The Pineapple ThiefConcert

Een paar weken geleden las ik het volgende op de Instagram van The Pineapple Thief: “We’re switching things up for our upcoming European tour. Instead of the usual set, we’ll be playing longer—with a few surprises along the way. To make room for the extended set, there won’t be an opening act. Just us, you, and plenty of music.’’

Vorig album “It Leads To This” moest even landen, bij de eerste luisterbeurten leek het niet te kunnen tippen aan albums als “Dissolution” en “Your Wilderness”. Door het album meer tijd te geven en de tour te zien in de Melkweg vorig jaar viel het kwartje. Op dit album wordt namelijk duidelijk waar The Pineapple Thief zo goed in is; korte, relatief simpele (vergeleken met andere progbands) songs die hun kracht halen uit dynamiek en de aanstekelijke melodieën van Soord.

We hebben ons op 22 maart verzameld in de grote zaal van TivoliVredenburg, een grotere stap voor de band na de grote zaal van de Melkweg vorig jaar. De zaal, die het meest wordt gebruikt voor klassieke concerten, past goed bij The Pineapple Thief. Er is dus geen voorprogamma en de band begint stipt om 20.15 uur.

De band opent met The Frost, van het nieuwe album. Het begint meteen met een krachtige riff, en het wordt duidelijk dat ons (grotendeels) geen rustige avond te wachten staat. Als tweede nummer wordt meteen het bekendste nummer In Exile (van “Your Wilderness”) ingezet, met als intro de iconische Gavin Harrison-beat. Het publiek komt meteen los en er wordt zelfs al meegezongen. De gitaarsolo in dit nummer, vanavond gespeeld door Beren Matthews, is een van de beste progsolo’s van de afgelopen 10 jaar als je het de meesten vraagt. De band is vanavond in topvorm, waar het de vorige keer nog een heel klein beetje rommelig kon zijn (voor The Pineapple Thief dan) zijn ze nu beter dan ooit op elkaar ingespeeld.

Hierna volgt een blokje dat grotendeels bestaat uit nummers van het een-na-laatste album “Versions of the Truth”, deze nummers komen live echt tot hun recht. Demons en Our Mire zijn beide hele sterke nummers die de sterke songwriting van Soord duidelijk maken. In titelnummer Versions of the Truth wordt duidelijk hoe strak de ritmesectie Sykes/Harrison eigenlijk is. Het is niet makkelijk om werelddrummer Gavin Harrison (Porcupine Tree, King Crimson) bij te houden, maar het is Sykes inmiddels toch gelukt. Het contrast tussen het relatief simpele spel van Sykes en de drumexplosies van Harrison zorgen voor veel spanning naast het grotendeels melodische spel van de rest van de band. Tussendoor wordt nog Put it Right, opener van de nieuwe plaat, gespeeld. De meerstemmige zang in de outro is voor mij een van de hoogtepunten van “It Leads To This”, die wordt vanavond perfect uitgevoerd door Sykes en Matthews.

Na Every Trace of Us van de nieuwe plaat volgt de eerste verrassing van de avond: het elf minuten durende White Mist (van “Dissolution”), een van de krachtigste The Pineapple Thief-songs van de afgelopen jaren. De songwriting, dynamiek en intensiteit vat de band perfect samen. Midden in het nummer krijgen we ook de enige échte Gavin Harrison-solo van de avond, als je niet de hele avond één grote drumsolo kan noemen.

Daarin zit het enige waar ik soms moeite mee heb met The Pineapple Thief; het kan soms net iets te erg de grote Gavin Harrison-show worden. Er gaat deze avond bijna geen nummer voorbij, waarbij mensen elkaar niet met een mond vol tanden aankijken na een fill van Harrison. Maar ja, zo gek is dat ook niet als je een van de beste levende drummers in je band hebt.

