Op 28 mei 2021 bracht Kansas het livealbum “Point Of Know Return Live & Beyond” uit. Een waardige opvolger van zijn voorganger “Leftoverture Live & Beyond” en een heerlijk zoethoudertje voor iedereen die livemuziek ook zo mist. Toegegeven, het is vrij uniek om een album uit te brengen terwijl de tour nog afgerond moet worden. Daarnaast kampt de band ook met het recent bekendgemaakte vertrek van gitarist Zak Rizvi, dus de benjamin van Progwereld zag zijn kans weer schoon om digitaal aan te schuiven bij de benjamin van de band, niemand minder dan toetsenist Tom Brislin.

Hoi Tom, hoe gaat het met je?

Met mij gaat het goed, dankjewel. En met jou?

Fijn om te horen. Met mij gaat het ook prima.

Mooi!

Laat ik me maar snel introduceren, we hebben immers maar een half uur en ik heb aardig wat vragen voor je in petto. Maar laat ik me eerst maar even voorstellen. Mijn naam is Rik van den Heuvel en ik schrijf voor Progwereld.org, de grootste Nederlandstalige website gefocust op progressieve en symfonische rock. Heel erg bedankt dat je mij wat van je tijd wil lenen voor dit interview. Ik wil het straks graag hebben over het nieuwe live-album, maar eerst wil ik je graag wat beter leren kennen als persoon.

Is goed.

Ik hoop dat je gezond en wel bent, maar we leven nu eenmaal in een pandemie. Hoe ga je daarmee om? Vorig jaar waren jullie natuurlijk druk bezig met het uitbrengen van “The Absence Of Prescence”, maar ik kan me voorstellen dat je veel extra vrije tijd hebt nu dat album eenmaal uit is en de tour is onderbroken. Is dat zo, en hoe ga je met deze extra vrije tijd om?

Ja dat klopt volgens mij wel. Het was een flinke klap voor mijzelf en natuurlijk ook voor de band dat we de tour moesten afkappen, net toen het eenmaal lekker begon te lopen. We bouwden daarbij ook op naar de release van “The Absence Of Prescence” natuurlijk. Maar helaas moesten we het stop zetten, zoals iedereen.

Maar ik kon vrij snel schakelen, ik kan niet lang stilzitten. Ik kroop al snel weer naar mijn keyboard om wat nieuwe muziek te componeren en om mijn spel scherp te houden. Daarnaast heb ik ook wel even de ruimte genomen om wat tot rust te komen en te checken hoe het met iedereen gaat, familie en vrienden. Gaat het wel oké met ze? Zijn ze veilig voor zover dat mogelijk is?

Ik verveel me nooit. Ik heb altijd de muziek en genoeg ideeën. Het is belangrijk om dat ritme een beetje te houden, ook al treden we niet op.

Dus waar het op neer komt is dat je vooral bezig met muziek?

Min of meer, ja.

Het afgelopen jaar zijn er mede dankzij de pandemie ook veel albums uitgebracht door andere artiesten. Luister je zelf nog een beetje naar muziek? Is er een album dat onze lezers volgens jou echt eens moeten beluisteren?

Ik moet zeggen dat ik hierin misschien een beetje bevooroordeeld ben. Ze hebben me een tijdje terug gevraagd om op één van de nummers wat keyboard te spelen. Ik ben dus bij het album betrokken.

Een groep vrienden van me hebben een band opgericht genaamd “The Backstage”. Daar spelen muzikanten in van Steve Hackett’s band. Zij zagen het ook niet zitten om maar niks te doen, dus mijn goede vriend Jonas Reingold van the Flower Kings en mijn andere band The Sea Within vroeg me dus om daarop keyboard te spelen. Dat was erg leuk om te doen, ook al konden we elkaar niet in levenden lijve zien.

Maar goed, dat is een erg cool album om eens te beluisteren!

Ik heb ervan gehoord ja! Ik moet eerlijk zeggen dat ik er zelf nog niet naar heb geluisterd, maar ik ga dat zeker eens doen binnenkort. Maar is het niet lastig om een album op te nemen als je elkaar niet in het echt kan zien?

Het lijkt eigenlijk een beetje de manier te zijn waarop het tegenwoordig vaak gaat natuurlijk. Zelfs voor de pandemie. Er wordt veel vanuit huis gedaan. Dat is ook hoe we ideeën met elkaar deelden en uitwerken met The Sea Within en zelfs met het laatste studioalbum van Kansas zijn sommige aspecten opgenomen vanuit mijn studio thuis.

