Dream TheaterAlbum

Laten we dit album uit de “Lost Not Forgotten Archives” eens beginnen met een quote uit de review van het officiële “Awake” album: ‘Daarom hier een bespreking van wat – wat mij betreft – nog altijd hét ultieme Dream Theater album is en bovendien een absolute progklassieker uit de jaren ’90.’

Hoewel deze demo-opnamen al eerder in 2006 op het Ytse Jam Label van Mike Portnoy zijn uitgebracht is het voor de echte fan – die hier misschien al heel lang naar op zoek is – een genot dat deze na zo’n 28 jaar wederom zijn opgegraven. Jammer genoeg – of misschien voor nostalgische redenen gelukkig – zijn de demo-opnamen niet verder opgepoetst of voorzien van extra materiaal. Een nummer als Eve, dat als B-side van de singel The Silent Man is uitgebracht, had hier natuurlijk gemakkelijk aan kunnen worden toegevoegd. Ook andere, eerdere demo-opnamen van dit album waren leuk geweest voor de echte fan.

De opname kwaliteit is echt van demokwaliteit. Er zijn in totaal geen post-productionele verbeteringen toegepast, geen extra mastering, mixing of andere technische handelingen toegepast. Enerzijds klinkt hierdoor het album hol en niet professioneel, zoals we altijd gewend zijn van Dream Theater, maar anderzijds horen we wel de pure Dream Theater kwaliteiten zonder overdubbing, remastering of technische studio-aanpassingen. Eerlijke muziek, recht voor zijn raap dus.

Met name het nummer The Mirror, dat niet alleen drie en een halve minuut langer duurt, klinkt overheerlijk. Dat dit nummer later is ingekort – waardoor de solo’s van Kevin Moore en John Petrucci zijn ingekort en het drum geweld van Mike Portnoy sterk is gereduceerd – is onbegrijpelijk. Dit klinkt, zelfs zonder professionele mastering, zoveel beter.

Door het ontbreken van post-productionele handelingen vallen de vocale kwaliteiten (of het ontbreken daarvan) van James LaBrie nog meer op. Ik ben nooit een fan geweest van de zangkunsten van LaBrie, maar door dit ruwe demo materiaal horen we een LaBrie die nog veel begeleiding en zanglessen nodig heeft. Hier en daar mist het de aansluiting met de muziek, komt zijn stem overdreven naar voren in de mix en klinkt het schel en zelf vals. Gelukkig hebben de producers John Purdell en Duane Baron goed werk verricht met het definitieve album, anders had dit nooit voor de doorbraak gezorgd die we nu kennen.

Wat verder direct opvalt is de gewijzigde volgorde, of waarschijnlijk is de volgorde op het finale album gewijzigd zodat er een meer natuurlijk flow door de nummers gaat. Zo is voor mij het nummer 6:00 toch echt het openingsnummer van dit album. Met een zin als “6:00 on a christmas morning” wordt je meteen het album ingetrokken en kun je jezelf in ruim vijf kwartier onderdompelen in heerlijke progmetal muziek. In deze demo-opnames is waarschijnlijk de volgorde van opname gevolgd, te beginnen met het langste nummer Scarred. Volgens ex-collega Casper Middelkamp is dit ‘domweg het beste Dream Theaternummer aller tijden’, maar door deze willekeurige volgorde is het demo-album toch meer een verzameling van losse nummers, zonder verder rekening te houden met het geheel. Gelukkig is het nummer A Mind Beside Itself – dat uit drie delen bestaat – wel bij elkaar gehouden.

Ik ga voor dit demo-album uit de “Lost Not Forgotten Archives” reeks niet alle nummers bespreken. Iedere prog-metal fan dient het album “Awake” te kennen en zoveel verschil – naast de hierboven beschreven opvallende dingen – zit er niet in de nummers. Als je van dit derde studio-album van Dream Theater houdt en meer achtergrond bij dit album wil horen, dan is dit zeker een goede aanschaf. Maar omdat dit kwalitatief als een echt demoalbum moet worden beschouwd, is dit wederom alleen geschikt voor de echte fans en verzamelaars.