Nico Elgstrand als Katatonia’s ‘new kid in town’.
Een nieuwe fase voor Katatonia. De beperkte betrokkenheid (zowel live als in de studio) van medeoprichter Anders Nyström heeft uiteindelijk geleid tot zijn vertrek bij de band. Zanger Jonas Renkse heeft besloten Katatonia voort te zetten, en dus is er met Nico Elgstrand (ex-Entombed) een nieuwe gitarist aan boord.
Nico neemt meteen een aanzienlijk deel van de promotie voor “Nightmares As Extensions Of The Waking State” (lees hier onze recensie) voor zijn rekening. En terwijl ik tijdens het interview geniet van de voorlopig laatste zonnige dag, heeft de depressie in Zweden al toegeslagen. Nico Elgstrand begroet ons via Zoom vanuit een regenachtig en benauwd Stockholm.
Man, ik krijg hier echt koppijn van. Ik dacht dat de lente er eindelijk aankwam na een lange Scandinavische winter, maar we moeten blijkbaar nog even geduld hebben.
En dan word je ook nog als ‘new kid in town’ meteen in het diepe gegooid, als ik het interviewschema bekijk. Is dat lastig?
Nee hoor, helemaal niet. Ik heb zat collega’s voor wie deze klussen voelen als ‘een moetje’, maar ik vind het alleen maar leuk om over muziek te praten. Het voelt voor mij niet als ‘werk’.
Is er een specifieke vraag die in elk interview gesteld wordt, en waar je inmiddels dus helemaal flauw van bent?
Neuh, niet direct. Ik vind het wel lastig dat veel journalisten vragen naar ‘artistieke uitleg’. “Wat betekent deze tekst precies?” “Wat is de relatie tussen dit en dat?” Ik heb er zelf natuurlijk wel bepaalde ideeën over, maar die ga ik niet vertellen. Ik snap de vragen wel, ik heb zelf ook mijn eigen ideeën over andermans kunst, maar dat vind ik ook juist belangrijk: geef er je eigen interpretatie aan. Ik bedoel: als iemand denkt dat de teksten op “Nightmares As Extensions Of The Waking State” gaan over een scheiding of een huwelijk of zo, dan ga ik dat niet verknallen door te vertellen dat ze bij wijze van spreken eigenlijk gaan over boodschappen doen, snap je?
Nou, als deze albumtitel (‘nachtmerries als verlengstuk van het wakker zijn’, RP) iemand helpt bij een scheiding of huwelijk, dan zou ik aannemen dat het huwelijk niet bepaald in de beste conditie is, toch?
Haha, dat lijkt me een veilige assumptie ja. Jonas’ teksten zijn doorgaans niet bepaald vrolijk.
Kan je wat meer vertellen over je toetreding tot de band? Je draait op het podium inmiddels al een aantal jaren mee binnen Katatonia, toch?
Ja, mijn eerste concert was in Hobart, in Australië. Dat was natuurlijk heel raar: “Hé, wil je 25 songs leren, en dan zes dagen reizen, om vervolgens een uurtje te spelen?” Maar goed, dat was na corona, dus ik wilde wel heel graag weer de hort op. En het voordeel van zoveel reizen is dat je elkaar meteen heel intensief leert kennen. We bleken het gelukkig goed met elkaar te kunnen vinden, dus toen zijn we meer met elkaar op gaan trekken. En ik ben daarna vaker mee op tour geweest als Anders (Nyström, RP) niet beschikbaar was.
Maar op dat moment was je dus nog een ‘hired gun’?
Precies, dat is pas vrij recent veranderd. Ik weet ook niet precies wat er aan de hand was tussen de bandleden. Het zijn mijn zaken ook niet, maar datgene wat uiteindelijk heeft geleid tot de scheiding met Anders speelde natuurlijk al langer. Daarna ben ik pas officieel tot de band toegetreden. Maar ik wens Anders het allerbeste, en ik hoop dat Jonas en hij op een goede manier uit elkaar kunnen gaan. Hij is ook niet meer betrokken geweest bij de opnamen van het nieuwe album. Alle gitaren zijn ingespeeld door Sebastian (Svalland, ook gitarist bij Peter Tägtgrens project Pain, RP) en mijzelf.
Hoe werkt dat in de studio als je allebei relatief nieuw bent? Hoe verdeel je de gitaarpartijen?