Voor Kansas hebben we eigenlijk het beste van beide werelden. We hebben in de studio samen de tracks in grote lijnen op kunnen nemen en thuis de puntjes op de i kunnen zetten. Ik denk dat dat je enorm flexibel maakt om het geluid te krijgen dat je zou willen, maar het is fijn om ook die connectie te hebben met de andere muzikanten. Dus ja, als het kan is de combinatie ideaal.

Dat klinkt als een vrij relaxte manier van werken eigenlijk.

Ja in zekere zin wel. Maar in 2019 was het toch aardig druk. Dat was mijn eerste jaar met de band en ik moest de set min of meer zien te absorberen en verwerken om al die nummers te kunnen spelen, al die klassiekers. “Point Of Know Return” is ook een vrij stevig en pittig album, dus ik wilde zeker zijn dat ik het goed kon vinden met de band op dat vlak. Tussendoor kon ik rustig schrijven voor het nieuwe album en leren de andere nummers van de andere bandleden voor dat album te spelen.

Daarom is het in sommige opzichten wel relaxed, want we werden niet onder druk gezet door een timer vanuit de studio. Maar goed, er zitten maar 24 uren in een dag en voor je het weet moet je weer op tournee, dat is waar de meeste druk vandaan kwam. Je hebt dan weer te maken met een zeer compact schema.

Ik snap je. Je gaf het trouwens al aan: “Point Of Know Return” is een pittig album om te spelen en je hebt de setlist echt moeten absorberen. Hoe heb je het leren van de muziek en je eerste optredens met de band ervaren?

Ik ben iemand die graag zo diep als mogelijk is in de originele opnames wil duiken. Als toetsenist is het mijn taak om door de verschillende lagen heen te boren om te zien wat de verschillende stukken zijn. We moesten het namelijk doen zonder de geïsoleerde tracks, omdat die uit de jaren ‘70 stammen en we tegenwoordig alleen de stereo-albums hebben.

Je moet dus eigenlijk een beetje de detective spelen om goed te luisteren hoe alles werkt en om zoveel mogelijk vragen te stellen als maar kan. Ik doe dit al jaren, min of meer sinds ik met Yes speelde in 2001. Ik hou zo van het geluid en alle iconische stukken dat ik ze het respect wil geven en de eer aan wil doen die de nummers verdienen. Voor zover als dat kan, natuurlijk.

Dat is een mooi streven. Ondanks dat je het jongste en nieuwste lid van Kansas band, heb je een carrière waar je u tegen zegt. Je gaf het al aan, maar je hebt dus gespeeld met acts als Yes, maar ook bijvoorbeeld met Meat Loaf. Zijn er ook bands of artiesten waar je nog niet mee hebt gewerkt, maar dat wel graag zou willen?

Haha, ja die vraag krijg ik wel vaker. Ik heb het erg naar mijn zin met Kansas, ik heb er ook plezier in om zo diep mogelijk in hun materiaal te duiken en om de band beter te leren kennen. Maar weet je, als Peter Gabriel me zou bellen met de vraag of ik mee wil werken aan wat nummers zou ik door het dolle heen zijn. Of Sting bijvoorbeeld.

Maar ik ben niet iemand met een droomlijstje waarvan hij punten af kan strepen. Het voelt gewoon alsof ik momenteel midden in een prachtig groot avontuur ben beland, en ik wil voor zover dat kan nog groeien binnen Kansas en met Kansas.

Dat is een mooie filosofie. Dus eigenlijk zeg je zoiets als “als het komt, dan komt het. Voorlopig zit ik nog vrij goed bij Kansas en zie geen reden om weg te gaan”.

Zeker, ik hoop van wel.

Trouwens, ik neem aan dat Peter Gabriel en Sting artiesten zijn waar jij mee op bent gegroeid. Geweldige artiesten trouwens. Maar over artiesten waar je mee op bent gegroeid gesproken… Welk album heeft het meeste indruk op jou gemaakt vroeger?

Ik denk dat het antwoord afhangt van welke periode in mijn leven. Het eerste album dat ik me bewust herinner was het eerste Foreigner album van mijn zus. Dat album introduceerde me aan het concept “rockband”.

Een paar jaar later zou ik zeggen dat dat album “Fragile” was, van Yes. Dat album had een enorme impact op me. Maar ook die was van mijn broers en zussen, het was hun muziek. Muziek van de jaren ‘70 die zij aan mij introduceerden.

