KauanAlbum

Ik was moe, een tikje teneergeslagen en niet helemaal fit. Ik had het nieuwe album van Kauan al in een vroeg stadium mogen ervaren en daarna nog zeker een keer of tien opnieuw geluisterd. Gezien de tijd die nog restte tot aan de release van dit album was er nog genoeg ruimte om de recensie te beginnen en af te ronden. Maar vanaf de bank, murw geslagen door de drukke activiteiten, realiseerde ik mij ineens hoe de muziek van “Wayhome” omschreven kan worden. Of eigenlijk; hoe ik er de juiste waarde aan moest meegeven.

Muziek die in essentie emotioneel meeslepend is, met weemoed, een klein laagje depressie en toch vol hoop. Hoop die je doet leven. Het voelt als thuiskomen en berusten. Als een alternatieve genezing voor je innerlijke onrust.

“Wayhome” is inmiddels het tiende album van Kauan en in feite is het complete team van “Ice Fleet”, dat bestond uit Vladislav Kudrin op gitaar, Juha Kuusela op drums en Les Vynogradov op basgitaar, vervangen door Finse muzikanten; uit het land waar bandleider Anton Belov sinds een paar jaar woont. Helena Dumell is als violist toegevoegd en qua sessiemuzikanten zijn Kristian Merilahti op drums en Niko Salminen als basgitarist binnengehaald. Als vanzelfsprekend heeft Belov de overige instrumenten ter hand genomen en echtgenoot Alina Belova speelt ook hier een rol als achtergrondzangeres met haar inmiddels bekende engelensound. Afijn, als je wat meer achtergrondinformatie over de totstandkoming van dit album wilt, moet je vooral het interview wat we naar aanleiding van dit album met hem hadden, eens lezen.

De cd is zoals bijna alle Kauan-albums conceptmatig aangepakt, maar verschilt muzikaal weer ten opzichte van voorganger “Ice Fleet”. Het geluid blijft een mix van postrock, gitaarmuziek en ambient klanken; ingetogen, sfeervol, soms stevig en vooral hypnotiserend.

Het album opent met naderend onweer, in een weergave die van onberispelijke kwaliteit is. Zeker met je hoofdtelefoon op is het alsof de elektrische ontlading zich om je heen afspeelt. De melodie, door een akoestische gitaar gebracht, brengt je zorgvuldig maar doelbewust in een hypnotiserende trip van een kleine vijftig minuten, gedurende de lengte van het album. De programmering klinkt bezwerend, melancholisch en vooral aangenaam.

Tijdens Outline / Pave horen we de eerste elektrische gitaar en de rustige, kalme zang van Belov. Uiteraard in de Finse taal. Nogmaals, het voelt comfortabel, het klinkt fijn. De drums klinken ruimtelijk, alsof je in dezelfde ruimte staat, zoals we nagenoeg van de meeste Kauan-producties gewend zijn. In dit nummer maken we ook voor het eerst kennis met de vioolstrelingen van Dumell.

De meeste fans die Kauan volgen, kennen het nummer Depart / Dive waarschijnlijk al, het was een van de eerste singles die werd vrijgegeven op het internet via social media en de streamingsdiensten. Het nummer begint in de stijl van de eerste twee nummers, maar hier wordt het tempo opgeschroefd en ontstaan er meer contrasten in de muziek. Het blijft echter meeslepend. We vinden hier sporen van “Kaiho”, maar ook het solowerk van Belov schemert hierin door. De pianoklanken doen denken aan het materiaal van “Piano Works”, hoewel die natuurlijk ook al duidelijk aanwezig waren op “Ice Fleet” en eerder werk. De sfeer zet zich vervolgens voort in Leave / Let Go, om even later geconfronteerd te worden met de muziek ten tijde van “Sorni Nai”. Al met al drukt het je steeds dieper in een hemels bewustzijn.

Zo kan elk nummer apart genoemd worden, maar dat is totaal onnodig. Deze cd luistert namelijk als een flow, als één geheel. Het is opnieuw een geweldige productie waar veel aandacht aan is besteed. Er zijn rustige fragmenten, maar ook postrock-achtige elementen, muren van geluid. Haste / Ascend bijvoorbeeld is stevig en doet je denken aan “Sorni Nai”, stevige gitaren waarvan er een zelfs doet denken aan southern rock. De viool van Dumell klinkt hier dan ook als een geluid van engelen die op je neerdalen. Wonderschoon, en de piano van Belov klinkt feilloos.

“Ice Fleet” was verre van slecht, maar er hing een andere flow over het album. Destijds beschreef ik dat als een omschakeling, maar achteraf is dat niet helemaal juist. Op dat album experimenteert Belov meer met instrumenten, worden meer postrockstructuren aangehouden, is er sprake van shoegaze, metal en wordt de grootsheid van de muziek wat meer opgeklopt. Met “Wayhome” heeft Belov een album afgeleverd, waarmee je figuurlijk thuis komt, zeker op het gebied van optimale beleving. Een beleving van hoop, melancholie en een herkenbare Kauan-sound. Muziek die je kunt binden aan je eigen emoties. Die kunst beheerst Anton Belov tot in de puntjes.