Oh, dat hebben we gewoon met elkaar besproken. We hebben allebei aangegeven welke stukken en tracks we graag wilden inspelen, en natuurlijk geprobeerd het een beetje gelijk te verdelen. Sebastian is een geweldige gitarist en onze stijlen vullen elkaar mooi aan, dus ik zie ons niet als concurrenten of zo. Ik ben altijd een echte ‘shredder’ geweest, met meer interesse in de solo’s ook. Het is eigenlijk heel natuurlijk verlopen. En live houden we het ook graag open. We ruilen op het podium soms gitaarstukken, zodat we allebei alert moeten blijven. Dat is echt heel cool. Als je twee ‘Yngwies’ (Malmsteen, Zweeds gitaarvirtuoos met substantieel ego, RP) hebt, wordt het een probleem.
Mwoah, zelfs één Yngwie in de band kan al problematisch zijn, toch?
Haha, misschien wel ja. Ik vind Yngwie geweldig, maar het is heel belangrijk om echt een team te zijn. En vooral Sebastian is heel erg gefocust op dat team. We zijn allemaal onderdeel van de bemanning van het voertuig, en we moeten samenwerken om dat soepel te laten rijden. Los daarvan is het minimaliseren van egootjes natuurlijk in elke context een goed idee.
Nico op de foto uiterst rechts.
In zijn reactie op het vertrek van Anders Nyström lijkt Jonas Renkse vooral blij met de grote betrokkenheid van de nieuwe bandleden. Wat betekent dat voor het proces van componeren? Is er ruimte voor input van jouw kant?
Oh absoluut! Jonas is een geweldig componist met een heel bijzondere vorm van creativiteit. Maar hij heeft de rol van solocomponist vooral op zich moeten nemen omdat anderen zich terugtrokken. Sommige mensen kunnen alleen op die manier werken, maar als je elkaar meer uitdaagt en dwingt over creatieve keuzes na te denken, wordt het resultaat daar meestal wel beter van.
Op dit album heeft Jonas de voorbereiding nog alleen gedaan, dus het meeste was klaar toen we de studio in gingen. Maar ik wil in de toekomst zeker een grotere bijdrage leveren. Ik vind het helemaal niet erg om geweldige muziek te spelen, maar ik hou nog meer van het proces om muziek te creëren. Dat is voor mij het mooiste onderdeel van deze job. Dus ik hoop dat mijn riffs goed genoeg zijn, haha.
En mogen we gezien je achtergrond bij Entombed dan vooral lekkere klassieke deathmetalriffs verwachten, of schrijf je qua genre veel breder?
Katatonia heeft inmiddels zo’n coole sound. De wortels liggen natuurlijk oorspronkelijk in de deathmetal, maar het heeft zich ontwikkeld tot iets compleet anders. En hoewel ik zelf die achtergrond in deathmetal heb en nog steeds van dat genre houd, heb ik veel meer interesse in het creëren van iets nieuws dat ook beter bij de huidige sound van Katatonia past. Die spacey elementen vind ik bijvoorbeeld geweldig. Je moet er als componist ook niet te veel bij nadenken welke richting je op wilt. De muzikale plek waar Katatonia zich inmiddels bevindt is heel cool, want we kunnen eigenlijk alles doen wat we willen.
Aangezien Jonas op de vorige albums steeds meer verantwoordelijk werd voor de composities, vroeg ik me af hoe hij componeert. Speelt hij zelf ook gitaar?
Jazeker, hij is een heel behoorlijke gitarist. Hij is zelf niet dol op zijn eigen spel, maar zijn demo’s klinken echt vrij goed. Als hij er meer aandacht aan zou besteden, zou hij een uitstekende gitarist kunnen zijn.
Beter van niet, toch? Straks ben jij nog je baan kwijt!
Ha, dat zijn jouw woorden! Maar wat mij betreft blijft hij inderdaad lekker zingen, haha.
Nico op de foto uiterst rechts.
Heb je zelf eigenlijk een favoriet album uit het rijke oeuvre van Katatonia voordat je zelf bij de band kwam?