Als je vraagt naar muziek die ik zelf heb “ontdekt” moet je denken aan ‘80’s bands als Man At Work en Duran Duran. Ook Prince was van grote invloed op mij als muzikant. Een beetje die artiesten eigenlijk.

Ik weet dat je technisch gezien maar om één album vroeg, maar ik kan gewoon niet kiezen, haha. Misschien ben ik wel te gretig.

Haha, maakt toch niet uit?

En weer een paar jaar later verschoof het wat meer richting ELP met albums als “Pictures At An Exhibition”. Maar ook Chick Corea en Herbie Hancock. Allemaal albums die ik op bepaalde punten in mijn leven heb ontdekt en die op hun manier hun invloeden en energie hebben geïnjecteerd in mijn passie voor muziek.

Ja, precies. En heeft dat nog invloed op jouw inbreng binnen Kansas? Om het maar even respectvol te zeggen, zijn de andere leden wel iets ouder dan jij bent, dus ik kan me voorstellen dat zij weer invloeden meebrengen van artiesten uit hun tijd. Mixt dat een beetje? Beïnvloed jouw smaak het geluid van Kansas?

Weet je, het is best interessant hoe de cirkel weer rond weet te komen. Ook Kansas was als band van grote invloed op mij, en als je naar de geschiedenis van de band kijkt zie je ook dat hun geluid evolueert door de jaren heen.

Ik heb ook heel “Point Of Know Return” natuurlijk moeten leren voor de tour, wat ook weer invloed heeft gehad op de manier waarop ik voor “The Absence Of Prescence” heb geschreven. De band zelf heeft ook weer diep moeten graven in zijn geschiedenis, waardoor ze bepaalde geluiden opnieuw hebben kunnen ontdekken, deels ook door mijn passie voor hun eerdere werk.

Ik vind het verder ook leuk om diep in de muziek te duiken die mij heeft beïnvloed. Ik luister graag naar de bands die weer als invloed hebben gediend voor mijn favoriete bands. Alles om een beter begrip te krijgen op hun achtergrond en muziek.

Wauw, je gaat aardig grondig te werk zo te horen.

Ik studeerde jazz op de universiteit.

Ah, dat verklaart een hoop, haha.

Het is cruciaal om jazz te leren om de geschiedenis en achtergrond in gedachten te houden, om terug te gaan in de tijd en stil te staan bij de prominente figuren en innovaties van die tijd, en hoe de muziek en bijhorende cultuur door de jaren heen zijn gegroeid.

Daarnaast ben ik ook een fervent verzamelaar. Ik vind het leuk om albums te verzamelen. Ik vind het erg leuk om terug in de tijd te gaan om te zien waar het allemaal een beetje vandaan komt.

En als je nou zou moeten kiezen tussen jazz en (prog)rock? Wat speel je dan het liefste?

Allebei natuurlijk, haha. Daar stond ik zelfs om bekend toen ik opgroeide en op school. Ik was die gast die zowel luisterde naar Blue Note artiesten, maar ook luisterde naar Magma en Stevie Wonder, Ambrosia en King Crimson, weet je wel? Ik moest gewoon mijzelf zijn, ik wilde niet de indruk wekken dat ik alleen maar Duke Ellington luisterde van kleins af aan.

Ik groeide op met popcultuur, rockmuziek, funk, new wave en elektronische muziek. Ik speelde ook een beetje met synthesizers. En ik kwam er ook gewoon eerlijk voor uit wat ik leuk vond. Progressieve rock is in mijn optiek dan ook een logische plek om dan te landen. Dat genre heeft natuurlijk talloze invloeden diep in zijn DNA gegrift. Het was dan ook een genre dat heel aantrekkelijk leek voor mij.

Nu moet ik zeggen dat ik niet verwachtte om daadwerkelijk progrock te spelen voor mijn dagelijkse kost. Het werd altijd weggezet als “erg leuk, maar er valt geen brood mee te verdienen. Niemand luistert er nog naar”. Moet je toch eens kijken waar ik nu sta: het is zo’n groot deel van mijn carrière geworden en het genre heeft nog steeds zijn trouwe volgers. Dus ik omarm het maar gewoon, en van tijd tot tijd geef ik me er gewoon aan over, haha.

Je leeft de droom zo te horen!

Het maken van muziek is inderdaad hetgeen waarvan ik voel dat het mijn roeping is. Ik weet niet of dat flauw klinkt, maar het is wel gewoon zo.

