met het onvermijdelijke einde dat ons allemaal een keertje treft (spoiler alert!). Dit vind ik nog het minste nummer, een beetje lijzig en gezapig met een paar gezochte sprongetjes naar andere toonsoorten.

Glass Hammer, of eigenlijk Steve Babb, heeft weer een mooie plaat gemaakt, die me toch niet helemaal overtuigt. Het is wel erg luchtig en comfortabel allemaal, veel slagroom en weinig taart. Je hapt erin, het smaakt heerlijk, maar het is ook zó weg.