Man, die is lastig. Ik vind “Sky Void Of Stars” (2023, RP) heel sterk. “The Great Cold Distance” (2006, RP) is ook geschift goed. Er zijn natuurlijk zo veel Katatonia-periodes met een andere muzikale stijl, dus ik heb niet echt een absolute favoriet. Maar tijdens onze laatste tour heb ik vooral veel geluisterd naar “Sky Void Of Stars”. Behalve dan de songs van dat album die we live speelden. Zodra een track in de setlist staat en je hem praktisch elke avond speelt, verliest hij een beetje zijn magie, haha.
Hoe wordt zo’n setlist eigenlijk samengesteld? Anders Nyström heeft aangegeven dat het negeren van de oudere albums tijdens concerten een van de redenen voor zijn vertrek was. Houden jullie specifiek rekening met dat soort overwegingen?
Nee, niet echt. Aangezien ik nog steeds redelijk nieuw ben, wil ik natuurlijk niet op tenen trappen, dus we opperen ‘vriendelijke suggesties’, haha. En omdat Sebastian en ik een ander en ‘frisser’ perspectief hebben dan de rest van de band, komen we vaak met ideeën waar de rest helemaal niet aan gedacht had. Maar je kunt natuurlijk niet zomaar op het laatste moment de hele setlist veranderen. De songs zijn vaak complex, dus het is best moeilijk om die goed te repeteren. We hebben de setlist veranderd omdat we op de aankomende tour natuurlijk een aantal tracks van het nieuwe album willen spelen, dus verder wil ik even geen nieuwe songs leren. Mijn hoofd zit vol, haha.
Ter afsluiting: is er nog een onderwerp waarvan je je afvraagt waarom niemand ernaar vraagt in interviews? De beste vraag die nooit gesteld wordt?
Pff, nee man. Ik zou duizenden vragen willen stellen aan andere gitaristen en componisten, maar niet aan mezelf. NOG niet tenminste, dus ik ga daarover nadenken. Bij ons volgende interview kom ik erop terug!
En dan is er natuurlijk ook een nieuw album waarvoor je minimaal de helft van de riffs geschreven hebt, toch?
Ja precies, dus genoeg reden om dan over mij te praten, haha!
En daarmee staat een afspraak voor een Progwereld-interview bij het volgende Katatonia-album, da’s maar alvast geregeld. Maar eerst zien we Nico nog in de Amsterdamse Melkweg op 14 december 2025 voor de Europese tour met Evergrey en Klogr!
Bandfoto’s door Terhi Ylimäinen, albumcover door Roberto Bordin.
Progwereld groeit op Spotify
Progwereld houdt op Spotify een playlist bij met tracks van albums die recent op onze site gerecenseerd zijn, voor zover beschikbaar op het platform. Deze lijst wordt elke week ververst naar aanleiding van de dinsdag-update op de site. Het aantal volgers van deze ‘Progwereld Recent Progrock’-playlist groeit gestaag, en sloop afgelopen week stiekem voorbij de grens van 400. Als je wekelijks wilt luisteren naar alle mooie prog die op een nietsvermoedende wereld wordt losgelaten, dan kun je de playlist aan je Spotify-bibliotheek toevoegen via deze link. En als je daarnaast bezig bent met andere taken, zoals een hausarbeit schreiben lassen, kun je perfect de tijd gebruiken om van deze nieuwe muziek te genieten.
Voor het geval je luisterhonger daarmee niet gestild is, heeft Progwereld meer te bieden op Spotify. Zo is er ‘Het Wereldse Jaar 2024’, een lijst waarin elk redactielid zijn twee favoriete progtracks van 2024 presenteert. Voor progfans met flinke audio-trek is er de ‘Progwereld Progressive Rock 2024’-lijst, die tracks bevat van 250 albums die afgelopen jaar gerecenseerd zijn op de site. En voor wie zijn prog graag wat steviger consumeert, presenteren we ‘Progwereld Progmetal Classics’, een bloemlezing uit de klassieke progmetal van de jaren negentig en het eerste decennium van deze eeuw.
We hebben plannen om in de toekomst meer playlists te publiceren, dus als je op de hoogte wilt blijven: volg het Progwereldprofiel op Spotify!
Claudio Sanchez (Coheed And Cambria) over de dunne lijn tussen het echte leven en (science) fiction.