Hierna worden nog All That’s Left en Now It’s Yours van “It Leads to This” gespeeld, beide redelijk sterke nummers, maar ze zorgen toch voor de eerste (en vrijwel enige) kleine dip in de set. Daarna volgt meteen de tweede grote verrassing; de band doet drie nummers akoestisch (akoestische gitaar, bas, snaredrum en keyboard). Soord, Harrison, Sykes en Kitch zitten vooraan het podium en spelen als eerste een akoestische versie van Threatening War (van “Dissolution”), op zichzelf een best stevig nummer. Op deze manier wordt duidelijk dat de nummers van Soord eigenlijk ook best goed werken in een kleinere sfeer. Wat The Pineapple Thief zo sterk maakt is dat de songs op zichzelf staan en de virtuositeit van de band niet uitgemolken wordt en precies geeft wat de songs nodig hebben.

Het is ook leuk om Harrison op alleen een snaredrum te zien, ook dan levert hij het juiste. Ook heeft Harrison nu extra ruimte voor zijn grapjes; hij telt af met zijn stok op de gitaar van Soord en doet het getik van Sykes na. De enige kritiek is dat Threatening War net iets te lang doorgaat, de laatste twee minuten waren daardoor een beetje onnodig.

Daarna volgen de eerste twee pre-Harrison nummers van de avond; Barely Breathing (“Someone Here is Missing”) en Snowdrops (“Little Man”), eerstgenoemde is voor deze tour nog nooit gespeeld met Harrison. Dat nummer blinkt ook het meeste uit van deze twee, het is een prachtig en intiem nummer waar Soord het publiek mee lijkt te raken.

De akoestische instrumenten worden weer opgeruimd en de band keert tien keer zo stevig terug met Rubicon, het stevigste nummer van “It Leads to This”. Dit nummer is ongeveer het dichtste wat The Pineapple Thief ooit bij progmetal is gekomen, op sommige momenten doet het bijna denken aan Meshuggah. De zware riffs, complexe grooves, sterke melodieën en het grootse refrein zorgen ervoor dat dit een van de sterkste songs van ‘’It Leads To This’’ is. Als daarna ook nog To Forget en single It Leads to This gespeeld worden, hebben ze elk nummer van het laatste album gespeeld.

Soord kondigt het laatste nummer aan en ze spelen het stevige Give It Back (van “All the Wars”, maar heropgenomen in 2022). Dit nummer werkt live heel goed en zorgt voor de volle attentie vanuit het publiek. De stevige riffs maken duidelijk dat The Pineapple Thief ook heel intens kan zijn en in staat is het publiek te overweldigen met geluid.

Soord houdt zich niet aan zijn woord en ze lopen weer het podium op. De eerste toegift is Fend for Yourself (‘’Your Wilderness’’), een van de simpelste nummers van de avond. Dit zorgt voor een goede afwisseling van het geweld van de afgelopen twintig minuten. Het is alleen jammer dat de klarinetsolo van John Helliwel (Supertramp) ontbreekt. Het is gedaan met de rust als ze beginnen met Alone at Sea (van “Magnolia”), een van de sterkste nummers van het pre-Gavin Harrison tijdperk. Het stevige refrein is een van hun beste en de coupletten zijn super spannend. Ook de solo’s en zware riffs zorgen voor een sonische aanval in Tivoli.

Als laatste (het kon eigenlijk niet ontbreken) volgt magnum opus The Final Thing on My Mind (“Your Wilderness”). Het bijna tien minuten durende nummer heeft alles wat The Pineapple Thief naam heeft gemaakt; prachtige melodieën, een grandioze opbouw en het drum-extravaganza van Harrison. Daarmee komt er einde aan deze avond, de band buigt nog een keer en loopt dan toch echt het podium af.

The Pineapple Thief heeft laten zien dat ze toch echt een van de beste progressieve bands van het moment zijn en live nog lang niet afgeschreven. De muziek van de band werkt super goed op het podium en komt dan volledig tot zijn recht. Soord weet het publiek te raken met zijn muziek en teksten en weet daar een extra dimensie aan toe te voegen. Ik raad iedereen aan deze band een keer live te zien, of je de muziek nou kent of niet; al is het maar alleen om een keer drumheld Gavin Harrison aan het werk te zien.