Wie me vroeg wat ik wilde worden kreeg als antwoord “ik wil in een band spelen”. Ik tekende zelfs albumhoezen en bedacht titels voor liedjes, nog voor ik überhaupt wist hoe ik liedjes zou moeten schrijven.

Geweldig, haha. Maar genoeg over jou. Je bent een geweldig interessante gast, daar niet van, maar jullie hebben ook een nieuw livealbum uitgebracht, “Point Of Know Return Live & Beyond”. In mijn recensie gaf ik aan dat het een van de lekkerste live-albums van de afgelopen jaren is.

Echt? Dankjewel!

Maar het is best wel uniek om een album uit te brengen van een tour die eigenlijk nog gaande is, maar nu stilstaat vanwege de pandemie. Vanwaar de keuze om het album juist nu uit te brengen?

Ik denk dat het altijd al het idee is geweest om “The Absence Of Prescence” binnen een jaar op te volgen met dit album, om een beetje ritme in onze output te houden en om een beetje op mensen hun radar te blijven, om mensen iets nieuws te geven ook al zijn het live-uitvoeringen van klassiekers.

Dat is ook een van de mooie dingen van Kansas. In tegenstelling tot sommige bands is er een publiek dat hoe dan ook steeds iets nieuws wil horen, of dat nou een studioalbum is of een live-registratie. Ze willen niet steeds Dust In The Wind horen, ze willen ook juist de deep-cuts of iets nieuws. Helaas moesten we al stoppen met de tour nog voor we nummers van “The Absence Of Prescence” konden introduceren binnen de setlist, maar dat komt er zeker aan.

Persoonlijk vind ik “Point Of Know Return Live & Beyond” een gaaf iets om gedocumenteerd te hebben. Het is immers mijn eerste tour met de band, mijn introductie binnen de band. Veel mensen hebben de tour gezien zonder mij en hun eerste aanraking met mij was via “The Absence Of Prescence”. Ik denk dat dit album een goede indruk geeft van wat ik bij kan dragen aan de band qua nieuw materiaal, maar nu pas gaan mensen zien hoe ik binnen het grotere geheel van de band pas.

Dit is natuurlijk puur vanuit mijn perspectief, maar het is ook gewoon een krachtig document waarop je hoort hoe de band nu klinkt en iedereen met elkaar interacteert.

Dat beaam ik. Jullie klinken geweldig als band. Er zullen vast wel mensen zeggen dat dit geen Kansas meer is, maar jullie zijn gewoon Kansas. Ongeacht wie er op dat moment in de band speelt. Jullie zijn Kansas en dat is altijd al zo geweest. Sterker nog, misschien hebben jullie in geen jaren zo goed geklonken als nu.

Dankjewel. Dat horen we gelukkig vaak. Sinds 2001 toen ik met Yes speelde, wilden de mensen bijvoorbeeld al Rick Wakeman terug. Ik wist al dat hij terug zou komen. Ik ben altijd in de positie geweest dat ik een van de “nieuwelingen” ben. Ik snap ook heel goed dat mensen goede herinneringen of sterke emoties hebben bij de originele bezetting of de optredens die zij vroeger in hun jeugd hebben meegemaakt. Dat respecteer ik.

Wat mijn taak is, zoals ik het zelf zie tenminste, is om die muziek met zoveel mogelijk respect te spelen en om de fans te trakteren op hetgeen dat ik zelf graag zou willen zien als ik tussen het publiek zat. Om de muziek door en door te kennen en deze met overgave en vol emotie te spelen. Ik wil de muziek eer aan doen.

De tijden komen niet terug. De originele leden die er niet meer zijn, zijn er mee gestopt. Het is nu aan ons om het vuur brandend te houden, om de vlag met trots te dragen en met een blik gericht op de toekomst de beste Kansas te zijn die we kunnen zijn.

Er zijn natuurlijk mensen die zeggen dat wij geen Kansas meer zijn, omdat bepaalde mensen niet meer meedoen. Maar om eerlijk te zeggen heeft bijna niemand ooit geklaagd over onze optredens. Wij nodigen die mensen uit om te komen kijken en eenmaal daar voelen ze Kansas. Niemand heeft er dan nog iets slechts over te zeggen, want wij geven de muziek ons alles en leveren een avond onvervalste rock met alle toeters en bellen van dien. Alles wat Kansas echt Kansas maakt willen wij jullie geven.