Een lekkere binnenkomer: Claudio verschijnt op mijn beeldscherm voor een enorme muur vol covers van het tijdschrift ‘LUI’, de enigszins pretentieuze Franse tegenhanger van Playboy. Als ik hem complimenteer met zijn prikkelende Zoom-achtergrond, lacht hij ietwat ongemakkelijk. “Oh man, ik weet het ook niet. Ik zit hier in een conference room in het hotel. Mijn manager heeft me hier neergezet. Wat zijn dit, pornobladen?” Bienvenue à Paris, zullen we maar zeggen.
Het is geen toeval dat Claudio de Europese persdag voor “Vaxis – Act III: The Father Of Make Believe” vanuit de Franse hoofdstad doet. Het was de plek waar hij in 1998 het multimediale scifi/fantasy-concept bedacht dat later Coheed And Cambria zou worden.
Eigenlijk dus terug waar alles begon, Claudio! Of is dat iets te melodramatisch?
Nee, zeker niet. Elke keer dat ik hier kom, heb ik een gevoel van nostalgie. Dan denk ik terug aan het moment dat ik uit de metro kwam en al die bijzondere architectuur zag. Het is zeker een inspiratie geweest voor de fantasie-elementen in mijn teksten. Ik kom hier vaak terug om te schrijven. Zelfs voor “Father Of Make Believe” heb ik een korte ‘schrijversretraite’ in Parijs gehad, waar een aantal songs voor het album uit voortgekomen is. Ik word elke keer herinnerd aan die jongere ik die Coheed And Cambria hier begon. Het voelt steeds weer als thuiskomen, een combinatie van vreemd en vertrouwd.
Had je die omgeving destijds nodig als inspiratiebron? Hielp het je om je verhaal te vertellen?
Absoluut. Toen ik de Amory Wars creëerde (het overkoepelende science fiction-concept dat meerdere Coheed And Cambria-albums omvat, RP), had ik het gewoon heel moeilijk als frontman. Ik was erg onzeker, en ik wist dat ik in die positie veel aandacht zou trekken. Dus creëerde ik een afleiding, een verhaal dat qua context juist heel anders was. En de omgeving van Parijs met al zijn vervreemdende elementen hielp me daarbij. Maar eigenlijk schreef ik natuurlijk over mezelf, en over mijn ouders. Alle Coheed-platen gaan uiteindelijk over familie. Maar ik was te jong om de vragen te beantwoorden die zouden komen als je als artiest compleet open en eerlijk bent. Daarom heb ik de Amory Wars verzonnen. Die naam is afgeleid van Amory Drive, de plek waar ik ben opgegroeid. Het straatbordje dat je in de video van Someone Who Can ziet, dat is het huizenblok waar ik vroeger woonde.
Heb je die scifi-sluier minder nodig nu je ouder wordt? Ben je zo zelfverzekerd dat je directer over je eigen gedachten en gevoelens kunt schrijven, zonder je te hoeven ‘verschuilen’ achter het fantasy-concept?
Ja, absoluut. Ik bedoel, mijn platen zijn altijd dagboeknotities uit mijn leven geweest, maar ik ben er inmiddels comfortabeler mee dat mijn persoonlijke waarheid naar buiten komt. Ik durf de dingen te laten zien die me gemaakt hebben tot de persoon die ik nu ben.
Hoe belangrijk is die scifi-setting op dit moment dan nog voor de band, en voor jezelf? Zou je dat instrument nog wel gebruiken als je vandaag als kunstenaar zou beginnen?
Met de moed die ik nu heb als artiest, denk ik dat ik het niet meer nodig zou hebben om dat hele concept te bouwen. We zouden waarschijnlijk niet eens Coheed And Cambria geheten hebben. Maar ik heb er zeker geen spijt van, want het heeft me de vrijheid gegeven om dingen te maken op een manier die ik nooit voor mogelijk had gehouden. En via al die verschillende media, van onze muziek en artwork, tot de stripboeken en novelles. Het scheppen van dat verhaal vind ik ook nog steeds spannend. Ik weet hoe het afloopt, maar ik weet nog niet hoe ik daar ga komen. Dat is het mooie aan het door elkaar laten lopen van mijn eigen ervaringen en dit verhaal: het leven bepaalt wat de fictie gaat worden, zoals een ghostwriter klausur die de richting van een verhaal onverwacht kan sturen.