Je komt echt over als iemand met enorm veel passie die met een ongekend respect tegen deze klassiekers aankijkt. Daarom ook alvast mijn excuses voor deze vraag, die wellicht als heiligschennis kan worden gezien.

Oh jee, haha.

We weten nu hoe de klassieker “Point Of Know Return” zou hebben geklonken met de huidige bezetting. Daarentegen prijkt jou naam op zeven nummers van “The Absence Of Prescence”, dus we kunnen veilig zeggen dat je een talentvolle songwriter bent met een goed beeld van hoe Kansas zou moeten voelen en klinken. Stel nou dat jij in de jaren ‘70 bij de band zat… Hoe anders had het klassieke album dan geklonken? Zijn er dingen die je anders zou hebben gedaan?

Hmm. Er zijn zoveel verschillende variabelen in dat scenario. Ik weet niet wat voor persoon ik zou zijn geweest als ik de jaren ‘70 als twintiger mee zou hebben gemaakt toen de rockwereld min of meer explodeerde.

Als ik kijk naar de leden van Kansas in die tijd en de muziek waar zij mee kwamen… Zij groeiden op in Amerika en werden blootgesteld aan de muziek die toen vanuit Engeland kwam, maar ook de Americana en alles.

Ik hoop niet dat je dit als makkelijke uitweg ziet, maar ik kan het je gewoon niet zeggen. Het is geen kwestie van zomaar tijdreizen naar een bepaalde plek op een bepaalde tijd. Het is een kwestie van hoe het leven invloed op je uitoefent. De teksten die ik zou schrijven zouden dan waarschijnlijk over andere dingen gaan. Ik zou dan ook nog maar een twintiger zijn, net als de rest toen. Ik ben nu in de 40, ook al ben ik de jongste in de band. Ik heb gewoon een ander pad bewandeld in het leven dan de anderen.

Maar één ding is wel een constante. Je wil iets maken dat tot de verbeelding spreekt en ik voel dat de band je omver wilde blazen. Als je in het publiek zat, zou je na afloop zeggen “Wauw! Wat was dat?! Dat was gaaf, ik heb nog nooit zoiets gehoord met de viool en alle harmonieën”.

Ik denk dat ik in dit scenario wel in de buurt zou zitten van wat de band destijds probeerden, maar je weet het nooit, haha.

Ik zie dit zeker niet als een makkelijke uitweg. Dit is een zeer grondig antwoord, echt, bedankt! Naast een set volledig gewijd aan “Point Of Know Return” bevat het album ook een set met wat hits en enkele deep-cuts. Hoe is deze setlist eigenlijk tot stand gekomen?

Eigenlijk stond de setlist al vast voor ik me bij de band voegde. De tour was immers al begonnen. Ik werd gewoon aangehaakt. Maar terugkijkend naar de sets die ze de afgelopen jaren hebben gespeeld kan ik wel begrijpen hoe de huidige set tot stand is gekomen. Ze hebben wat nummers opgegraven die ze al een tijdje niet meer live hebben gespeeld, zoals Musicatto of Taking In The View van het “Power” album.

Ook hebben we met de huidige bezetting en de huidige instrumentatie wat meer vrijheid gekregen om te zeggen “weet je, deze hebben we al een tijdje niet gespeeld. Laten we dit eens updaten en aan onze setlist toevoegen”.

Er is niet heel veel veranderd aan de set sinds ik me bij de band heb gevoegd, maar we hebben gewoon lol in alles.

De laatste jaren heeft Kansas zijn twee meest succesvolle albums integraal gespeeld tijdens de tours, zowel “Leftoverture” als “Point Of Know Return”. Is er een album dat jij zelf graag nog eens in zijn geheel zou willen spelen?

Ik heb eigenlijk zowel “Leftoverture” als “Point Of Know Return” tijdens één concert live mogen spelen in New York tegen het einde van 2019. Het was een eenmalig en speciaal optreden en de energie die avond was echt speciaal. Zoals je zei zijn dit echt twee grootse en karakteristieke albums binnen het repertoire van de groep en het lijkt me geweldig beide weer achter elkaar te mogen spelen.

Al helemaal gezien ik zoveel tijd heb gestoken in het leren van Magnum Opus en Opus Insert. Dat zijn niet zomaar wat liedjes, dat zijn echt nummers die veel inzet vergen. Dat optreden voelde voor mij nog maar als een opwarmertje, dus ik zeg er geen nee tegen om ook dat album weer eens te spelen.

Als ik jou zo hoor hoop ik dat het ooit nog eens zover komt. Het klinkt namelijk alsof ik daar eigenlijk bij had moeten zijn, haha.