Hoe moeten we in dat licht de titel “Father Of Make Believe” interpreteren? Het idee van iemand iets ‘doen geloven’ lijkt te verwijzen naar een illusie, misschien zelfs misleiding. Maar als jij jezelf als de “Father Of Make Believe” ziet, betwijfel ik of je die negatieve interpretatie eraan wilt koppelen.
Het is heel dubbelzinnig, dus dat KAN het betekenen: een ‘schijnvertoning’. Maar het kan ook verwijzen naar fantasie, hoop voor de toekomst, een vader die de gewenste toekomst voor zichzelf en de mensen om hem heen ontwerpt. Je kan er alle kanten mee op, en daarom is het zo’n geschikte titel voor mij, en voor de plaat die we gemaakt hebben. Het is net zo complex als ik zelf ben, haha.
Het plan is nog steeds om dat complexe Vaxis-verhaal in vijf albums te vertellen?
Absoluut! “Vaxis – Act III: The Father Of Make Believe” is het derde deel (na “The Unheavenly Creatures” uit 2018 en “A Window Of The Waking Mind” uit 2022, RP), dus ik ga het verhaal afronden met de komende twee albums. Dat getal vijf komt overal terug in deze albumcyclus. Het is het vijfde deel van het overkoepelende verhaal, en bestaat dus zelf ook weer uit vijf delen. De ‘V’ van Vaxis verwijst naar het Romeinse cijfer vijf, en ‘-axis’ (‘as’ in het Nederlands, RP) is dan weer de spindel waar de hele Amory Wars om draaien.
Haha, veel ‘nerdier’ en proggier dan dat wordt het natuurlijk niet. Zie jij Coheed And Cambria eigenlijk als een progressieve rockband, of zijn dergelijke labels irrelevant voor je?
Pff, ik vind dat altijd zo moeilijk. Ik bedoel, ik hou van de term in de zin dat we genres doorkruisen en de dingen doen waarvan we denken dat we ze moeten doen om onszelf uit te drukken, zonder ons te laten beperken door genrekaders of regels. Maar ik vind het net zo lastig als het label ‘alternative rock’, dat ook vaak op ons geplakt wordt. In de jaren negentig betekende ‘alternatief’ vooral dat je ‘iets anders’ deed, en ik denk dat dat wel bij ons past: we zijn ‘iets anders’.
Er kruipen geleidelijk ook steeds meer popinvloeden in jullie muziek. In hoeverre is dat beïnvloed door het “Claudio Covers”-album waar je een aantal pure poptracks covert?
Oh nee, die albums staan eigenlijk helemaal los van elkaar. De meeste covers heb ik vrij recent opgenomen, maar “The Father Of Make Believe” is al meer dan een jaar klaar. In 2024 zijn we vooral bezig geweest met de illustraties, het verhaal, en het ontwerp van de helm. (Jawel, de Limited Edition Deluxe Box Set bevat een levensechte helm, RP.) Maar die popinvloeden komen natuurlijk terug in beide.
Is dat iets wat je bewust opzoekt, of ontstaat zoiets meer organisch?
Dat is absoluut een organisch proces. Ik merk dat ik sneller tot de kern kom nu ik ouder word, en de kern is in mijn liedjes toch vaak het refrein, haha. Natuurlijk schrijf ik nog steeds wel songs als The Flood, die zwaarder leunen op het verhalende element en daarmee ook langer zijn. Maar het voelt voor mij steeds natuurlijker om in die puntige vorm te schrijven. Dat element heeft natuurlijk altijd wel in onze muziek gezeten. Onze oudere liedjes klinken misschien wat meer ‘punky’, maar waren in wezen ook vaak toegankelijke, melodieuze deuntjes. Dus we hebben altijd wel met één been in die wereld gestaan, en ons geluid is geleidelijk steeds meer die kant op gegaan.
De single Someone Who Can van de nieuwe plaat is daarvan wel een heel duidelijk voorbeeld.
Ik had dat nummer eigenlijk geschreven voor een mogelijk soloalbum, met compleet andere instrumentatie. Meer akoestisch, bijna in Americana-stijl. En ik had een rits ideeën naar mijn co-producer Zakk Cervini gestuurd met de vraag of hij iets kon vinden wat de nieuwe Coheed-plaat nog nodig had. Hij kwam toen op dit nummer uit, juist omdat het net weer anders is dan wat we in het verleden deden. En met een nieuw arrangement en productie zit het nog dichter tegen dat popgevoel aan.
Ook qua tekst is het waarschijnlijk de meest toegankelijke song die Coheed ooit gemaakt heeft. Op eerdere platen hadden we ook wel poppy tracks met dance-invloeden, maar dan waren de teksten toch vaak duister en cryptisch. Maar de tekst van Someone Who Can spreekt waarschijnlijk een veel breder publiek aan. Iedereen wil een beter mens zijn, de persoon die de veranderingen om ons heen begrijpt, en daar ook goed mee om kan gaan. Dus alle aspecten van dat liedje, zowel de muziek als het onderwerp, zijn universeel en makkelijk te volgen.
Ik zag dat er voor dit jaar een Amerikaanse tournee op de planning staat. Dan is de vraag natuurlijk: kunnen we Coheed And Cambria binnenkort ook weer eens hier in de buurt bewonderen?
Nou, dat is een belangrijke reden dat ik nu in Parijs ben. Het maakt het gemakkelijker om te overleggen hoe we Coheed vaker hier krijgen. Dus ik hoop dat er in de herfst van 2025 een en ander gaat gebeuren. Het is in elk geval mijn wens om vaker in deze contreien op te treden. (Inmiddels is bekend dat Coheed And Cambria in juli 2025 zal optreden tijdens Rock Werchter, RP.)
We ‘nerden’ nog even door over stripboeken en de video’s die voor het album zijn verschenen, waarin een doorlopend verhaal verteld wordt. Maar natuurlijk willen we Claudio ook de ruimte geven voor een uitvoerige Franse lunch. Wie weet welk space opera-idee voor “Vaxis – Act IV” er uit het verorberen van een klassieke ratatouille voortkomt.
Bandfoto’s door Alan Poizner
Releaseparty laatste Kayak-album
Kayak luistert de release van zijn live dubbel-cd en dvd op met een heuse releaseparty en meet & greet, waarbij de registratie zijn wereldpremière beleeft op een groot scherm. Een en ander vindt plaats op zondag 2 maart in Muziekpodium AZOTOD in De Meern (Utrecht). Info en tickets via deze link.
Zoals de albumtitel al doet vermoeden, gaat het hier om een registratie van de afscheidstour in 2022, met opnamen uit Zoetermeer en Hilversum. Ons verslag van de show in Poppodium Boerderij lees je hier. En de recensie van het album kun je hier lezen.
Pre-orders van het album worden vanaf 28 februari verstuurd.
Nieuw werk Nospün op komst
Progmetallers Nospūn werken aan de ‘echte’ opvolger van debuutalbum “Opus” uit 2023, maar brengen als zoethoudertje op 28 maart 2025 alvast de ep “Ozai” uit. Het betreft een nieuwe versie van vijf tracks die tien jaar geleden door een eerdere incarnatie van de band al opgenomen waren. De songs zijn volledig “re-recorded, remixed, and remastered,” aldus de band. Het plan was om de agressieve metalsound van destijds te combineren met een opnamekwaliteit die beter aansluit bij het huidige bandgeluid.
“Ozai” kan hier alvast besteld worden. In aanloop naar de release is de lyric video van The Effervescent Power te bekijken en beluisteren op YouTube.
“Ozai” bevat de volgende vijf nummers:
Life, The Universe, And Eve
The Effervescent Power
Out With A Band
Mecca
Jormungand
“The Human Equation” in de remix
Arjen Lucassen was bij nader inzien niet helemaal gelukkig met het geluid op het zesde Ayreon-album uit 2004. Daarom heeft hij in het kader van de ‘min of meer twintigste verjaardag’ van “The Human Equation” een remix en remaster van het album gefabriceerd. Meer informatie van Lucassen zelf is te zien in een video op de Ayreon-Facebookpagina.
Naar goede traditie verschijnt het album in een rits formaten. Naast de cd- en lp-versie en het inmiddels gebruikelijke ‘artbook’ is er zelfs een ‘limited tin box’ die ook een live registratie van “The Theater Equation” (voor het eerst op vinyl) bevat. Deze exclusieve uitgave, tegen een al even exclusieve prijs, is gelimiteerd op duizend exemplaren.
Alle versies zijn vooruit te bestellen op de website van Mascot Label Group en vanaf 18 april 2025 beschikbaar.