Het was zeker iets speciaals.

Dat geloof ik graag. Maar nu weer even over iets anders. Een paar weken geleden heeft jullie gitarist Zak Rizvi aangegeven uit Kansas te stappen. Wat voor effect heeft dit op de band en de aanstaande optredens? Zijn jullie al druk op zoek naar een vervanger?

We gaan verder als een sextet, zoals Kansas dat in het verleden al jaren is geweest. Het is aan mij, violist David Ragsdale (die ook goed gitaar kan spelen) en Richard Williams die al jaren binnen de band meerdere gitaarpartijen voor zijn rekening neemt om Zak’s partijen over te nemen en deze op te nemen in het jongleren dat wij continu doen.

We hebben nu drie optredens kunnen doen in deze zeskoppige bezetting. Onze eerste optredens in een ruim jaar tijd, een beetje apart met allerlei Covid-maatregelen, maar het ging erg goed! En voor mij is dat bewijs genoeg dat we nog steeds de kracht van Kansas kunnen brengen met zes man.

Het was ook een van de eerste dingen die de anderen mij verzekerden toen Zak uit de band stapten: we gaan hem niet vervangen, we gaan met zes man verder. Live gaat dat in elk geval goed. Voor nieuwe muziek betekent het wel dat mijn verantwoordelijkheden worden uitgebreid. Zak speelde natuurlijk een grote rol bij het componeren voor de laatste twee studioalbums, dus ik weet zeker dat ik voorlopig genoeg werk te verrichten heb.

Goed om te horen! Ik ben heel benieuwd hoe jullie als sextet klinken volgend jaar in Amsterdam.

Ik vond het geweldig om met Zak te spelen. Maar het is onze taak om net zo krachtig te blijven klinken als Kansas altijd heeft gedaan.

Terugkijkend op het nieuwe livealbum en jullie laatste studioalbum is het duidelijk dat er nog genoeg passie en energie in de band schuilt. Kansas lijkt nog lang niet uitgeblust. Wat zijn jullie plannen voor de toekomst? Wordt er al druk gewerkt aan nieuw materiaal?

We gaan zoveel optreden als het maar kan. We smachten ernaar weer te mogen spelen. We moesten meer dan honderd optredens uitstellen, dus er is ook genoeg in te halen… Zoals de Europese tour waar je het net al over had. We kijken er naar uit om daar weer te mogen spelen.

Ik werk verder aan nieuwe muziek en de andere leden ook. Er is geen concreet plan voor een volgend album, maar daar laat ik me niet door tegenhouden. Je moet de creatieve vlam in leven houden en we zien wel waar dat ons brengt.

Het wordt in elk geval een druk jaar. We moeten al veel te lang wachten, dus als het weer kan geven we vol gas.

Klinkt goed, en ik kijk er naar uit! Heb je persoonlijk nog nieuwe projecten voor de nabije toekomst?

Hoe ik muziek schrijf is eigenlijk proberen ideeën zo eerlijk en rauw mogelijk vast te leggen, zonder daar te veel over na te denken. Of het nu geschikt is voor Kansas of niet. Als ik aan het einde van de komende maanden alle rauwe ideetjes heb en terugluister kan ik zeggen of het goed is voor Kansas, dan stop ik ze in de categorie “Kansas”.

Er zullen ook ideeën zijn voor nummers die compleet anders voelen en niet binnen Kansas passen. Die komen in een andere categorie terecht. Als mijn agenda het toelaat kijk ik wat daarmee kan gebeuren. Misschien gebruik ik ze in een soloalbum, dat heb ik al eerder gedaan. Het kan ook een nummer zijn dat ik graag doorgeef aan een andere band.

Ik laat de muziek gewoon komen. Ik werk het uit, en zie later wel wat ik er mee doe. Maar voorlopig heb ik het druk genoeg met Kansas.

En dat is alleen maar mooi lijkt me! Ik denk dat ik bijna door mijn vragen heen ben. Heel erg bedankt voor het interview, ik vond het geweldig om je te spreken. Ik wens jullie veel veiligheid en gezondheid toe in deze tijden en hoop jullie volgend jaar in levenden lijve te zien in Amsterdam. Ik kijk er naar uit.

Het genoegen was wederzijds, Rik. Ik kijk er naar uit. Blijf veilig en geniet van de zomer!

Dat ga ik zeker doen, insgelijks. Tot ziens!

Tot ziens!