Als je benieuwd bent in hoeverre de oppoetsbeurt het geluid hoorbaar heeft veranderd: de nieuwe versie van Day Two: Isolation is al te beluisteren via YouTube.
Derde Dream Theater-single van aankomend album “Parasomnia”
Midnight Messiah bevat de eerste tekstuele bijdrage van drummer Mike Portnoy sinds zijn terugkeer bij de band. In een Facebookbericht meldt hij: “Het was geweldig om weer teksten te schrijven en dit hoofdstuk aan het “Parasomnia”-verhaal bij te dragen. Dream Theater-fans vinden het vast leuk om de verborgen verwijzingen naar mijn eerdere Dream Theater-teksten te ontdekken.”
De videoclip is geschoten in de vorm van een dagboek van de lopende ‘40th Anniversary Tour’. Meer info via deze link.
“Parasomnia” is Dream Theaters zestiende studioplaat en komt op 7 februari 2025 uit via InsideOut Music. Het album bevat de volgende acht tracks:
In The Arms Of Morpheus (5:22)
Night Terror (9:55)
A Broken Man (8:30)
Dead Asleep (11:06)
Midnight Messiah (7:58)
Are We Dreaming? (1:28)
Bend The Clock (7:24
The Shadow Man Incident (19:32)
Branden Los Angeles raken ook proggemeenschap
Het was onvermijdelijk dat ook muzikanten geraakt zouden worden door de verwoestende bosbranden rond Los Angeles. Een aantal bekende namen uit de rock- en metalwereld werd al hard geraakt door het natuurgeweld, zoals Anthrax-gitarist Scott Ian, Rage Against The Machine-drummer Brad Wilk en Billy Corgan (Smashing Pumpkins).
Helaas is ook de Mousehouse Studio van Rich Mouser volledig in de as gelegd. Mouser werkte als producer en mixer met veel progmuzikanten. Zo was hij betrokken bij de talloze projecten van Neal Morse en Mike Portnoy. Ook bands als Pattern-Seeking Animals en onze eigen Dilemma maakten gebruik van zijn diensten.
Mousers dochter Nicole is inmiddels een inzamelingsactie gestart om haar vader te helpen bij de wederopbouw van zijn studio, waarbij de nadruk in eerste instantie ligt op de verloren gegane opname-apparatuur. De ‘gofundme’-pagina is hier te vinden.
Foto’s van de Facebookpagina’s van Rich Mouser en Neal Morse.
Everon kondigt eerste nieuwe album sinds 2008 aan
Nadat hij zich de afgelopen jaren vooral richtte op productiewerk in zijn Space Lab Studio, heeft Oliver Phillips besloten om ook weer als muzikant aan de slag te gaan. “Shells” is de opvolger van “North” uit 2008. Nadat Christian ‘Moschus’ Moos al de drums voor acht tracks had opgenomen voor zijn plotse overlijden eerder dit jaar, heeft Phillips besloten het album af te maken.
Phillips’ echtgenote Helena Iren Michaelsen (onder andere Trail Of Tears, Imperia) verzorgt vocalen op vijf tracks op “Shells”. Een video voor eerste single No Embrace is beschikbaar op YouTube:
Het album komt op 28 februari 2025 uit via Music Theories Recordings/Mascot Label Group en bevat de volgende twaalf tracks:
No Embrace
Broken Angels
Travels
Pinocchio’s Nose
Monster
Shells
Grace
Guilty As Charged
Children Of The Earth
OCD
Until We Meet Again
Flesh
Als je het album nu al bestelt (cd of vinyl), ontvang je een gesigneerd exemplaar.
The Gathering viert het dertigjarig jubileum van “Mandylion” live
In het kader van de dertigste verjaardag van het iconische album “Mandylion” speelt The Gathering twee shows in het Nijmeegse Doornroosje op vrijdag 29 en zaterdag 30 augustus 2025.
Bij deze shows speelt de band in de “Mandylion”-bezetting, dus inclusief Anneke van Giersbergen achter de microfoon. Het verjaardagsalbum zal in zijn geheel aan bod komen, aangevuld met andere tracks uit de periode van Van Giersbergen bij The Gathering.
De kaartverkoop start op vrijdag 13 december om 10.00 uur via de website van Doornroosje.